Are you the answer or are you an echo..?

I thought I saw you by the side,

Illuminating foreign climes.

A figment, a splinter, a vessel for me

To wander as freely as I'll ever be.

Shrapnel stars puncture brightly,

Wounding skies that stretch so widely

Over dunes of dust, in shades of rust,

Where shadows claim the both of us.

Is that an answer or is this an echo?

Are you the answer or are you an echo?

These godly skies kindly provide

The perfect scene for our goodbyes.

A providence, so palpable

It sets aflutter, palpiter.

Bleached by the moonlight, 

Bathed in bonewhite,

Under cover of cobalt and shelter of slate

You appeared immaculate.

Is that an answer or is this an echo?

Are you the answer or are you an echo?

I know that distance lends enchantment to the view

But I know that I see you and I know you see me too

And so I called out

Virulent

"Μπάνικο το καινούριο σου μπλουζάκι κοπελιά", μου είπες και έσταζες χολέρα και σκατά. Η Τίποτα βγήκε παγανιά και στάζει υδροχλωρικό οξύ απ της μασχάλες της.  

Που να δεις και τα

 καινούρια μου 

παπούτσια. Και το 

καινούριο κολλητό 

μου τζην. 

Loss

Ομίχλη είναι μικρά σταγονίδια που χοροπηδούν μέσα στους πνεύμονές μου και τους κάνουν να καίνε και να πονούν. Μια διαφανής εικόνα λερωμένη που κόβει τη θέα μου. Μουντζώνω εκείνους που απορούν ποιός τους μούντζωσε εκείνη τη μέρα ή την άλλη και τίποτα δε τους πήγε καλά και, στο τέλος της μέρας τους στέλνω επιστολές με το όνομά μου να μην έχουν απορίες. Ναι και τώρα που έμαθες πως αυτή που σε μούντζωσε είμαι εγώ τί θα με κάνεις; Ντα; Αν είναι έτσι, έλα να το απολαύσουμε μαζί. Αλλιώς μη προκαλείς τα δάχτυλα και τις παλάμες μου. Λες και δε ξέρεις ρε αρχίδι τι στριμμάδι είμαι. Εξ' αιτίας σου τα πόδια μου έβγαλαν φουσκάλες κοίτα μαλάκα, κοίτα, τώρα δε σε μουντζώνω σου δείχνω τις φουσκάλες μου. Κοίτα ρε! Κοίτα! Κλείνω δωδεκάωρα ταλαιπωρίας και μετά δωδεκάωρα αϋπνίας και ο Σάος θέλει αγκαλιά- φοβάμαι μαμά, φοβάμαι πες τον Ισίδωρο να μη με κυνηγά" κι εγώ του φωνάζω γιατί δεν έχω που να βάλω τα πόδια μου κι αυτός μου τα δαγκώνει, συγνώμη καλέ μου, θα περάσει ο καιρός, αλήθεια θα περάσει θα το δεις και πάλι θα παίζουμε και θα τρέχουμε όπως παλιά αλλά τώρα πόδια δεν έχω, θα το βρούμε το αρχίδι αγόρι μου που μας αναγκάζει να είμαστε χώρια, έλα αγκαλίτσα σήμερα, έλα, φιλιά και παιχνιδάκια, εφημερεύω σήμερα μωρό μου, θα είμαι όλη μέρα εδώ και όλη νύχτα αλλού αλλά αλήθεια πριν το ξημέρωμα θα είμαι πάλι πίσω. Και μια που είπα πίσω, η Λένα ξέμεινε πίσω. Καμιά φορά νομίζω πως δε θέλω να την ξαναδώ ποτέ, κάτι έχει πάρει απόχρωση μαύρου, κάτι έχει σκοτεινιάσει, κάτι έχει μετατραπεί σε άυλη αιτία αποχωρισμού. Μερικές φορές πονάει το μυαλό μου, θέλω σιγανά χαχανητά στα μισοσκόταδα, θέλω τσιγάρα στριφτά και στριμμένα μου λείπει αφόρητα της γράφω ένα γράμμα και μετά νιώθω ψεύτρα, είμαι μια ελεεινή ψεύτρα, δε νιώθω την οικειότητα που ένιωθα, νομίζω πως οτιδήποτε σκοτεινό που δεν αναγνωρίζω δε μου χωρά, δε μου κάνει ρε παιδί μου, με στενεύει στην κοιλιά. Το σκοτάδι είναι ένα, αλλά τα σκοτάδια είναι πολλά. Γι αυτό υπάρχει πληθυντικός κατάλαβες; Τα σκοτάδια είναι ο τρόπος έκφρασης. Το σκοτάδι είναι κατάσταση. Κι εγώ λατρεύω τα σκοτάδια μου, λατρεύω και τα δικά σου τα σκοτάδια, αλλά ως εκεί, δεν είμαι σκτΟτοσακούλα δεν έχουν όλα την ίδια ποιότητα, την ίδια πυκνότητα, την ίδια έκφραση και την ίδια τέχνη. Κι αν είμαι σκοτεινή τους Χειμώνες είναι για να βγω φωτεινή απο αυτούς...

Αν δε θες άλλαξε πλευρό. 

Αλλιώς θες δε θες 

θα με τρως στη μάπα.

photo

Five

Ψέματα σου είπα πως δε θα σε αφήσω να με γλείψεις ξανά. Ξέρω πως τρελαίνεσαι όταν έχω περίοδο και κλείνω την πόρτα και δε μπορείς να μπεις. Υποφέρεις. Καυλώνεις ως τα μπούνια. Δε σου αξίζει κάτι φθηνό. Ούτε κάτι που πληγώνει. Χτες μόλις άνοιξα τα μάτια μου άκουσα το μουρμουρητό σου. Καμιά φορά φωνάζω και παθιάζομαι. Είναι που προσπαθώ να υπερασπιστώ τους αδικημένους. Αυτούς που τους παίρνει η μπάλα και κυλάνε σε κατηφόρες και σταματούν στον πάτο. Είναι που νιώθω κι εγώ αδικημένη μερικές φορές και ταυτίζομαι με αδικίες. Το ταρακούνημα ακόμα ζωντανεύει στο κεφάλι μου. Το αμάξι ακόμα να φτιαχτεί και νέα δεν υπάρχουν. Θέλω μια βόλτα μέχρι την άκρη του κόσμου και όλο πίσω. Έστω μια βόλτα. Είμαι κλεισμένη σπίτι και όταν βγαίνω είναι για να ταλαιπωρηθώ. Το άσχημο τρακάρισμα ασχήμισε το κορμί μου και πάχυνα, τα πόδια μου έγιναν ατροφικά και δε μπορώ να ανέβω την ανηφόρα. Ερμαφροδιτισμός στο μπαλκόνι μου, κάπου ανάμεσα στο ξύλο που καίγεται στο τζάκι και στις ξυπόλυτες πατούσες. Γίνομαι πάλι πέντε και κουρνιάζω χωρίς μνήμη.. Μαμάααααααααααααα;;;;;