Ο ήλιος καίει το δέρμα μου κι εγώ δε ξέρω που να κρυφτώ για να μη με βλέπει. Η βροχή ξέχασε να με ποτίσει κι εγώ αφυδατώνομαι και γεμίζω λακκούβες από χώμα και σκόνη. Μια αντιγραφή σκέψης με γύρισε ένα χρόνο πριν και μια βελόνα μου τρύπησε τον πνεύμονα και η καρδιά άρχισε να χτυπά σε ρυθμούς εξωφρενικούς και θυμωμένους. Πληγώθηκα. Χωρίς να πρέπει. Ο εγωισμός μου ξεψυχά μέσα στις χούφτες μου κι εκείνος ανοίγει την πόρτα στην κτητικότατα.

-Κανείς δεν ανήκει σε κανένα.
-Γίνεται κανείς να μην ανήκει σε κανένα αλλά στην περίπτωσή μου να κάνουμε εξαίρεση;

Δεν είναι η πρώτη φορά που φάσκω κι αντιφάσκω. Ο Έρωτας είναι μικρό εγκεφαλικό που παραλύει τη λογική και σου αφήνει κουσούρια παράνοιας…
Θέλω μια βροχή. Πεθύμησα ένα σύννεφο…

Φώτο: http://vladimirborowicz.deviantart.com/art/C-est-le-temps-perdu-130183670
Δευτέρα 20/07/09 15.48