Η θλίψη έχει χρώμα. Χρυσαφί. Αντανακλώνται μέσα της όλες δυστυχίες του κόσμου μέχρι που η θλίψη αποκτά και μορφή. Τη δική μου, τη δική σου τη δική όλου του κόσμου. Απλώνω χέρια να παρηγορήσω τη στεναχώρια σου, μα στην ουσία ζητώ τα δικά σου χέρια να πιαστώ. Μπερδεύομαι, πέφτω πάνω σε αντανακλάσεις κι έπειτα ψάχνω σα χαμένη την πραγματικότητα των χεριών σου.
Έχει και ήχο. Σαν τριγμό. Μοιάζει με ήχο βιολιού που τσιρίζει σε κάποια σκηνή τρόμου. Κλείνω τα’ αυτιά μου. Και νιώθω ευγνώμων που την αισθάνομαι γιατί μπορώ ακόμα να αισθάνομαι.
Έχει μυρωδιά. Μοιάζει με σκουριά. Εκείνη η μυρωδιά σιδήρου που μερικές φορές μου γυρίζει το στομάχι και κάνω εμετό όπου βρω. Μια φορά θυμάμαι ένα συρτάρι…
Έχει γεύση. Πικρού αμύγδαλου. Που μερικές φορές τρελαίνει τον ουρανίσκο μου και η γλώσσα μου το γυρίζει από εδώ κι έπειτα από εκεί και πριν το καταπιώ παίζω μαζί του μέχρι να πάρω και την τελευταία σταγόνα από το λάδι του. Που κάποιες άλλες το σιχαίνομαι σαν το μουρουνέλαιο που δεν έχω πιει ποτέ αλλά έχω ακούσει τόσα για την αηδία του που το σιχάθηκα πριν φτάσει στη γλώσσα μου.
Έχει αίσθηση. Μοιάζει με μπάλες υδραργύρου που κυλούν μέσα στην παλάμη και η προσπάθεια να πιαστούν ανάμεσα σε δύο δάχτυλα είναι άκαρπη. Η θλίψη έχει αίσθηση. Μα δε πιάνεται…
Πέρα από τις πέντε όμως αισθήσεις έχει και μια άλλη. Εκείνη που δε μπορώ να σου πω ποτέ μου. Δε περιγράφεται με τις λέξεις που γνωρίζω. Μοιάζει λίγο με βροχή, δε μοιάζει; Η θλίψη είναι γνώση από μόνη της, δε μοιάζει με συναισθήματα που δε ξέρω καν την προέλευση και την προσωπικότητά τους.
Η θλίψη έχει δάχτυλα. Και όταν ακουμπά το στήθος μου πληγώνομαι. Τα δάχτυλα της θλίψης με ματώνουν με έναν τρόπο που δε θα σου πω ποτέ μου...

Φώτο: http://j3ff3rson.deviantart.com/art/When-My-Sadness-Born-109772312
Δευτέρα 19/04/10 17.12