27.8.13

Attic


Είδα στον ύπνο μου το σπίτι στη Χαριλάου. Όσα χρόνια και αν πέρασαν εκεί πάντα θα επιστρέφω για απροσδιόριστες αιτίες. Μικρό, παλιό, σκοτεινό με ξύλινες εσωτερικές πόρτες, απο αυτές με το τζάμι, με αλουμίνια στα παράθυρα, ξέρεις εκείνα τα γκρι που ανοίγανε συρταρωτά, με μάρμαρα κάτω, τόσο μικρό, τόσο σκοτεινό, τόσο εγώ εκείνο το σπίτι. Θα ήθελα να επιστρέψω κάποτε εκεί. Να ανοίξω τη μπαλκονόπορτα να μπει μέσα η κυρία Φλαμουριά να με γεμίσει αρώματα. Ο κύριος Κυπαρίσσης απέναντι να κουνιέται πέρα δώθε στον Βαρδάρη και να σκέφτομαι σε ποιον επόμενο τόνο ο κορμός του θα βρίσκεται στα απλωμένα ρούχα μου. Σε 'κείνο το σπίτι αγάπησα τη βροχή. Έμπαινε μέσα στο σαλόνι μου απο το μεγάλο παράθυρο που το καλοκαίρι ήταν πάντα ανοιχτό και τον χειμώνα άνοιγε μόνο όταν έβρεχε. Ωραίοι οι χειμώνες στην Χαριλάου, ήταν οι τελευταίοι ζεστοί χειμώνες που θυμάμαι. Οι χειμώνες στο Πλαγιάρι είναι παγωμένοι και υγροί. Αδίστακτοι. Τρυπώνουν μέσα απο τα κουφώματα, μπαίνουν απο την θέα μου ύπουλα και κουκουλώνονται πίσω απο μένα μπροστά στο τζάκι. Το μάτι γίνεται αχόρταγο, βλέπω πέρα απο τη νοητή γραμμή του ορίζοντα το βουνό και τη θάλασσα αλλά λείπει η κυρία Φλαμουριά, ο κύριος Κυπαρίσσης και κάνει κρύο αδηφάγο και αλύπητο. Τρέμω τους χειμώνες στο Πλαγιάρι. Και όταν λέμε τρέμω, εννοούμε τρέμω. Αλλά όταν κοιτώ τα ηλιοβασιλέματα και τη σοφίτα μου παύω να υπάρχω απο την τόση ομορφιά..

26.8.13

ποτάμι





Δεν ξέρω οι θεοί ακόμα τι μου οφείλουν
όσο κοιμάμαι αυτοί μοιράζουν τα χαρτιά
έξω απ’ την πόρτα σου να λιώνω θα με στείλουν
ή στο κρεβάτι σου να κλαίω από χαρά.
Τα δάκρυά μου είναι ένα διάφανο ποτάμι
ορμάει μέσα σου γκρεμίζει ό,τι βρει
και μεθυσμένο σου φωνάζει 
έλα να φύγουμε μαζί.
Η μοναξιά σου είναι ένα βρώμικο λιμάνι
κανείς δε θέλει στα νερά του να σταθεί
μην την ακούς όταν μιλάει 
κάψε ό,τι πρέπει να καεί.
Σου λέω μη βιάζεσαι δεν ξέρεις πού έχεις φτάσει
ξυπνάς μια μέρα μ’ ένα υπέροχο φιλί
κι όσα για πάντα είχες χάσει
για πάντα έχουν σωθεί.
Μη στέκεις μόνη εκεί κάτω στο πηγάδι
η αγάπη μου ήδη σου έχει ρίξει το σκοινί
και μεθυσμένη σου φωνάζει 
έλα να φύγουμε μαζί.
Η μοναξιά σου είναι ένα ψεύτικο σημάδι
μες στην καρδιά σου ζωγραφίζει μια πληγή
μην την ακούς όταν μιλάει 
κάψε ό,τι πρέπει να καεί…

