Downfall

Ποτέ δε σου άρεσε η βροχή. 

Ούτε όσο με αγαπούσες.

Δε φταις 

που είμαι καταιγίδα...

Literally

Τα είπα όλα...(;)

Ξέρω χίλιους τρόπους

να σωθώ μα

κανένας τους

δε μου ταιριάζει...

Cloudiness

Το σαλόνι είναι κατά δύο χρυσόψαρα

 ζωντανότερο. Το ένα θα το πω Φρόσω.

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;

photo

Compatibility

Το ξέρεις πως όσο περνάει ο καιρός οι λέξεις μου μένουν πίσω μου; Τα ερωτικά λόγια βρίσκονται κάτω από τα νύχια μου και γδέρνουν περασμένες μνήμες. Η αγιοσύνη του κορμιού μου χάθηκε πριν τα δώδεκα. Και ίσως την ψάχνω μέσα μου, μέσα σου, μέσα μας αλλά και πάλι δεν είμαι σε θέση να σου πω αν σου μιλάω με σιγουριά ή με ψευτοδιανοούμενο ύφος πλανόδιου πωλητή συναισθημάτων. Πέρασα τις προάλλες από την Άννα. Η αγκαλιά της Άννας έχει μυρωδιά. Μυρίζει μαμαδίλα και μαμαδοστοργηκίλα. Δε ξέρω αν υπάρχουν πιο όμορφα αρώματα, λένε πως όχι, εγώ δε μύρισα ποτέ μου έτσι. Καμιά φορά φοβάμαι πως ένα υπόλειμμα μέσα μου σάπισε και μου άφησε κουσούρι στους πνεύμονες γι αυτό και δε μπορώ να ανασάνω. Η αγκαλιά της Άννας μυρίζει όλα εκείνα που σε μένα μυρίζουν σαπίλα. Ακούω το ρολόι μου να χτυπάει ρυθμικά και το ξυπνητήρι πάντα στην ώρα του. Κάθε εικοσιοκτώ και δώδεκα ακούω καμπανάκια. Έχω νεύρα. Μου γυρίζεις την πλάτη και κοιμάσαι. Δε φταις εσύ. Φταίω εγώ που σου ζήτησα να μάθω για τη ζωή σου χωρίς να σε ρωτήσω αρχικά αν ήθελες. Και μετά σου χρέωσα το φευγιό μου. Καμιά φορά νομίζω πως είσαι τοποθετημένες λέξεις σε μια σειρά και τίποτ' άλλο.  Δε με νοιάζει το χρώμα των ματιών σου, δε με νοιάζει ο ήχος από την ηχώ σου, με νοιάζει ο θόρυβος που κάνει το μυαλό σου όταν σκέφτεται. Μοιάζει με ήχο γραναζιών σε λειτουργία και απλά να σου πω πως μερικές φορές δεν έχουμε τη δύναμη να ξεφύγουμε από τον ήχο αυτό αλλά όσοι δε τα καταφέρνουμε μοιάζουμε λίγοι για τους άλλους, να το θυμάσαι. Και μεταξύ μας, είμαστε λίγοι αν δεν είμαστε σε θέση να μυρίζουμε δύναμη από χιλιόμετρα. Θεωρητικά θα έπρεπε να μυρίζω τη δύναμή σου ακόμα και αν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Σε νιώθω μέσα μου σαν ήχο βροχής. Πλατς πλατς τσαλαβουτάω πάνω σου και μου γαργαλάς τις πατούσες και γελάω και είναι ευλογία και βλασφημία να γελάς τη σήμερον ημέρα αλλά εγώ νιώθω μαγική. Θα περάσω ξυστά από δίπλα σου, θα σε γρατζουνίσω για να σε κάνω να ματώσεις. Μπας και στρέψεις την προσοχή σου στα αίματά σου. Και ίσως τότε βρεις τις απαντήσεις που λες πως δεν έχεις. Ή που δε λες...

