Ποτέ δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι έρχονται αφού δεν έχουν σκοπό να μείνουν. Γιατί επενδύουν σε συναίσθημα, αφού πρόκειται να φύγουν. Φεύγουν από φόβο; Από ανεπάρκεια; Δεν έχω ιδέα…
-Με πνίγεις το καταλαβαίνεις;
-Ηρέμησε… μην εκνευρίζεσαι…
-Μα με πνίγεις! Λιγοστεύει ο αέρας μου! Πως γίνεται να μη κλωτσάω;
-Έλα… ηρέμησε… συγνώμη…
-Δε μπορώ το καταλαβαίνεις; Δε μπορώ έτσι…
Δε μπορώ…
Δε….
-Σςςςςςς…ηρέμησε κορίτσι μου… συγνώμη…
Και κάπως έτσι εκείνος πήρε αγκαλιά εκείνη… Της έδωσε ένα μεγάλο φιλί, την έκρυψε στην αγκαλιά του μέχρι το πρωί. Κι εκείνη ήρεμη και γαλήνια, έμεινε εκεί αποχαιρετώντας το Φθινόπωρο και καλωσορίζοντας τον Χειμώνα. Έμεινε όλο το βράδυ, γιατί ήξερε πως η μέρα που ξημέρωνε θα τον έπαιρνε και πάλι μακριά της. Ίσως για πάντα. Από φόβο; Από ανεπάρκεια; Δεν έχω ιδέα…
16/10/07 03:03
φωτό: http://blackcloudconnected.deviantart.com/art/Alone-29284646
