Τέσσερα χρόνια χωρισμός

Κι απόμεινα παιχνίδι σ' ένα πάρκο, που πια κανείς δε θέλει να το δει. Κι αν κάθομαι ακόμα και σου γράφω,
είναι γιατί σε πόνεσα πολύ.

Κι απόμεινα μονάχη σ' ένα τρένο που βγήκε κάποια νύχτα απ' τη γραμμή. Κι αν κάθομαι ακόμα κι επιμένω,
είναι γιατί σ' αγάπησα πολύ.

Κοίτα να ντύνεσαι καλά
κι έρχεται κρύο. Ξέρεις, δεν είπα πουθενά για μας τους δύο.

Κοίτα να ντύνεσαι καλά
κι έρχεται κρύο. Ξέρεις, δεν είπα πουθενά για μας τους δύο.

Το έκανα, μα σήμερα δεν ήθελα να γράψω τους στίχους του τραγουδιού που ακούγεται…σήμερα γίνομαι βροχή και παρασύρομαι από έναν δροσερό άνεμο… Σήμερα θα απολαύσω το τελευταίο ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού και τούτη η μέρα μοιάζει να καλοσωρίζει την καινούρια εποχή, αν και είναι λίγο νωρίς ακόμα. Ο άνεμος δυνατός, περνάει ανάμεσα από χαραμάδες και παίζει μουσική. Αγγίζει το δέρμα μου κι έχει μια γοητεία το άγγιγμά του. Μοιάζει με ανάσα καυλωμένου εραστή. Ανασηκώνει ακόμα και το δέρμα μου. Ανατριχιάζω.

Οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη αν και ήρθαν νωρίτερα απ’ όσο υπολόγιζα. Ξεκίνησα απλά αλλάζοντας θέση σε μερικά αντικείμενα μέσα στο σπίτι. Έβαλα στο πουγκάκι που μου αγόρασες φέτος στις διακοπές φιλενάδα, αποξηραμένα λουλούδια και τα πότισα με δυο σταγόνες από αιθέριο έλαιο γιασεμιού. Το κρέμασα στο διάδρομο. Η γωνιά των κεριών μου φέτος θα πάψει να είναι γωνιά. Θα τα βάλω όλα μαζί στο κέντρο του τραπεζιού και το ξύλινο βάζο θα το βγάλω στο πάτωμα του χολ και θα βάλω μέσα μπαμπού τα οποία θα αγοράσω κι αύριο αν είναι δυνατόν.

Σήμερα χώρισα. Πέρασαν χρόνοι τέσσερις από τότε που τον γνώρισα. Το σπίτι θα αδειάσει από την παρουσία του, από τις συνήθειες του, από την αγκαλιά, τη ζεστασιά και τις φωνές του. Μη με ρωτήσεις πως νιώθω. Περίεργα είναι. Δε θυμάμαι να έχω νιώσει ξανά έτσι. Πρώτη φορά χωρίζω έτσι. Πρώτη φορά μοιράζω πράγματα που ανήκουν στον ένα ή τον άλλο. Δε το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Ίσως γιατί έγινε απλά. Πολύ απλά. Ίσως αναθεωρηθεί και αυτή η απόφαση αύριο, μα δεν είμαι σίγουρη αν θέλω. Αύριο… το αύριο μοιάζει πολύ μακριά… Τέλος πάντων…

Καλή σταδιοδρομία στη ζωή σου φίλε... πέρασα όπως δε πέρασα ξανά ποτέ μου μαζί σου. Όμορφα και άσχημα, μα η ψυχή μου δε κρατάει τα δεύτερα. Καλό υπόλοιπο στη ζωή σου, μέχρι να μου δωθεί ξανά η ευκαιρία να σου ευχηθώ κάτι παρόμοιο...

