Anti-poisoned

Μου έφυγε ο θυμός και αποδηλητηριάστηκα.

Μου έμεινε η πικρή γεύση της διαπίστωσης

Του πόσο εύκολα πληγώνουμε ο ένας τον άλλο

Και της απογοήτευσης

Του πόσο εύκολα χτυπάμε στις πληγές

Αίματα αίματα αίματα

Θα σπείρω έναν άνθρωπο στο χώμα

Να τον φροντίζω με αγάπη και στρογή

Να μεγαλώνει, να ανθίζει, να πεθαίνει

Να γεννιέται πάλι από την αρχή

Θα είναι ο πρώτος φυτρωμένος άνθρωπος

Που δε μοιάζει με κανένα

Ευτυχώς ούτε σε σένα

Ευτυχώς ούτε σε μένα.

photo

Dario Fo

-Γιος: Ε, μαμά! μη μου πεις τώρα ότι καπνίζεις κι εσύ χασίς!

-Μάνα: Γιατί, απαγορεύεται σε μια γυναίκα που είναι και μητέρα να δοκιμάσει το μεθύσι και την ευθυμία της μαριχουάνας;

-Θα τρελαθώ μου φαίνεται...

-Ε, κάντο αγαπητέ μου! Μπράβο, νιώσε άνετα, βγάλε έξω την τρέλα σου, ξέσπασε, πήδα, σπάσε, ξανασπάσε, φτερούγισε, ο κόσμος ανήκει στους τρελούς. Γιατί θέλεις να μείνεις ορθολογιστής σε αυτόν τον μονότονο, τον σκάρτο, κενό, μωρόπιστο, βλάκα και μαλάκα κόσμο;
-Μαμά, δε σε έχω ξανακούσει να μιλάς έτσι.. τι σε έπιασε;
-Τι με έπιασε; Σ' εκπλήσσω γιατί σ' έχουν διαπαιδαγωγήσει -όχι εγώ βέβαια- αλλά το σχολείο, οι παππάδες, οι φίλοι σου, ο πατέρας σου η τηλεόραση, ότι η μητέρα είναι μητέρα. Όλες οι άλλες είναι πουτάνες, εκτός από τη μάνα σου. Η μητέρα δεν είναι γυναίκα, όχι, είναι μια αγία... είναι κάτι με στοργή. Είναι ένα πράγμα ζεστό που νοιάζεται και ανησυχεί για τα παιδιά , για τον σύζυγό, για τη γάτα. Το στήθος της είναι μόνο για να γέρνεις πάνω του το κεφάλι σου και για να βγάζει από εκεί τα λεφτά όταν τα έχεις ανάγκη. Είναι μόνο για... "το βράδυ δε θα γυρίσω, άφησε το φαγητό στο τραπέζι, θα χρειαστώ κάνα κατοστάρικο"... "παράτα με ρε μανά κι έχω τα μπουρίνια μου". Το ξέρουμε δα ότι η αληθινή μάνα είναι αγνή, δε καπνίζει, δε λέει μαλακίες, μπαρντόν, δε λέει βρομόλογα, δεν βλαστημάει. .. δε χαίρεται τη ζωή... περιμένει.. δε κάνει έρωτα. Ικανοποιεί τις απαιτήσεις του νόμιμου αρσενικού, του πατέρα σου. Και το επίσημο αρσενικό, ο πατέρας σου. είναι στη φυλακή ή συζεί με άλλη γυναίκα εδώ και χρόνια, ποιος ξέρει που, αυτή τί κάνει; Η αγνή μητέρα περιμένει, υπομένει, φθείρεται, δέχεται το ρόλο της αγίας με ηρεμία... κατατρώει τα σωθικά της και πίνει τόνους χαμομήλι, κανένα ηρεμιστικό, αλλά δε πάει με κάποιον που της αρέσει στο κρεβάτι. Να σκάσει καλύτερα παρά να προσβάλει το γιο. Έτσι μπορεί ο γιος ήσυχος να κάνει τα κέφια του με τη σκέψη επαναπαυμένη ότι στο σπίτι υπάρχει πάντα μια αγνή μάνα με τον κρόταφό της πάντα έτοιμο να τον δεχτεί και με το στήθος φουσκωμένο από κατανόηση... αγωνία... κανένα μουρμουρητό, λίγη γρουσουζιά, αλλά η τρώγλη είναι πάντα έτοιμη να μας αγκαλιάσει... γιόκα μου. Έξω τρως ξύλο και κλωτσιές στον κώλο απ' όλους: απ' τους φίλους σου, από την γκόμενα, στο σχολείο, στο εργοστάσιο, στο κόμμα, ίσως μετά από, ποιος ξέρει πόσες, βρομοδουλειές σου... και μετά, μπορείς πάντα να έρχεσαι να σου γλείψουμε τις μελανιές από τις γροθιές. Και η μητέρα γλείφει, γιατρεύει, χαϊδεύει, ξαναγλείφει και κανείς δε λέει ποτέ: "για μια στιγμή βρε μάνα, μήπως κατά σύμπτωση έχεις κι εσύ τις μελανιές που σε καίνε να στις φροντίσουμε; "Μπα, ποιος δίνει δεκάρα γι αυτήν. Έπειτα, ένα ωραίο πρωινό ανακαλύπτεις ότι η χαζή με τον ζεστό μητρικό κόρφο στουμπώνει το στομάχι της με λίμπριουμ, βάλιουμ, καλμιντόλ, λιμπράξ, για να μην εκραγεί και ξεσπάσει σαν τρελή... κι εσύ θα πεις: "θα είναι η ηλικία, θα περνάει κλιμακτήριο". Όμως όταν δια μιας ανακαλύψεις ότι η μάνα - ζεστό στήθος, αγχωμένος στήθος- καπνίζει πίπες, χασίσι, μαριχουάνα.. τότε... Ω λαλά! Τι γκρεμοτσάκισμα για σένα! Τι σοκ!

