Η ζωή μας χωρίζεται σε δύο βασικούς δρόμους: Σε εκείνον που θέλουμε να ζήσουμε και σε εκείνον που ζούμε τελικά. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι φοβόμαστε το θάνατο, μα στην ουσία αυτό που φοβόμαστε περισσότερο απ’ όλα είναι ότι φοβόμαστε να ζήσουμε…
‘‘ Δε παίζεται έτσι το παιγνίδι Προφέσορα… υπάρχουν κανόνες. Αν τους ακολουθήσεις, είσαι θύμα. Αν πας κόντρα, τρως το κεφάλι σου. Τι κάνεις λοιπόν; Τους ξαναγράφεις μόνος σου…’’
Έτσι αποφάσισα κι εγώ. Να γράψω τους κανόνες μόνη μου. Χωρίς να ενοχλώ τίποτα και κανένα. Κάνεις αυτό που κάνεις και καλά κάνεις και το κάνεις. Άσε με κι εμένα να κάνω αυτό που θέλω όμως! ‘‘ Παρακαλώ αφήστε με μόνο, ακριβώς όπως εγώ σας αφήνω μόνους. Παρακαλώ επιτρέψτε μου την ελευθερία. Δεν εισβάλω απρόσκλητος στη ζωή σας ούτε κι εσείς θα έπρεπε να εισβάλετε απρόσκλητοι στη δική μου. Οτιδήποτε λέω είναι δικαίωμά μου να το πω. Εσείς έχετε το δικό σας δικαίωμα να εκφραστείτε’’ (Α, ρε Σωκράτη… Μεγάλος Δάσκαλος….)
Άνοιξα το βιβλίο μου. Διάβασα μόλις μια παράγραφο και το έκλεισα πάλι. Ουφφφφφ… δεν έχω όρεξη για διάβασμα, μα πρέπει να το κάνω κι αυτό κάποια στιγμή. Ούτε για γράψιμο έχω όρεξη. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να μη με ακούν όταν μιλώ επειδή όσο το κάνω ο συνομιλητής μου δε με ακούει γιατί σκέφτεται τι μπορεί να υπονοώ ή για να κερδίσει το χρόνο να σκεφτεί τι θα πει αυτός αργότερα. Αποτέλεσμα; Ο διάλογος να καταλήγει πάντα στην ερώτησή μου: ‘‘ Είπα εγώ κάτι τέτοιο;’’ Βαρέθηκα να εξηγώ και να μη με καταλαβαίνουν. Οι άλλοι έχουν πρόβλημα, ή εγώ; Και ποιος νοιάζεται; Όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας και ο καθένας είναι μοναδικός. Απλά δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει όλοι τη μοναδικότητά μας…
Βγάζω γκρίνια σήμερα και μάλιστα χωρίς να περιμένω περίοδο. Περίεργο για ‘μένα. Επίσης βγάζω και θυμό. Επίσης περίεργο. Τι μου συμβαίνει; Γιατί χρησιμοποιώ τα χτυπήματα κάτω από τη μέση; Ποτέ μου δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι ‘‘τη βρίσκουν’’ πληγώνοντας ο ένας τον άλλο. Όσο πιο πολύ σε ισοπεδώνουν, τόσο πιο πολύ το ευχαριστούνται. Και μη βιαστείς να διαφωνήσεις… κατά βάθος το ξέρεις πως έτσι είναι. Ο ένας φέρεται στον άλλο με τρόπο τέτοιο ώστε να τον κάνει να νιώσει άσχημα. Και όταν δε τα καταφέρνει, ξεκινάει τις βρισιές. Και όταν δε το καταφέρνει πάλι, χρησιμοποιεί τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Είτε γίνεται συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Κάνω λάθος; Εγώ όμως… εγώ νιώθω χάλια… το μετάνιωσα χίλιες φορές μα δεν έχω ούτε τα κότσια να έρθω να ζητήσω συγνώμη. Ή δεν έχω τα κότσια να παλέψω με τον θυμό μου. Και τέρμα οι δικαιολογίες. Απλά δεν έχω τα κότσια…
Οι δικαιολογίες σώθηκαν. Το ίδιο και η όρεξή μου αυτή τη στιγμή για γράψιμο. Νιώθω άσχημα, νιώθω γκρινιάρα, νιώθω θυμωμένη.