Καληνύχτα κόσμε μου… στρίβω ένα τσιγάρο για να το απολαύσω. Θα βγω στο μπαλκόνι μου και θα το κάψω. Κι ας μου κάψει το μισό ο αέρας…

Σάββατο 30/08/08 23.58

φωτό:http://www.deviantart.com/ 

Ποτέ δεν είναι αργά...

Ποτέ δεν είναι αργά για να γλυτώσεις
ποτέ δεν είναι αργά για να χαθείς
μια πόρτα πίσω σου για πάντα να κλειδώσεις
κι απ’ότι έζησες να φύγεις να σωθείς.

Ποτέ δεν είναι αργά για να ξεχάσεις
ποτέ δεν είναι αργά να θυμηθείς
τον δρόμο αυτόν που χρόνια γύρευες να πιάσεις
μα σε σταμάταγε ο φόβος της στροφής.

Ποτέ δεν είναι αργά για να ματώσεις
ποτέ δεν είναι αργά να γιατρευτείς
κι από παιδί όσα σε μάγευαν να σώσεις
και πάλι αυτά που σε ρημάξαν ν’ αρνηθείς.

Ποτέ δεν είναι αργά για να μιλήσεις
ποτέ δεν είναι αργά για να κρυφτείς
πίσω απ’ αυτά που σου ’χουν πει να κουβαλήσεις
πίσω απ’ αυτά που σου ’χουν πει να ονειρευτείς.

Ποτέ δεν είναι αργά για να ματώσεις
ποτέ δεν είναι αργά να γιατρευτείς
κι από παιδί όσα σε μάγευαν να σώσεις
και πάλι αυτά που σε ρημάξαν ν’ αρνηθείς.

Τετάρτη 27/08/08 05.29

ο τελευταίος εθισμός...

Επέστρεψα χτες παρέα με ένα τεράστιο φεγγάρι που με κοιτούσε, θαρρείς κατάματα, σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Άνοιξα τα παράθυρα του αυτοκινήτου μου και άφηνα τον αέρα να μπερδέψει τα κοντά μαύρα μαλλιά μου. Τα ‘‘ροκ’’ μαλλιά μου όπως είχες πει, θυμάσαι;

Ο Σιδηρόπουλος κάτι λέει για τον Μπάμπη τον Φλου και το σώμα μου κινείται σε έναν ρυθμό έντονο και παθιασμένο. Το VW μου βρίσκεται σταματημένο στο φανάρι και οι οδηγοί των διπλανών αυτοκινήτων με κοιτούν περίεργα˙ λες και δεν είχαν δει ποτέ τους γυναίκα να χορεύει.

Φτάνω προς το σπίτι, μα πριν ανέβω τα σκαλιά του, παίρνω την απόφαση να πάω μια βόλτα με το αμάξι, αυτή τη φορά χωρίς προορισμό. Να παρκάρω μπροστά στη θάλασσα, να μείνω εκεί με τα φώτα αναμμένα να και να απολαύσω το τελευταίο μου τσιγάρο. Να χαθώ μέσα μου και να σου πω πως…

…όταν οι επιθυμίες γίνονται ουρλιαχτό, η κραυγή σπάει πάνω σε γυάλινους τοίχους κάνοντας αντίλαλο κι επιστρέφουν πίσω στ’ αυτιά σου με ήχο εκκωφαντικό. Μπαίνουν μέσα στο κορμί σου και τρομάζουν το φοβισμένο παιδί που κρύβεται στα πιο βαθιά σημεία του υποσυνείδητού σου. Κι έπειτα τρέχεις να κρυφτείς μέσα σε ντουλάπια στο παλιό έπιπλο της γιαγιάς που η όψη του ξυπνά αναμνήσεις μιας ζωής που δε θυμάσαι πως έχεις ζήσει. Οι αλήθειες συνεχίζουν να ουρλιάζουν και εσύ με τα χέρια στ’ αυτιά προσπαθείς να μην ακούς. Τότε οι αλήθειες έρχονται και στέκονται μπροστά σου ολόγυμνες κοιτάζοντας σε κατάματα…