Clarify

Ονειρεύτηκα ξανά τον γυάλινο άνθρωπο. Το άγγιγμά του είναι κρύο και τα μάτια του γυαλιστερά σαν κλαμένα. Τα μαλλιά του είναι μακριά και κατασκευασμένα από ρινίσματα σιδήρου. Συνήθως τον φοβάμαι. Χτες τον συμπαθούσα. Μου μίλησε για πρώτη φορά και ο ήχος του ήταν οξύς και μακρόσυρτος. Έλεγε κάτι για αγάπη, συμπόνια, αγκαλιά και θλίψη. Είχα πει μια φορά πως θα του μοιάσω σε δύναμη αλλά, κάποιο βράδυ που με κρατούσε σφιχτά και με πονούσε, του ξέφυγα και είδα την αδυναμία του. Πονάει κάθε φορά που του λέω να με αφήσει και στην όψη έχει κάτι οδυνηρό, μοιάζει με φιγούρα τραγική. Κάνω μυστικές συμφωνίες με την ενοχή μου και του απαλύνω τον πόνο. Του ανήκω με κάποιον τρόπο ή έτσι πιστεύει. Το βράδυ της προπαραμονής των Χριστουγέννων του δύο χιλιάδες τρία του είπα να με αφήσει ήσυχη επιτέλους και με έπιασε από τον λαιμό ουρλιάζοντας "Είσαι δίκη μου" και, τον κλώτσησα. Έσπασε το ένα του πόδι και από τότε κυκλοφορεί κουτσός. Γυάλινε άνθρωπε μη κλαις  δε φταις εσύ που είμαι φτιαγμένη από δέρμα. Δε μοιάζεις με κανέναν από αυτούς που με τη δικαιολογία του εσωτερισμού στρέφονται τόσο πολύ στον εαυτό τους, καταπίνονται από αυτόν και, ξεχνούν πως είναι κομμάτι του Όλου. Αδιαφορούν και απαξιώνουν ότι συμβαίνει γύρω, απομυζούν και παρασιτούν για να ζήσουν. Αυτοαποκαλούνται "πνευματικοί άνθρωποι" μα στην πραγματικότητα μοιάζουν με άναρχα κύτταρα ενός ζωντανού οργανισμού που λειτουργούν παρασιτικά, αυτόνομα, τρέφονται από το αίμα των άλλων κυττάρων για να ζήσουν μέχρι να πεθάνουν τα πάντα. Αυτό επιστημονικά λέγεται Καρκίνος. Ευτυχώς υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που αντιλήφθηκαν πως η ομορφιά είναι στο μοίρασμα. Γυάλινε άνθρωπε, στέκεσαι μπροστά μου και προσπαθείς να μου κρύψεις τον Θεό μα δε μπορείς, είσαι διάφανος. Γυάλινε άνθρωπε είσαι ότι πιο καθαρό συνάντησα ποτέ. Κι ας φοβάμαι τον τρόπο που με κοιτάς... 

Δε φτάνει μόνο

να θες.

Πρέπει και να

μπορείς. Και το

αντίστροφο.

Bystanders

Κοιμάσαι εσύ έξω κι εγώ μέσα. Ισορροπώ τεντωμένη στη σχισμή του στήθους μου σε κατάσταση ταχυπαλμίας. Το δέρμα μου μυρίζει πλαστικό και τα μαλλιά μου αιθυλική αλκοόλη. Όταν με ονειρευτείς ξανά, θα βάλω το χέρι μου μέσα από το παντελόνι σου και θα σε σφίξω στη χούφτα μου. Θα σε κοιτάζω τα μάτια. Θα μου γρατζουνάς το στήθος για να κρατήσεις μερικά επιθήλια μου. Το μόνο που θα απομείνει στο τέλος θα είναι μερικά νεκρά κύτταρα κάτω από τα νύχια σου. Και μερικές σπασμωδικές συσπάσεις της μήτρας μου ανεκπλήρωτες. Παίρνω φόρα κι εκτοξεύομαι στο Σύμπαν κατακόρυφα. Γαντζώσου από τη θλίψη μου. Μπορεί να σε πάει μίλια μακριά από τη δική σου. Θέλω να κοιμηθώ πριν ξυπνήσεις. Να με αγκαλιάσεις σφιχτά να μη φοβάμαι και να γίνει ολόκληρο το σώμα σου αγκαλιά. Θα κουλουριάσω το σώμα μου για να χωρέσω μέσα μου. Θα γίνω έμβρυο για να με προσέχω μην αποβληθώ. Οι μέρες πλησιάζουν αλλά δε σου είπα τίποτα για να μη κλάψεις. Άλλοι ξεχνούν και άλλοι θυμούνται. Αυτοί που θυμούνται, είναι συνήθως εκείνοι που έχουν τις πληγές στο σώμα τους...

"Δεν αρκεί να έχεις

στόχους. 

Πρέπει να ξέρεις

και σημάδι..."

