Σήμερα ζύγισα το κεφάλι μου και ήταν διακόσια κιλά. Η μοναξιά είναι ένα συναίσθημα που γεμίζει το κορμί με τρύπες. Μπαίνουν τα πάντα, αφιλτράριστα σκουπίδια. Σήμερα ζύγισα το κεφάλι μου και ήταν διακόσια κιλά…
Χτες η πανσέληνος του Ιούλη έφερε στο μυαλό μου στίχους από τραγούδι και το σιγομουρμούριζα μέσα στο κεφάλι μου. Με παράπονο. Έχει πανσέληνο μα τίποτ’ άλλο δε θυμίζει του τραγούδι. Ούτε ένα Ντο. Ούτε ένα κόμμα. Ή έστω μια άνω τελεία. Μια παύση λιγοστή, αναπάντεχη. Οι λέξεις είχαν ρυθμό metal, μετά γινόντουσαν μελωδία κι εγώ προσπαθούσα να καταλήξω σε ποια στιγμή η ζωή μου κυλούσε δήθεν μου τάχα μου ερήμην αλλά πάντα κατ’ επιλογήν. Ένας σκύλος κλαίει έξω. Τι έλεγα; Ναι. Κατ’ επιλογήν.
-Βαρέθηκα να ψάχνω τα πάντα.
-Εγώ βαρέθηκα να ψάχνω το κάτι…
Μια χοντρή αλυσίδα φτιαγμένη από καλά δομημένες εξηγήσεις και παρεξηγήσεις μπλέχτηκε στα σπλάχνα μου. Άντε να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε τώρα…

Πέμπτη 09/07/09 24.33
Φωτό: http://jonashhaugen.deviantart.com/art/Chain-97374268