Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το Σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.Κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος πεθαίνει το Σύμπαν. Ή για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη Γη, εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο άνθρωπος δεν είναι απλώς στοιχεία υπόβαθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά και πιο μακριά και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του Σύμπαντος. Είναι το Α και το Ω του Σύμπαντος και του Σύμπαντος θεού. Είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του. Έξω από τον Έρωτα και τον Θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και τον θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της Φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και τον θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου.
Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά, Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Ασώτου. Πως η Φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατελείωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Και το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του.
Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του Έρωτα έχει νόημα να πεθάνεις το θηλυκό και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεκτος. Στη σωστή ερωτική ομιλία το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης. Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα. Για στήσιμο πολύ μεταξωτό. Και το μετάξι μόνο ζωικό παρακαλώ. Κουκουλάρικο. Και η κλωστή μπιρσιμένια. Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις. Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το θέμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που την παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Την παίζεις τα χέρια του και δε ξέρει τι είναι. ‘Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρεις, εσύ να πονάς εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να είσαι αναστενάρης;
Νέκυια. Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο. Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου, όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζεις αυτό που δεν είσαι, δηλαδή νεκρός του αύριο. Η ζωή στο στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.Θα πεθάνω Θάνατε, όχι όταν το θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη δε θα γίνει το δικό σου αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη Γη όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Κι εσένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφ' εαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν.
Δημήτρης Λιαντίνης 1942-1998