Unhooking

Δύο χούφτες νερό κι αυτές μετρημένες σταγόνα σταγόνα. Τις προάλλες έκανα πως είχα μακριά μαλλιά και τα τίναζα προς τα πίσω κι εσύ γελούσες. Νομίζω πως ονειρευόμουν αλλά δεν είμαι σίγουρη. Μου έχει δημιουργηθεί ένας χώρος κάπου κοντά στον αφαλό μου που κατοικεί μια ανάγκη για αγκαλιά. Αν βάλω τα χέρια μου μπορώ να διαπιστώσω πόσο απτός είναι. Μετράω τα τετραγωνικά του με τις πιθαμές μου. Χόρτασα εικόνες και δε χόρτασα σιωπές. Και μ' αρέσει άμα σωπαίνεις. Αν αποφεύγεις τα "πρωτίστως" δεν θα έχεις να φοβηθείς τίποτα με τα "δευτερευόντως". Είναι η δεύτερη φορά που επιχειρώ να (σου) γράψω δίχως αποτέλεσμα. Παντού κρυμμένες συνωμοσίες σε χρώμα λαχανί. Οι πορτοκαλί βρίσκονται κάτω από τα σκεπάσματα και πετάχτηκα όρθια από τον βρόγχο τους και μου πιάσανε το σχήμα του κορμιού μου. Φόβος. Θα σε κρύψω στη σχισμή του στήθους μου. Αθόρυβα θα σε αναπνέω και μετά θα βουλιάζω έντονα. Μέχρι να γίνεις καλά. Και όταν ανοίξεις τα πόδια σου και η ρίζα σου δε θα αιμορραγεί πια, θα πάμε παρακάτω δίχως έλεος. Θα έχουμε ξεχάσει τα πάντα και δίχως μνήμες θα παρηγορούμε άλλους. Μα ως τότε στρίψε τσιγάρο κι έλα να μου πεις τα νέα σου. Θα σε ακούω δίχως να αναπνέω για να μην αφήνω τα χνάρια μου στις λέξεις σου. Θα σου μιλήσω μόνο για κάτι έρωτες που νόμιζα πως ξέχασα, θα σωπάσεις στα μούτρα μου, θα χυθώ στα δικά σου, θα με σκουπίσεις και θα γίνω μια σιωπή όμοια με κουβάρι, έτσι κουλουβάχατα που έκανες τις λέξεις μου. Θα σου ζητήσω να πιω κάτι άλλο την επόμενη φορά. Και θα σου πω πως οι σιωπές σου μοιάζουν με βατόμουρα...

... απαγκιστρώθηκα...

The unsaid

...κι εσύ δε μιλάς, δεν έχεις τίποτα να πεις, τί να πεις όταν πονάς, τί πόνος να μην έχεις κάτι να πεις. Μου αρέσει να γράφω χιλιόμετρα με τη φωνή σου μα περισσότερο μ' αρέσει όταν σωπαίνεις. Μου πιάνεις τα μαλλιά και δε σου λέω ότι μ' εκνευρίζει, σε καταλαβαίνω απόλυτα από τότε που τα έκοψα κοντά, δε σε καταλάβαινα όταν κάλυπταν τους ώμους μου και κούρνιαζα να μου τα χαϊδέψεις.

...εμείς είμαστε άνθρωποι προορισμένοι να ζουν μαζί.

...σήκω έχει φασίνα,

...άσε με δε θέλω να μιλήσω...

...πάμε μια βόλτα με το αμάξι...

...στρίψε μου ένα τσιγάρο...

...έστριψα όλα τα τσιγάρα μας...

...τα δικά σου είναι νοστημότερα...

...είσαι μακριά μου...

...θέλω να κλάψω...

...κλάψε...

...σιωπηλά...

...σώπα...

...δε μου μιλάει...

...έφυγε...

...δικαίωμά του...

...και δικό σου...

...τι...

...τίποτα...

...καλά...

...καλά...

...ξημέρωσε;

...όχι ακόμα...

...χάιδεψέ μου τα μαλλιά...

...τα δικά μου όχι...

...φεύγω...

...πάλι...

...πάντα...

...θα γυρίσεις..

...πάντα γυρίζω...

...γιατί;

...για να μη φορτωθώ την εγκατάλειψη...

...

...θα πεις να βρέξει;

...θα πω...

photo

...ρε μαλάκα

εσένα 

δε θέλω να

σε βαρεθώ...

εσένα όχι...

Passers

Ευχαριστώ

Φίλη...

