Η αλήθεια είναι πως θέλω να μείνω μόνη και φυλακισμένη στις αύλακες του εγκεφάλου μου και να χαθώ. Το κορμί μου είναι άδειο πια κι αιμορραγεί ασταμάτητα ανάμεσα στα πόδια μου. Κι εγώ δε θέλω κανέναν. Όχι συγκαταβατικές παρηγοριές, όχι παρηγορητικές συγκαταβάσεις. Δε σηκώνω τηλέφωνα. Δε θέλω να μιλήσω σε κανένα. Αυτό το δύσκολο έργο να το αναλάβεις εσύ. Εγώ δε μιλάω σε κανένα. Δικαίωμά μου να πέσω σε κατάθλιψη, δικαίωμά τους να ξέρουν, αλλά αν θέλουν να ξέρουν ας βρουν τον τρόπο μόνοι τους. Δεν είμαι σε θέση να βρίσκω και δρόμους με ονομαστικές οδούς που οδηγούν σε απαντήσεις. Εδώ δεν έχω καν για τον εαυτό μου. Δε θέλω να δω κόσμο. Δε θέλω να ξέρω κανέναν. Θέλω να αγνωστοποιηθώ κι έπειτα να γνωριστώ από την αρχή. Θέλω να φύγουν όλοι. Ο μόνος γνωστός που θα κρατήσω στη ζωή μου θα είσαι εσύ. Και αυτό μοιραία. Ξέρω πως εσένα δε μπορώ να σε αγνωστοποιήσω, ξέρω πως μόλις νιώσω την αύρα σου όλα θα γίνουν γνώριμα και θα ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή. Αλλά με μια προϋπόθεση. Δε θα μιλάς. Θέλω να μείνω αμίλητη, βουβή, θέλω να με κοιτάς στα μάτια και να με ρωτάς αν είμαι καλά και θέλω να είσαι σε θέση να ακούς τα μάτια μου και να μη χρειάζεται να σου μιλάω. Τιμωρία στο κορμί μου που δεν άντεξε και στο μυαλό μου που δεν αντέχω εγώ άλλο τη φωνή του…
