Ψάχνω τον εαυτό μου και τον βρίσκω να κόβει βόλτες δεξιά και αριστερά χαμένος σε δρόμους παράλληλους ανάμεσα στο τώρα και το πριν, ανάμεσα στο πριν και το μετά. Κοιτάζει μία από εδώ και μία από εκεί, βλέπει συγκρίνει, διαλέγει, επιλέγει, απορρίπτει. Μου είπες πρόσφατα πως αν κάποιος που δε με ξέρει με παρακολουθούσε θα έβγαζε το συμπέρασμα πως έχω υπαρξιακά προβλήματα. Και σου είπα πως όντως μπορεί έτσι να είναι. Αλλά σήμερα θα σου απαντήσω από την αρχή. Θα σου πω πως δε με νοιάζει τι θα σκεφτεί ο καθένας. Και πως όλοι όσοι ψάχνουν λίγο πέρα από την άκρη του ματιού τους θεωρούνται προβληματικοί ή γεμάτοι προβλήματα, υπαρξιακά και μη. Αλλα για την ιστορία θα σου πω πως όσοι ψάχνουν μέσα τους να βρουν τις αλήθειες τους είναι πιο ελεύθεροι από όλους εκείνους που απλά τις ψάχνουν στον ένα και στον άλλο. Και ναι… αυτό για τους δεύτερους στη σειρά είναι προβληματικό. Και παράξενο. Και όταν βλέπουν έναν μοναχικό ή πούστη θα τον πουν, ή τρελό, ή προβληματικό, ή ιδιόρρυθμο, ή παράξενο, ή τρομαχτικό ή δε ξέρω τι άλλο. Έτσι δεν έφυγε και ο Πάρης; ‘‘Αυτοκτονία ή έγκλημα πάθους γιατί δεν ηταν και πολύ φανατικός άντρας’’ –μαλάκες, μικρόψυχοι μαλάκες- λες και μόνο οι ομοφυλόφιλοι κάνουν εγκλήματα πάθους, λες και τελικά υπάρχει ομοφυλοφιλία ή ετεροφυλία ή μπαϊσεξουαλομαλακία. Αν μαθαίναμε να ερωτευόμαστε τον άνθρωπο πέρα από τη μάσκα της στολής με την οποία ενσαρκώθηκε τότε ίσως ήμασταν όλοι μας περισσότερο ελευθεροελεύθεροι και λιγότερο ελευθεροσκαλβωδέσμιοι των πεπιθήσεων που απορίπτουμε λέγοντας απλά "Αααα.. εδώ κάνεις λάθοοοοοςςςςς…." και φυσικά Εσύ κάνεις λάθος γιατί Εγώ έχω δίκιο. Όποια άποψη δεν ταιριάζει με τη δική μας είναι λάθος. Κωλοεγωιστές παλιάνθρωποι δομημένοι με ευτελή υλικά αγορασμένα από τις χωματερές των άχρηστων αποβλήτων των προηγούμενων γενιών. Έτσι είμαστε φτιαγμένοι. Κι όποιος αντιδράει και διαφωνεί να σηκώσει το δάχτυλο! Αρκεί να πάψει να κρύβεται πίσω από αυτό για να τον δούμε και οι άλλοι να τον βάλουμε ψηλά να τον προσκυνάμε κάθε πρωί με την μπουγάτσα με τυρί στο δεξί και το τοπίνο μας στ’ αριστερά. Μη λυπάσαι που με νιώθεις μακριά. Είναι που σήκωσα την παλάμη μου να πω την άποψη μου και βγήκα από πίσω της γιατί εγώ τόσα δάχτυλα ήθελα για να κρυφτώ. Η χειρότερη από όλους. Αλλα να σου πω κάτι; Ξεβρακώθηκα και αλλάζω. Και έτσι θέλω, να αλλάζω. Θέλω να εξελίσσομαι προς τα όπου-δε με νοιάζει προς τα πού-αρκεί αυτό το όπου να μη χρειάζεται να του βάλω όπισθεν και να τρέξω με χίλια κοιτάζοντας το πίσω τζάμι και βάζοντας το δεξί χέρι στην πλάτη του συνοδηγού για να κοιτάζω καλύτερα. Και σκατά. Ποτέ δεν έμαθα να οδηγώ καλά την όπισθεν. Πάντα πήγαινα λίιιιγο πίσω και πάντα κοιτάζοντας τα είδωλα των εικόνων μέσα από τους πλαϊνούς καθρέφτες και ποτέ τις ίδιες τις εικόνες. Το να κοιτάζω τις εικόνες πίσω μου κατάματα είναι πουστιά στον εαυτό μου. Είτε είναι υπέροχες είτε είναι χείριστες είναι πίσω μου πια. Το πολύ πολύ αν τις κοιτάξω να πληγωθώ ανεπανόρθωτα και το να το επιδιώκω είναι πουστιά στον εαυτό μου. Πουστιές εγω δε παίζω. Όχι γιατί ειμαι καλύτερη και δε παίζω αλλα γιατί βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια παιχνίδια. Εσύ κανείς πουστιά σε μένα και τώρα θα δεις θα σου κάνω μεγαλύτερη. Και ουυυυυυφφφφφφφ…. Δε βαρέθηκες; Εγω πολύ…. Βαρέθηκα τους διαγωνισμούς ισχύος, βαρέθηκα το να προσπαθούμε να αποδείξουμε το ποιος κατουράει πιο μακριά από τον άλλο, βαρέθηκα να κοιτάζω πίσω, βαρέθηκα να θέλω το παρελθόν, βαρέθηκα να το νοσταλγώ, βαρέθηκα να το νοσταλγείς κι εσύ. Δε σου φωνάζω. Σου το είπα και πριν. Είναι που όλα μαζεύτηκαν και κάνουν θόρυβο διεκδικώντας το δικαίωμα να αποσυμφοριστούν βγαίνοντας μια βόλτα έξω από το σώμα μου. Εγω υψώσει τόσους τοίχους σε διάφορα πράγματα και σε τόσους ανθρώπους που φοβάμαι μήπως στο τέλος εγκλωβιστώ η ίδια πίσω από αυτούς….
Τί καλοστημένη παγίδα παράνοιας!
Και για την ιστορία επίσης ο Πάρης έφυγε από ανακοπή καρδιάς κι έπασχε απο σκήρυνση κατα πλάκας.
