Είδα τον Αχιλλέα χτες στον ύπνο
μου. Είδα, λέει, πως με περίμενε πίσω απο μια σκάλα κι εμφανίστηκε μπροστά μου
χαμογελαστός και ιδιαίτερος με τα χέρια στις τσέπες και κασκόλ. Χάρηκα τόσο πολύ που νομίζω πως είχα αρχίσει να
ξυπνάω. Μου είπε κάτι που αφορούσε σε κάτι αιφνίδιο. Περπατούσαμε στην θάλασσα της Περαίας. Ήταν γλυκός, όμορφος, λυπημένος, ανασφαλής για τα καινούρια ξεκινήματα. Δε
πειράζει Αχιλλέα. Οι άνθρωποι μερικές φορές να παύουν να υπάρχουν. Οι μόνες στιγμές που μοιραστήκαμε ήταν δυο βραδιές σε βρώμικο ξενοδοχείο.
