Δεν έφυγα. Είναι που μερικές φορές νιώθω μικρή για τις μεγάλες προσδοκίες της καρδιάς. Διαβάζω, ξαναδιαβάζω κι αισθάνομαι πως ερήμην μου έχω φυλακίσει ένα αηδόνι σε κλουβί. Νόμιζα πως η καλημέρα μου θα του έφτιαχνε τη διάθεση για πάντα, αλλά και πάλι νιώθω τη μελαγχολία στη φωνή του.

Ήμουν καλά, πολύ καλά μέχρι πριν από λίγο. Δε ξέρω τι με μελαγχόλησε. Όχι, δεν είναι ο καιρός. Είναι μάλλον που νιώθω φυλακή πάνω σε έναν τεράστιο ελεύθερο πλανήτη. Δε θέλω να συνηθίσεις. Όχι… η φυλακή δε συνηθίζεται. Δε πρέπει. Αυτό είναι το σωστό. Δε πρέπει.

Δε ξέρω τι να κάνω, μα τα μάτια μου γεμίζουν στάλες βροχής. Πάνω που βγήκε ο ήλιος. Λες και αρνούμαι πεισματικά το φευγιό της. Φεύγω κι εγώ. Παίρνω τη μελαγχολία μου παραμάσχαλα και την ποτίζω με αλμυρή βροχή. Ίσως μεγαλώσει και μπλεχτεί στα κάγκελα. Ίσως πάλι μεγαλώσει και με πνίξει…

Φωτό:http://zapzoum.deviantart.com/art/cage-me-75553892
Πέμπτη 23/04/09 14.57