"Η μαριχουάνα της μαμάς είνια πιο γλυκιά"

Waltz

Η αγωνία μου χτυπάει το ταβάνι 
Αναμειγνύεται με φόβο κι αίματα
Το κεφάλι μου σπάει στο ταβάνι
Χοροπηδάω συνεχόμενα κι εμμονικά
Ψηλά
Πιο ψηλά
Μέχρι να διαλυθεί τελείως ή το ταβάνι ή το κεφάλι μου
Χύνεται το μυαλό μου 
Το παίρνω με φροντίδα και το βάζω στην κατσαρόλα
Βάζω θυμάρι και δενδρολίβανο
Αλάτι και λίγο αίμα
Νοστιμίζω τις φοβίες μου
Δοκιμάζω στο μπαχάρι, στο αλάτι και στην πάπρικα
Χαμηλώνω τη φωτιά
Σερβίρω επίσημα
Στο δεξί το μαχαίρι, στο αριστερό το πιρούνι
Βάζω κρασί
Domaine de la Romanée-Conti 
Από πίσω ακούγεται το 
Waltz No2-Dmitri Shostakovich
Κουνάω ρυθμικά το μυαλό μου
Κανιβαλίζω τις άσχημες σκέψεις μου
Τις αγωνίες και τις φοβίες μου
Ήρεμα και γαλήνια
Χαμογελώντας
Παρανοώ χαμογελώντας
Είναι που άγγιξα με το νύχι το μυαλό σου εδώ και μερικές ζωές
Και τώρα φοβάμαι 
Πως αν το χάσω θα πρέπει να το μαγειρέψω κι αυτό
Για να μη ξεχάσω ποτέ την ανάμνηση της γεύσης του
Και μου λείπει το βασικό συστατικό της ένωσης
Ο ήχος που κάνει το μυαλό σου όταν σκέφτεται
Ανοίγω όλα τα ντουλάπια
Τα συρτάρια
Ανακατεύω τα μαχαιροπήρουνα
Ο ήχος πουθενά
Πουθενά
Πουθενά
Πουθενά
Απελπίζομαι
Και λίγο παρακάτω θα μετακομίσω την ενέργειά μου στο Σύμπαν
Να ψάχνω τον ήχο από ψηλά
Σε άλλη διάσταση
Γιατί σε αυτή μπερδεύεται ο ήχος σου με τους υπερήχους και τους απόηχους
Που είσαι
Που είσαι
Που είσαι…