‘‘ Δε παίζεται έτσι το παιγνίδι Προφέσορα… υπάρχουν κανόνες. Αν τους ακολουθήσεις, είσαι θύμα. Αν πας κόντρα, τρως το κεφάλι σου. Τι κάνεις λοιπόν; Τους ξαναγράφεις μόνος σου…’’
Έτσι αποφάσισα κι εγώ. Να γράψω τους κανόνες μόνη μου. Χωρίς να ενοχλώ τίποτα και κανένα. Κάνεις αυτό που κάνεις και καλά κάνεις και το κάνεις. Άσε με κι εμένα να κάνω αυτό που θέλω όμως! ‘‘ Παρακαλώ αφήστε με μόνο, ακριβώς όπως εγώ σας αφήνω μόνους. Παρακαλώ επιτρέψτε μου την ελευθερία. Δεν εισβάλω απρόσκλητος στη ζωή σας ούτε κι εσείς θα έπρεπε να εισβάλετε απρόσκλητοι στη δική μου. Οτιδήποτε λέω είναι δικαίωμά μου να το πω. Εσείς έχετε το δικό σας δικαίωμα να εκφραστείτε’’ (Α, ρε Σωκράτη… Μεγάλος Δάσκαλος….)
Άνοιξα το βιβλίο μου. Διάβασα μόλις μια παράγραφο και το έκλεισα πάλι. Ουφφφφφ… δεν έχω όρεξη για διάβασμα, μα πρέπει να το κάνω κι αυτό κάποια στιγμή. Ούτε για γράψιμο έχω όρεξη. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να μη με ακούν όταν μιλώ επειδή όσο το κάνω ο συνομιλητής μου δε με ακούει γιατί σκέφτεται τι μπορεί να υπονοώ ή για να κερδίσει το χρόνο να σκεφτεί τι θα πει αυτός αργότερα. Αποτέλεσμα; Ο διάλογος να καταλήγει πάντα στην ερώτησή μου: ‘‘ Είπα εγώ κάτι τέτοιο;’’ Βαρέθηκα να εξηγώ και να μη με καταλαβαίνουν. Οι άλλοι έχουν πρόβλημα, ή εγώ; Και ποιος νοιάζεται; Όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας και ο καθένας είναι μοναδικός. Απλά δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει όλοι τη μοναδικότητά μας…
Βγάζω γκρίνια σήμερα και μάλιστα χωρίς να περιμένω περίοδο. Περίεργο για ‘μένα. Επίσης βγάζω και θυμό. Επίσης περίεργο. Τι μου συμβαίνει; Γιατί χρησιμοποιώ τα χτυπήματα κάτω από τη μέση; Ποτέ μου δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι ‘‘τη βρίσκουν’’ πληγώνοντας ο ένας τον άλλο. Όσο πιο πολύ σε ισοπεδώνουν, τόσο πιο πολύ το ευχαριστούνται. Και μη βιαστείς να διαφωνήσεις… κατά βάθος το ξέρεις πως έτσι είναι. Ο ένας φέρεται στον άλλο με τρόπο τέτοιο ώστε να τον κάνει να νιώσει άσχημα. Και όταν δε τα καταφέρνει, ξεκινάει τις βρισιές. Και όταν δε το καταφέρνει πάλι, χρησιμοποιεί τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Είτε γίνεται συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Κάνω λάθος; Εγώ όμως… εγώ νιώθω χάλια… το μετάνιωσα χίλιες φορές μα δεν έχω ούτε τα κότσια να έρθω να ζητήσω συγνώμη. Ή δεν έχω τα κότσια να παλέψω με τον θυμό μου. Και τέρμα οι δικαιολογίες. Απλά δεν έχω τα κότσια…
Οι δικαιολογίες σώθηκαν. Το ίδιο και η όρεξή μου αυτή τη στιγμή για γράψιμο. Νιώθω άσχημα, νιώθω γκρινιάρα, νιώθω θυμωμένη.
Αϊ σιχτίρ όλα!
Τετάρτη 06/08/08 24.41
φωτόhttp://queenenigma09.deviantart.com/art/anger-124968155
