...και καμιά φορά επιστρέφω
στην ποίηση απο ανασφάλεια. Πιάνω βιβλία, ξεσκονίζω αρχεία, ξέρω, η ποίηση δεν
είναι για μένα αλλά είμαι εγώ γι αυτή με τρόπο λυτρωτικό και όχι αποκαρδιωτικό
σαν τα μυθιστορήματα Bell.
Λίγο Γώγου, λίγο Άσιμο, λίγο Χριστιανόπουλο, λίγο Καβάφη και βουρ για την ξένη
ποίηση άλλης κουλτούρας να δω πως οι αναρχίες γράφονται στα ανελληνικά. Άλλαξα,
αλλάζω, γίνομαι όλο και πιο όμορφη μέσα μου, το νιώθω απο τις λιγότερες άσπρες
τρίχες που φυτρώνουν στο κεφάλι μου. Θα ήθελα να με γνωρίσεις έτσι γιατί έτσι
δε με συνάντησες ποτέ, χάθηκα υποδυόμενη το ρόλο μου, εκείνη της καλής
συντρόφου, λες και δεν είμαι απο μόνη μου καλή σύντροφος, έπρεπε να υποδυθώ πως
είμαι. Ξέρω ν' αγαπώ, να σέβομαι, να ερωτεύομαι κύτταρο κύτταρο την ύπαρξη σου,
ίνα ίνα την σκέψη σου, λόγο λόγο το μυαλό σου. Ξέρω να εκτιμώ, να χάνομαι, να
βρίσκομαι πανταχού παρούσα μέσα στον ιδρώτα σου, στις βλεφαρίδες σου, στις
παλάμες σου να στροβιλίζομαι μέσα σου όταν κοιμάσαι, να φτιάχνω όνειρα, να
γκρεμίζω τοίχους να ανάβω φωτιές. Είμαι η ίδια η Γη. Και φοβήθηκα όταν έχασα
την οικειότητα με μένα να είμαι εγώ. Η ομορφιά κρύβεται στα μάτια μου·
όταν τα μάτια μου είναι όμορφα βλέπω όμορφο τον κόσμο όλο.
Σάος πρέπει
να μάθουμε να
μην υπηρετούμε
ο ένας τον αλλο...