Cables

Φτάνω στο σπίτι

Ανεβαίνω τις σκάλες

Πάντα τις ίδιες σκάλες εδώ και χρόνια

Μετράω τα σκαλοπάτια ένα-ένα

Πάντα τα ίδια σκαλοπάτια

Ένα-δύο-τρία-τέσσερα

Και στο δεκαέξι πάει ο ένας ο όροφος

Και ένα-δύο-τρία-τέσσερα-πέντε

Και στο δώδεκα μπουρδουκλώνομαι και τσακίζομαι

Σπάω τα πόδια και τον σβέρκο μου

Φτάνω στο ένα ξανά

Λίγο, τόσο λίγο έμεινε για το μηδέν

Φτουγαμώτο

Το παίρνω από την αρχή με σπασμένα πόδια

Μπαίνω σπίτι

Ο σκύλος κάνει σλουρπ σλούρπ

Ο σκύλος είναι η μοναδική αγάπη

Ίσως γιατί δεν έχει ανθρώπινη ιδιότητα

Προσπαθώ να αποποιηθώ την ιδιότητά μου

Μπας και απαλλαγώ από την ανθρώπινη μπίχλα

Μπας και μοσχοβολήσω σκυλίλα

Μα είναι ανώτερος μου

Και δε τον φτάνω

Στην επόμενη ζωή μου θα είμαι σκύλος

Το ξέρω γιατί πέφτω στα τέσσερα

Και του κάνω γουφ μου κάνει γουφ

Μιλάμε με τις ώρες εκεί στα τέσσερα

Με τα μυαλά μας

Βάζω τα χέρια μου και πιάνω τα μυαλά μου

Τα μαλλιά μου

Τα μυαλά μου

Μετά τον παίρνω από το χέρι

Ανοίγω το μπουκάλι

Τελευταία ποτήρια κι εγώ ακόμα δε πληρώθηκα

Πάμε να ελέγξουμε και πάλι τα καλώδια

Πιστολάκι, τηλεόραση, ψυγείο, πλυντήριο,  μικροκύματα

Ψάχνω εναλλακτικές

Μπαίνω στα μικροκύματα να γίνω μικροκύμα

Βάζω το κεφάλι μου, βάζω το χέρι μου και λίγο από το σώμα μου

Δε χωράω, πάλι δε χωράω

Πως μεγάλωσα τόσο από τότε που ήμουν βλαστοκύστη

Τότε χωρούσα παντού

Καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να ελπίζει

Σε μεγάλους έρωτες και τεράστια φιλιά

Και ζητάω αγκαλιά

Μου ρίχνω δυο χαστούκια και συνέρχομαι

Βγήκα από την απομόνωση και πέταξα για λίγο

Έφαγα λίγη ελπίδα στα μούτρα

Πιο δυνατή από τα χαστούκια μου

Και τώρα που γύρισα πίσω στη σκατίλα

Μου βρωμάει περισσότερο

Θέλω χρόνο να συνηθίσω την μυρωδιά

Για να μη τη μυρίζω

Και ως τότε αναπνέω με το στόμα

Και αναγουλιάζω και ξερνάω

Και γυρίζω στα καλώδια

Τεντώνω καλώδια

Τυλίγω καλώδια

Κόβω καλώδια

Ενώνω καλώδια

Λάμπω και πάλι από χαρά

Ευτυχώς υπάρχουν τα καλώδια

Εκείνα με το ξεθωρί το χρώμα

Ευτυχώς που ζω στον κόσμο της ΔΕΗ και υπάρχουν καλώδια

Ευτυχώς που ζω στον  χαχαχα πολιτισμένο κόσμο των καλωδίων

Σκέψου να μην υπήρχαν, τι θα έκανα

Τι θα έκανα

Τι θα έκανα

Τι θα έκανα…

photo

Scream

Unfathomable

Με διάθεση που κοιτάζει τον πάτο ασκαρδαμυκτί
Φτιάχνω πλεξούδες στις παιδικές μου κούκλες
Και στα ανύπαρκτα μακριά μαλλιά μου
Πετάω άδεια μπουκάλια στην ανακύκλωση 
Όπως κάνω με τα άδεια συναισθήματα
Το Ολόκληρο χάνει την Ολοκληροσύνη του
Το Σπουδαιότερο τη Σπουδαιοσύνη του
Από το πριν στο σήμερα δέκα αιώνες δρόμος
Σύντομα και αυτοκτoνικά περνούν οι μέρες
Που όλα λείπουν
Μασουλάω περασμένες ευτυχίες
Ξερνάω μεγαλόλογα στερημένα
Θέλω μαγεία και μαγεία πουθενά
Όλα λίγα, λιγοστά
Και δε μου φτάνουν.
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Γιατί η Μεγαλοσύνη ξεπερνά τα πάντα
Μόνο αν υπάρχει.

Staringly

Ο κόσμος γυρίζει γύρω από τον άξονά του
Κι εγώ γύρω από τον δικό μου
Γίνομαι εγωκεντρική
Στροβιλίζομαι
Με ένα ποτήρι αλκοόλ στο χέρι
Και πίνω στροβιλισμένη
Χλευάζοντας
Τους ακίνητους
Που μοιάζουν παλουκωμένοι
Πάνω στον άξονά τους
Και κάνω φούρλες και χορεύω
Και ζαλίζομαι
Και συναντώ στροβιλιστές
Που μεταξύ μας μοιάζουμε ακίνητοι
Γιατί όλοι κινούμαστε
Τα μυαλά μας κινούνται
Και γινόμαστε οι πιο βαρετοί
Από όλους τους βαρετούς του κόσμου
Βαρετοί για όλους εκείνους που χλευάζουμε
Για όλους εκείνους από τους οποίους χλευαζόμαστε εμείς.