Incidentally

Τα νέα  μου. Τί να σου γράψω για να σου πω πόσο καλά περνάω και να μη φανεί θλιβερό και μαύρο. Είναι η εκ γενετής μου παρόρμηση προς αυτό το χρώμα και προς αυτό το συναίσθημα κάθε φόρα, ακόμα και στις πιο λευκές μου μέρες. Σου μοιάζω. Μετά απο πολλά χρόνια συμβίωσης με το εγώ σου μετατράπηκα σε Εσύ και τώρα άντε να μαζέψω τα αμάζευτα. Δεν είναι πως είναι κακό αυτό, είναι πως σε απέρριψα κι έτσι θα μοιάζει σαν να απορρίπτω τον εαυτό μου. Κάποτε σου είχα πει όταν σε πλήγωσα πως όταν λες  αλήθειες παίρνεις το ρίσκο της διαπίστωσης πως ίσως τελικά να μη σε αγαπούν τόσοι όσοι ήξερες αλλά αν μείνει έστω κι ένας, έστω και αν αυτός ο ένας είναι ο εαυτός, τότε έχεις παρέα για καινούρια ξεκινήματα. Και είναι ωραία τα καινούρια ξεκινήματα. Ειδικά αν ξεκινούν απο την παλάμη σου. Εκείνη την υπέροχη απαλή παλάμη που μοιάζει απαίδευτη στα σκληρά αγγίγματα. Όταν τις νύχτες την ακουμπάς πάνω μου νομίζω πως θεραπεύομαι απο τις νοσηρές μου εμμονές. Όταν χαϊδεύεις το σημείο στη σχισμή του στήθους μου στον καναπέ παίρνω ανάσες. Λιώνω όμορφα στα χέρια σου, θυμάσαι; Κι όσο θα λιώνω σε θερμοκρασία δωματίου, θα τριγυρίζεις σαν κάλαντο γύρω απο τον εαυτό σου σήμερα τη στιγμή που θα πλάθω κουλουράκια με τα δυο χεράκια. Θα μου φέρεις τούρτα και κεράκια τριάντα τέσσερα. Σκέφτομαι καμιά φορά πως μεγαλώνω ταυτόχρονα με τις αμαρτίες μου. Και αυτόματα τις Πρωτοχρονιές. Σήμερα, μάτια μου, θα εκπληρώσω τις τελευταίες μου ευχές και θα χαρώ που το τέλος του κόσμου ήρθε μέσα μου στην ώρα του και ξεκίνησα απο την αρχή. Ούτε ξέρεις, ούτε φαντάζεσαι το πόσο όμορφα θα χαμογελώ στην αλλαγή του χρόνου. Σε ένα χρόνο απο σήμερα δε ξέρω που θα βρίσκομαι, αν θα βρίσκομαι. Γι αυτό θα βάλω το κόκκινο κραγιόν μου και τα μαύρα ρούχα μου. Θα γεμίσω κοκκινάδια τον λαιμό σου. Και όταν δε με ξαναδείς ποτέ σου θα καταλάβεις πόσο πολύ λάτρεψα τις μπούκλες σου...

...για το ανείπωτο...

για όλα όσα

δεν είπαμε ποτέ ...

...για όλα

όσα ποτέ δε

 θα ειπωθούν ποτέ

μεταξύ μας...

Promises

Μια μέρα θα με φιλήσεις όπως δε φίλησες ποτέ σου...

...σου το υπόσχομαι...

photo

Beginning

Let's

Βάλε τα καλά σου αγάπη μου. Θα πάμε βόλτα ως την άκρη του κόσμου. Θα περπατήσουμε πάνω σε βουνά χιονισμένα με άχνη. Εκεί που δεν υπάρχουν περίεργοι άνθρωποι να σε κοιτούν λοξά με το χέρι στο στόμα να ψιθυρίζουν και μετά έρχονται καμουφλαρισμένοι σε φίλοι, λες και η Φιλία είναι στολή που τη φοράμε τις απόκριες. Δε θα υπάρχουν εκείνοι που σπεύδουν να χαρούν με τον πόνο σου. Ούτε εκείνοι που έρχονται να σε λυπηθούν λίγο πριν πεθάνεις. Δε θα ακούς ποτέ σου το "ψου ψου ψου" απο τα χείλη των αναμάρτητων που κάνει τα πλήθη να μοιάζουν με σμήνη απο αλογόμυγες. Ο αέρας δε θα μυρίζει απο τη σαπίλα πεθαμένων ψυχών. Θα πάμε στη Χαλκιδική, θα περπατήσουμε στους δύο βαθμούς με υγρασία και δε θα φοράμε τα ρούχα μας. Θα ανέβουμε τον Χολομώντα με στις μύτες των ποδιών μας. Θα πάμε στο Καϊμάκτσαλαν να σου πετάξω χιονόμπαλες και μετά στο Πόζαρ να σε στολίσω σταγόνες εξατμισμένες και ξαναγινομένες. Αγκάλιασέ με, κάνει παγωνιά έξω. Άναψε το τζάκι να ανάψω το τσιγάρο μου. Μπορείς να σταθείς απέναντί μου στάζοντας έρωτα για μένα ικανοποιώντας την υπεροψία μου. Να θυμάσαι πως πάντα θα θέλουν να κλέψουν τις σκέψεις, τη φιλοσοφία και τις ιδεολογίες σου τα μυαλά χορτασμένα απο ημιμάθεια. Το πανέμορφο οξυδερκές μυαλό σου. Μη γίνεις ποτέ σαν τους άλλους που μυρίζουν δηθενιά απο χιλιόμετρα. Μη γίνεις ούτε σαν εμένα που οι θυμοαποθήκες μου έχουν αποθέματα. Μόνο τις νύχτες να πλαγιάζεις δίπλα μου. Να ακούω την αναπνοή σου και να ονειρεύομαι τη Χώρα των Θαυμάτων. Θα τσουλήσουμε παρέα ως την άκρη της λαγουδότρυπας. Δε θα ξεχάσω να σου πω το πρωί που θα ξυπνήσεις το φιλί μου. Θα θαυμάσω για λίγο τα κλεισμένα σου μουρμουρητά και θα θυμηθώ απο την αρχή το πώς είναι μια καινούρια ζωή χωρίς μελλούμενα και καθωσπρεπισμούς. Θα γίνω χυδαία για να ακούω τα βογκητά σου να σπαράζουν πάνω μου και να κατασπαράζουν οτιδήποτε δεν είναι αναμάρτητο. Θέλω να έρθεις και να στάξεις πάνω μου. Κι έπειτα αμαρτωλά φτιαγμένη απο χώμα και νερό θα γεννηθώ με την πνοή του οργασμού σου. Αγκάλιασέ με και πάρε με να φύγουμε απο 'δω. Μόνο να φύγουμε απο 'δω αγάπη μου...

