Ρέθυμνο, καλοκαίρι του 1992. Η πόλη αργοξυπνούσε έτσι καθώς ανηφόριζα από την παραλία. Περπάταγες ακριβώς δίπλα μου και αυθόρμητα σου είπα "Καλημέρα". Μακριά, το πρώτο φως, έσκαγε στην βουνοκορφή και ο ουρανός δεν είχε ίχνος σύννεφου.
Βιέννη, Χριστούγεννα του 1991. Στη Ρααμστρασε ο ουρανός είχε σχεδόν καθίσει πάνω στα σπίτια, λίγο πριν αρχίσει να διαλύεται σε κομμάτια που έπεφταν επάνω μου και με κατάπιναν. Πάει ώρα που σε κυνηγούσα από γωνία σε γωνία μέσα στην αδηφάγα λαιμαργία της πόλης που με εξαφάνιζε, ανάμεσα στα δαιδαλώδη της σχήματα, στις γωνίες και τις τεθλασμένες, το μόνο που δεν είχε σχήμα, ήταν ο ουρανός.
Μόναχο, πρωτοχρονιά του 1992. Πελώριες οι σάλπιγγες αντηχούσαν στην κεντρική πλατεία, κάτω από έναν καθαρό, αλλά παγωμένο ουρανό. Το μάτι μου σε πήρε ανάμεσα στο πλήθος, αλλά τα πόδια μου ήταν βαριά από την κούραση και την ορθοστασία. Σε λίγο είχες χαθεί.
Σκόπελος, καλοκαίρι του 1990. Θάλασσα και ουρανός είχανε γίνει ένα. Ο ήλιος βυθιζότανε στην άκρη ενός γαλάζιου τοπίου κι εγώ ονειρευόμουνα την αφόρα του φεγγαριού.
Νανσίο , φθινόπωρο του 1991. Ποιος το περίμενε ποτέ να βρεθείς σε έναν δρόμο που να ονομάζεται "Οδός της ερημιάς μου" Η προοπτική του χανότανε στον ουρανό, έμεινα εκεί ώρα πολλή χωρίς να περιμένω απολύτως τίποτα.
Ρέθυμνο, τέλη καλοκαιριού 1992. Ξαναγυρίζω. Δεν είχα άλλη επιλογή. Πάντα θα ξαναγυρίζω. Δεν είναι απλά ένας τόπος όπου πηγαίνεις, αλλά από όπου επιστρέφεις, με τα μάτια γεμάτα ουρανό. Μόνο ουρανό. Τίποτα άλλο από ένα βαθύ, καταγάλανο και καθαρό ουρανό. Και κατάλαβα πως αυτός ο ίδιος ουρανός με ακολουθούσε για πάντα...
Επιστροφή στο Ρέθυμνο, Κάτια Δανδουλάκη
Επιστροφή στο Ρέθυμνο, Κάτια Δανδουλάκη
Πέμπτη 17/04/08 02.01
