Ομίχλη είναι μικρά σταγονίδια
που χοροπηδούν μέσα στους πνεύμονές μου και τους κάνουν να καίνε και να πονούν.
Μια διαφανής εικόνα λερωμένη που κόβει τη θέα μου. Μουντζώνω εκείνους που
απορούν ποιός τους μούντζωσε εκείνη τη μέρα ή την άλλη και τίποτα δε τους πήγε
καλά και, στο τέλος της μέρας τους στέλνω επιστολές με το όνομά μου να μην
έχουν απορίες. Ναι και τώρα που έμαθες πως αυτή που σε μούντζωσε είμαι εγώ τί
θα με κάνεις; Ντα; Αν είναι έτσι, έλα να το απολαύσουμε μαζί. Αλλιώς μη προκαλείς
τα δάχτυλα και τις παλάμες μου. Λες και δε ξέρεις ρε αρχίδι τι στριμμάδι είμαι.
Εξ' αιτίας σου τα πόδια μου έβγαλαν φουσκάλες κοίτα μαλάκα, κοίτα, τώρα δε σε μουντζώνω
σου δείχνω τις φουσκάλες μου. Κοίτα ρε! Κοίτα! Κλείνω δωδεκάωρα ταλαιπωρίας και
μετά δωδεκάωρα αϋπνίας και ο Σάος θέλει αγκαλιά- φοβάμαι μαμά, φοβάμαι πες τον Ισίδωρο
να μη με κυνηγά" κι εγώ του φωνάζω γιατί δεν έχω που να βάλω τα πόδια μου
κι αυτός μου τα δαγκώνει, συγνώμη καλέ μου, θα περάσει ο καιρός, αλήθεια θα
περάσει θα το δεις και πάλι θα παίζουμε και θα τρέχουμε όπως παλιά αλλά τώρα
πόδια δεν έχω, θα το βρούμε το αρχίδι αγόρι μου που μας αναγκάζει να είμαστε
χώρια, έλα αγκαλίτσα σήμερα, έλα, φιλιά και παιχνιδάκια, εφημερεύω σήμερα μωρό
μου, θα είμαι όλη μέρα εδώ και όλη νύχτα αλλού αλλά αλήθεια πριν το ξημέρωμα θα
είμαι πάλι πίσω. Και μια που είπα πίσω, η Λένα ξέμεινε πίσω. Καμιά φορά νομίζω
πως δε θέλω να την ξαναδώ ποτέ, κάτι έχει πάρει απόχρωση μαύρου, κάτι έχει σκοτεινιάσει,
κάτι έχει μετατραπεί σε άυλη αιτία αποχωρισμού. Μερικές φορές πονάει το μυαλό
μου, θέλω σιγανά χαχανητά στα μισοσκόταδα, θέλω τσιγάρα στριφτά και στριμμένα
μου λείπει αφόρητα της γράφω ένα γράμμα και μετά νιώθω ψεύτρα, είμαι μια ελεεινή
ψεύτρα, δε νιώθω την οικειότητα που ένιωθα, νομίζω πως οτιδήποτε σκοτεινό που
δεν αναγνωρίζω δε μου χωρά, δε μου κάνει ρε παιδί μου, με στενεύει στην κοιλιά.
Το σκοτάδι είναι ένα, αλλά τα σκοτάδια είναι πολλά. Γι αυτό υπάρχει πληθυντικός
κατάλαβες; Τα σκοτάδια είναι ο τρόπος έκφρασης. Το σκοτάδι είναι κατάσταση. Κι εγώ
λατρεύω τα σκοτάδια μου, λατρεύω και τα δικά σου τα σκοτάδια, αλλά ως εκεί, δεν
είμαι σκτΟτοσακούλα δεν έχουν όλα την ίδια ποιότητα, την ίδια πυκνότητα, την
ίδια έκφραση και την ίδια τέχνη. Κι αν είμαι σκοτεινή τους Χειμώνες είναι για
να βγω φωτεινή απο αυτούς...
Αν δε θες άλλαξε πλευρό.
Αλλιώς θες δε θες
θα με τρως στη μάπα.