The L name

Η Παρασκευή το βράδυ μου τονώνει το ηθικό. Ξέρεις εσύ πως να συμφωνείς μαζί μου όταν το χρειάζομαι. Επίσης ξέρεις πως όταν δε θα έχω ανάγκη τη συμφωνία σου δε θα θυμώσω που μου είπες όλα όσα απλά ήθελα να ακούσω. Γίνεσαι πολύ σκληρή μερικές φορές, είναι που δεν ανέχεσαι τα πλασματικά χάπια ευτυχίας. Θα σου ζητήσω να καθίσουμε στον απορροφητήρα. Έχω ανάγκη να θυμηθώ τον εαυτό που είχα όταν σε πρωτογνώρισα δέκα σχεδόν χρόνια πριν. -Πάμε στον καναπέ, θα μου πεις και θα μου θυμίσεις πως πέρασα τα τριάντα εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια. Θα σε μισήσω στιγμιαία και θα σε μισήσεις κι εσύ μια που θα θυμηθείς πως πέρασες τα σαράντα λίγους μήνες πριν. -Μεγαλώσαμε θα πεις πάλι κι εγώ θα σου αποδείξω πως όσο και να μεγαλώσαμε είμαστε ακόμα ίδιες. Και θα βάλω τα σκαμπό αντίκρυ. Και θα σου πιάσω την παλάμη και θα σε τραβήξω από το χέρι ως την κουζίνα. Θα σου κάνω "ααααααα" για να μου δώσεις το placebo χάπι μου. Θα σου πω "κάνε αααααααααααα" και θα σου δώσω το δικό σου. Και μετά την επήρεια της ουτοπίας θα κλάψουμε μαζί. Και μετά θα γαμήσουμε τον πόνο και θα γαμιόμαστε στα γέλια μέχρι το ξημέρωμα. Όχι ύπνος την Παρασκευή το βράδυ. Μου το χρωστάς από την προηγούμενη. Θα πάει επτά το πρωί και θα πάρουμε την κουβέρτα και θα καθίσουμε στον καναπέ στο μπαλκόνι να βλέπουμε τις ζωές των άλλων να ξυπνούν. Και μετά θα πάμε για ύπνο τις δικές μας. Εγώ στον έναν καναπέ κι εσύ στον άλλο. Και όταν πάει μεσημεράκι θα ξυπνήσω και θα ετοιμάσω καφέδες. Ζεστούς αχνιστούς καφέδες. Θα σου ψιθυρίσω πάλι "έλα, γύρνα" και θα σου τρίβω την πλάτη για να σε ακούω να βογκάς " εκεί- εκεί, πωωωωωωωωπωωωωωω" και να μου λες πόσο μ' αγαπάς και πως θα με αγαπάς για πάντα γιατί είμαι η Νεραϊδοφίλη σου. Θα σου φέρω τσιγάρα και θα μου έχεις έτοιμο γλυκό αποβραδίς. Θα γλείφω τα δάχτυλά μου από τη γλύκα κι έπειτα θα γλείφω και τα δικά σου με τη δικαιολογία πως δε θέλω να πιάσεις πουθενά και λερωθείς. Θα μου λες πως κάνω πουτανιές κι εγώ θα γελάω με πουτανιά που όμοιά της δε θα έχεις ματα-ξαναδεί. Και θα μου βάλεις ένα κομμάτι ακόμα για να με δεις να πασαλείβομαι και να γελάς με την ψυχή σου. Κι εγώ θα είμαι χαρούμενη που θα σε κάνω να γελάς και θα βάλω μια δαχτυλιά κρέμα στη μύτη μου για να σε κάνω να γελάσεις παραπάνω. Και όταν θα γελάς πολύ, θα βάλω μια δαχτυλιά κρέμα στη δική σου τη μύτη και τότε θα πάψεις να γελάς γιατί θα εκνευριστείς. Και μετά θα βάλω και άλλη μια δαχτυλιά κρέμα στο μάγουλό σου και τα γίνεις έξαλλη. Και μετά θα με πασαλείψεις. Και μετά θα σε πασαλείψω κι εγώ. Και πάνω που θα είμαστε έτοιμες η μία να γλείψει τους πόνους της άλλης, θα σου πω "φεύγω". Κι εσύ δε θα λυπηθείς γιατί θα έχεις γεμίσει από μένα. Θα βάλω πρώτη και θα ξεκινήσω. Λίγο πριν τα Γιαννιτσά, θα βγάλω δεξί φλας και θα σταματήσω στην άκρη. Θα σου στείλω ένα μήνυμα στο κινητό. Θα μου απαντήσεις με τελείτσες. Δε θα σου απαντήσω. Μόλις μπω στη Θεσσαλονίκη, θα σου υποσχεθώ πως μια άλλη Παρασκευή βράδυ θα είμαστε πάλι μαζί όπως τότε. Τότε που θα βρεθώ στο σπίτι των εκπλήξεων που ποτέ δε θα ξαναπώ πως αποκλείεται να βρω εκεί αυτό που θέλω...Τρίτη σήμερα. Ε, και; Η Παρασκευή το βράδυ είναι πιο κοντά από όσο και οι δυο μας πιστεύουμε.

....παραπλανούμε
τους εαυτούς μας 
αποπλανόντας
τους εαυτούς
 των άλλων