Πάει καιρός που δε μπορώ να γράψω. Πάει καιρός που προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, μα το μυαλό μου, ερωτευμένο λες, πηδάει από σκέψη σε σκέψη άτακτα παίζοντας κουτσό.

Μου λείπει το φιλί που ποτέ δε γεύτηκα από τα χείλη σου σαν το παιχνίδι της γειτονιάς σε ένα παιδί της πόλης. Σε ρώτησα πώς τάχα μπορεί να σου λείπει κάτι που ποτέ δεν είχες και μου απάντησες πως έκρυψες πολλά φιλιά για ‘μενα στο συρτάρι μου. Είναι και αυτή η κλωστή ανάμεσά μας, που αντί να γίνεται γέφυρα και να μας ενώνει, γίνεται απόσταση και μας χωρίζει. Τον έναν από τον άλλο.

Μελαγχόλησε απόψε η διάθεση μου. Το στομάχι να πονά από την πείνα μα το κορμί να κάθεται καρφωμένο στον καναπέ χαμένο μέσα στη φωνή σου… το άκουσμά της έχει κάτι που μπορεί να προκαλέσει έκρηξη με επίκεντρο το πιο βαθύ σημείο του μυαλού μου. Αναταράσσει τα νερά της ήρεμης λίμνης των σκέψεών μου που παθητικά σχεδόν ακουμπούν πάνω στο μπράτσο του καναπέ μου μαζί με την ταλαιπωρημένη μου φαντασία.

Η φωνή σου σώπασε τη στιγμή που ήθελα να σου πω πως ξέρω πως δεν είναι εύκολο να αδράξεις τη στιγμή. Είναι σαν να προσπαθείς να πιάσεις τον άνεμο. Μα…

Σταμάτησες να χτυπάς σαν φλέβα μέσα μου και οι εικόνες έφυγαν με τη σιωπή σου. Το χέρι χτυπά ρυθμικά το μολύβι πάνω στο τετράδιο, λες κι έτσι βοηθώ το μυαλό να δημιουργήσει λέξεις που να μπορούν να ειπωθούν σε έναν τόσο γνώριμο ξένο.

Η σημερινή μέρα, ήταν κι αυτή ξεχωριστή όπως όλες οι άλλες ως τώρα. Η σημερινή μέρα ήταν ερωτική, παιχνιδιάρα, χαρούμενη, μελαγχολική, εξομολογητική, γελαστή, ηχηρή, κουραστική, ευχάριστη, παρεΐστικη, τρυφερή, απαλή, πολυλογού, και διακοπτόμενη. Η σημερινή μέρα είχε γραμμένα τα αρχικά μας. Και η ώρα πλησιάζει 22.00… κάπου θα σε βρω και πάλι…


Τρίτη 04/11/08 21.14

φωτό:http://mon-artifice.deviantart.com/art/The-killing-mirror-89328778