-Όχι κοίτα πως μεγάλωσε! Το παιδί ψήλωσε σου λέω! Κοίτα, κοίτα, κοίτα! Το βλέπεις; Το βλέπεις; Ααα… αυτό είναι πολύ μεγάλο παιδί! Παιδί μου κοίτα! Το βλέπεις πόσο μεγάλωσε;(-Πού είναι η καρδιά του; Θα φανεί σε άλλη λήψη-) κοίτα παιδί μου! Κοίτα!
Με κοίταξες μέσα στα μάτια. Δε θα ξεχάσω δύο πράγματα. Τα μάτια σου και την ακίνητη εικόνα που έμοιαζε να ταξιδεύει στο Σύμπαν.
-Δεν έχω καλά νέα…
-Τι εννοείς;
-Έχω αρνητικούς χτύπους.
-Τι εννοείς;
-Δεν έχω χτύπους, δε κτυπάει η καρδιά του.
-Τι εννοείς; Μα τι χαζή που είμαι… Ξέρω τι εννοείς… αλλά τί εννοείς;
-Έχεις δει την καρδιά του να χτυπάει.Ξέρεις πως έπρεπε να είναι. Κοίτα την εικόνα.
-Τι εννοείς;
-Παλίνδρομη κύηση…
-Τι εννοείς;
-Δε ζει πια…
-Τι εννοείς;
-Δε ζει πια…
-Τι εννοείς;
-Όσο και να με ρωτάς η απάντηση δεν αλλάζει…
-Τι εννοείς………………………………………………………
Καλό ταξίδι μικρή Ψυχή… λυπάμαι που ήμουν
λίγη και δε φάνηκα αντάξια
των περιστάσεων… σ’ ευχαριστώ για
τον χρόνο που περάσαμε μαζί,
σ’ ευχαριστώ που έγινες πάνω από 1,5 εκατοστό
μέσα μου, σ’ ευχαριστώ
που σε είδα να παίρνεις μορφή μέσα μου.
Θα αλλάξω. Θα γίνω καλύτερη, σου το υπόσχομαι.
Πήρα το μάθημά μου και λυπάμαι που
έπρεπε να μάθω με έναν τόσο σκληρό τρόπο.
Είσαι ότι πιο μαγικό είδα ποτέ μου. Είσαι το μεγαλείο
του θαυμαστού εαυτού μου, που όλοι
μας έχουμε από έναν αλλά τόσο βαθιά που
φαίνεται μόνο ενδομητρίως. Κοίταξα ψηλά χτες
καθώς οδηγούσα νυσταγμένη να επιστρέψω από τα
Γιαννιτσά στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω πως είδα τη
φωτογραφία σου να αιωρείται.
Σου χρωστώ τόσες συγνώμες όσες και ευχαριστώ….
Είναι σκληρό να
Περιμένω να κάνω
μια σφοδρή αποβολή
για να γλιτώσω
το μαχαίρι της απόξεσης.
Βοήθησε το σώμα μου
να αποβάλει το νεκρό σου
σώμα κι εγώ θα
σου χαρίσω μερικές
σακούλες από τα
ζαχαρωτά που σου
έταξα αλλά δεν
πρόλαβα να σου τα δώσω
αυτή τη φορά αλλά υπόσχομαι
στην επόμενη
συνάντησή μας
να τα έχω έτοιμα πριν
μου τα ζητήσεις…
