Αχ βρε Φίλε...

‘‘…το να κάνεις μπάνιο στη θάλασσα με βροχή, είναι…πως να το πω…είσαι βρεγμένος από μια γκρίζα θάλασσα αλλά νιώθεις την υγρασία κυρίως από τις χοντρές σταγόνες της καταιγίδας που τρέχουν στο πρόσωπο σου…
οι περισσότεροι έχουν φύγει, και εκείνοι που έχουν μείνει, εκείνοι οι λιγοστοί, είναι εκείνοι που έχεις να μοιραστείς μαζί τους μια κοινή αγάπη. Εκείνη του βρόχινου μπάνιου στη θάλασσα... νιώθεις μονός μα δεν είσαι...
είσαι με ανθρώπους δικούς σου, που ξερόυν... δε σε περνάνε για τρελό!
Να βρέχει πολύ, η άμμος κολλάει πάνω στο κορμί σου όταν περπατάς, τρέχεις, γελάς, κυλιέσαι μα η αρμύρα δε σε πονάει... είναι καθαρό, καθαρότατο νερό...κάπως έτσι είναι…’’

Θυμάσαι φίλε; Αυτό σου είχα απαντήσει στις τελευταίες μας διακοπές όταν έπιασε μπόρα και σου ζήτησα να μείνεις μαζί μου κάτω από τη βροχή. Θυμάμαι, κάτι σαν να είχες καταλάβει τότε…


Σκιές μαντατοφόρες έρχονται να μου πουν πως δυσκολεύεσαι μέσα στην καινούρια σου ζωή. Έχεις μια ηρεμία στο βλέμμα σου, μα πίσω από αυτή μπορώ να διαβάσω την αγωνία σου. Ξέρω πως δεν είσαι εδώ, μα εγώ είμαι εκεί που βρίσκεσαι. Μέσα στο τραγούδι που ακούς αυτή τη στιγμή, μέσα στην εικόνα που κοιτάς, μέσα στη σκέψη που σε σεργιανίζει. Δεν έφυγα ρε φίλε. Είμαι κοντά σου κάθε φορά που με ζητάς. Δεν έπαψα να σ’ αγαπάω˙ πώς θα μπορούσα άλλωστε;

Δεν είμαι πια η γυναίκα σου. Και αυτό ήταν και δική σου επιλογή. Έφυγες πρώτος κι εγώ απλά συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχες. Ούτε η φίλη σου είμαι. Εγώ κι εσύ είμαστε δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ. Δες με και πάψε να με κοιτάς…


Φωτό: http://gorb.deviantart.com/art/rose-drops-8587379

Παρασκευή 05/09/08 20.09