πάμε...

Restitution

Το ομορφότερο έργο τέχνης είναι η καμπύλη της λεκάνης σου. Εκεί που σταματάει το ψέμα και ορίζεται η γυμνή αλήθεια σου. Εκεί που τις νύχτες μπλέκομαι μπερδεμένη κοιτώντας τα υπέροχα μισάνοιχτα σου όνειρα. Μυρίζεις ιδρώτα κι εξάντληση. Μοσχοβολάς. Πλέεις δίπλα μου σε πελάγη ικανοποίησης και δε σου είναι τίποτα να κάνεις μακροβούτια στο κορμί μου με μια αναπνοή. Έλα, πες την αλήθεια... δε με ονειρεύτηκες ποτέ εν αγνοία σου; Μόνο αν μου πεις Αλήθειες θα σε αγαπήσω απο την αρχή...

...και

όποιος πληγωθεί

πληγώθηκε...

Redefinition

Σε ονειρεύτηκα απόψε. Να ξαπλώνεις δίπλα μου και να με αναζητάς με τις άκρες των δακτύλων σου εξαρτημένα. Κι εγώ να τραβώ το δέρμα μου για να μη με αγγίξεις. Δε θέλω να με  αγγίξεις. Και όσο τραβιόμουν τόσο άπλωνες τις παλάμες σου κι εγώ έκλαιγα γιατί μάτωνα την επιδερμίδα μου κι εσύ μου έγλειφες τις πληγές και μ' αγαπούσες. Σε χτύπησα.  Στο πρόσωπο. Έκανες να φύγεις. Και δεν έφυγες. Κουρδίζω τις σκέψεις μου για να παίζουν τον ίδιο ήχο. Ξανά και ξανά και ξανά. Μονότονα. Βοηθάει τη Λήθη να προλάβει το δρομολόγιο των επτά και οκτώ ώρα Θεσσαλονίκης για Αθήνα. Ξεκουρδίζομαι απο μόνη μου και αρχίζω να θυμάμαι πόσο αργά μπορώ να κάνω πως μιλάω μόνο και μόνο για να ξεχνάω τί είπα πριν το πω ξανά. Κάνει κρύο έξω απο τις σκέψεις μου.  Γι αυτό κλείνομαι σ' αυτές. Πιάνω το στήθος μου να σκληραίνει και δεν είναι μόνο που όταν κοιμάσαι το κλείνεις στη χούφτα σου. Δεν είναι μόνο που όταν ξαπλώνεις πάνω μου τα χείλη σου ακουμπούν το δέρμα μου και ανατριχιάζω. Είναι που όταν αναπνέεις παίζει μουσική κι εγώ ανοίγω ολόκληρη και περιμένω ανυπόμονα να βάλεις τα χέρια σου πάνω μου και μέσα μου μέχρι να μη μπορώ πια να αναπνέω, να ζω απο τη δική σου ανάσα τη δανεική. Και όταν θα τη χρειαστείς θα μου τη ζητήσεις πίσω αλλά τώρα πια είναι δική μου και δε ξέρω αν έχω όρεξη να σου τη δώσω. Γι αυτό μη μου δίνεις τίποτα δανεικό εμένα. Στην προκειμένη, χύσε με και μετά άφησέ με να πεθάνω...

...μην επιστρέφεις

σε κάτι όταν

δεν είσαι σίγουρος

πως μπορείς

να του προσφέρεις...

Mess

Στην καμπούρα

του γερασμένου

χρόνου μου

θα παρατήσω

αυτά που 

δε μπορώ να

θάψω...

Mirage

Κάθε κατεργάρης 

στον πάγκο του. 

Τακτοποιημένοι 

όλοι, στοιχισμένοι 

με σειρά 

σημαντικότητας.

 Και τώρα έξω! 

Εν δυο, εν-δυο, εν-δυο, ένα.....

photo 

Twice

...εδώ είμαι. 

απλά

δεν έχω

κάτι

να πω

photo

Suffer

Κάνει μοναξιά ή εγώ πληγώνομαι;