Unconsciousness



...και καμιά φορά επιστρέφω στην ποίηση απο ανασφάλεια. Πιάνω βιβλία, ξεσκονίζω αρχεία, ξέρω, η ποίηση δεν είναι για μένα αλλά είμαι εγώ γι αυτή με τρόπο λυτρωτικό και όχι αποκαρδιωτικό σαν τα μυθιστορήματα Bell. Λίγο Γώγου, λίγο Άσιμο, λίγο Χριστιανόπουλο, λίγο Καβάφη και βουρ για την ξένη ποίηση άλλης κουλτούρας να δω πως οι αναρχίες γράφονται στα ανελληνικά. Άλλαξα, αλλάζω, γίνομαι όλο και πιο όμορφη μέσα μου, το νιώθω απο τις λιγότερες άσπρες τρίχες που φυτρώνουν στο κεφάλι μου. Θα ήθελα να με γνωρίσεις έτσι γιατί έτσι δε με συνάντησες ποτέ, χάθηκα υποδυόμενη το ρόλο μου, εκείνη της καλής συντρόφου, λες και δεν είμαι απο μόνη μου καλή σύντροφος, έπρεπε να υποδυθώ πως είμαι. Ξέρω ν' αγαπώ, να σέβομαι, να ερωτεύομαι κύτταρο κύτταρο την ύπαρξη σου, ίνα ίνα την σκέψη σου, λόγο λόγο το μυαλό σου. Ξέρω να εκτιμώ, να χάνομαι, να βρίσκομαι πανταχού παρούσα μέσα στον ιδρώτα σου, στις βλεφαρίδες σου, στις παλάμες σου να στροβιλίζομαι μέσα σου όταν κοιμάσαι, να φτιάχνω όνειρα, να γκρεμίζω τοίχους να ανάβω φωτιές. Είμαι η ίδια η Γη. Και φοβήθηκα όταν έχασα την οικειότητα με μένα να είμαι εγώ. Η ομορφιά κρύβεται στα μάτια μου· όταν τα μάτια μου είναι όμορφα βλέπω όμορφο τον κόσμο όλο.

 καλέ μου
Σάος πρέπει
να μάθουμε να
μην υπηρετούμε
ο ένας τον αλλο...


17.8.13

Specific



"Και η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε, όταν δε θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση."


Τάσος λειβαδίτης



15.8.13

Significancy


Καμιά φορά συμβαίνει να σε σκέφτομαι τόσο αφόρητα που το μυαλό μου μουδιάζει. Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι πουθενά, είσαι παντού και ρέεις. Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν στο συρτάρι κρυφά κρυμμένα απο εαυτούς και φτου ξελευθερία όταν ξεχύνονται στο Σύμπαν γιατί το Σύμπαν είναι ζωή και η ζωή ξέρει. Θέλω να στήσω μια μικρή οικογένεια με ένα παιδί να τρώει μερέντα με τα χέρια του να γίνεται μούρτζος να γλείφω τα δάχτυλά του, να γελάμε ως τα χαράματα της καινούριας μας ζωής. Έχω ονειρευτεί τα πούπουλα με τα οποία ταξιδεύω. Είναι λευκά και απαλά σαν βαμβάκι. Κι εμένα τα όνειρά μου είναι πάντα σημαντικά γιατί μυρίζουν και οι σημαντικότητες έχουν μυρωδιά άγριας μέντας...



10.8.13

Dremland


Ο ρεμπέτης εαυτός μου σε λατρεύει. Μου 'λειψαν κάτι όμορφες χειμωνιάτικες βραδιές στην Άνω Πόλη, με κόκκινο κρασί. Μου έλειψαν επίσης τα καταγώγια στην Ολύμπου, φουλ στον καπνό και στα τσιγάρα, με πίστες απο κάρβουνο με τραγούδια απο καρδιάς, με χορό απο ψυχή ως το ξημέρωμα. Για μπουγάτσα το χάραμα στην Αγ. Δημητρίου και κακάο. Πεθύμησα τις μπουγάτσες της Αγ. Δημητρίου. Τώρα μένω σε προάστιο. Αγάπησα τη Φύση πιο πολύ απο τις μπουγάτσες...

5.8.13

Path

Η ζωή είναι ένας δρόμος με πολλές λωρίδες πάνω στις οποίες βαδίζουν οι άνθρωποι. Κάποιοι βαδίζουν μαζί. Το μαζί δεν είναι πως περπατάμε στην ίδια λωρίδα και μοιραζόμαστε στριμωγμένα το ίδιο κομμάτι. Το μαζί είναι περπατάμε στον ίδιο δρόμο, πάμε σε κοινό προορισμό αλλά ο καθένας στη λωρίδα του.