…όταν ο πόνος παραλύει ακόμα και τη σκέψη σου και τίποτα δεν υπάρχει που να μπορείς να πεις, αφήνεις τα δάκρυα σου να κάψουν το δέρμα σου και να χαράξουν την πορεία τους πάνω στο πρόσωπο σου. Ακουμπάς το κορμί σου που γέμισε πληγές από μαστίγια που κρατούσαν οι πιο αγαπημένοι σου άνθρωποι…

…όταν η αναπνοή σου γίνει αέρας και σε κυκλώσει, τότε θα καταλάβεις πόσο δηλητηριασμένη είναι που σε σκοτώνει σε κάθε σου ανάσα. Ασφυκτιάς, μουδιάζεις και τότε είναι η στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις αν θα ανοίξεις το ντουλάπι από το παλιό έπιπλο να βγεις έξω δυνατός και να παλέψεις σαν πραγματικός πολεμιστής ή να μείνεις εκεί μέσα κλαίγοντας ώσπου να πεθάνεις…

…εγώ αποφάσισα πως δε θα πεθάνω τρομαγμένη σε ένα ντουλάπι. Απλώνω το πόδι με δύναμη κλωτσιάς και σακατεύω τους μεντεσέδες που κρατούσαν σταθερά κλειστό το ντουλάπι που μόνη μου άνοιξα. Σηκώθηκα όρθια με μιας και ανάπνευσα όλη τη δύναμη μέσα από τα ρουθούνια μου. Ούρλιαξα με μια κραυγή λυτρωτική. Απελευθερώνομαι. Κάθε μέρα απελευθερώνομαι. Ακονίζω το σπαθί μου και σκοτώνω ό,τι με πονά. Κοίτα, κοίτα πόσο έχω αλλάξει!

Ανοίγω την πόρτα του αμαξιού μου. Δυναμώνω την ένταση. Ο Παύλος τραγουδάει με πάθος

‘‘Κι όπου γουστάρω πάω και τρέχει ο άνεμος μπροστά. Τον ήλιο ακολουθάω κι ο μήνας έχει εννιά’’

Ρίχνω κάτω τη γόπα του τσιγάρου μου και την λιώνω με το πόδι. Την παίρνω και τη βάζω μέσα σε ένα άδειο πακέτο τσιγάρα που ξέχασες προχτές στον ύπνο μου πάνω στο τραπέζι. Αυτό είναι το τελευταίο μου τσιγάρο. Από εδώ και στο εξής θα καπνίσω μόνο αν θέλω να απολαύσω. Όχι από εξάρτηση. Όχι από συνήθεια. Κανείς άνθρωπος δε μπορεί να λέει πως είναι ελεύθερος αν πρώτα δε καταφέρει να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Κι εγώ θέλω να είμαι ελεύθερη˙ σαν άνεμος, σαν αγρίμι…


Σάββατο 16/08/08 11.59

φωτό:http://www.deviantart.com/ 

Οξεία πυώδη αμυγδαλίτιδα

Ξεκίνησε να βρέχει. Ημέρα σήμερα μοιάζει με πρωινό στις αρχές του Οκτώβρη. Θέλω να ρίξει μια βροχή λυτρωτική να βρέξει το κορμί μου, να το δροσίσει από τον πυρετό που μέχρι χτες και για 4 μέρες δεν έλεγε να πέσει κάτω από τους 39oC. Ταλαιπωρήθηκα πολύ, εξαντλήθηκα τόσο που έκλαψα στο τέλος…

Δεν ήξερα τι να κάνω όλες αυτές τις μέρες στο κρεβάτι του πόνου. Τηλεόραση; Ούτε για πλάκα. Να διαβάσω; Αδύνατον. Έτσι, η μόνη επιλογή που είχα ήταν να σκέφτομαι και να ονειρεύομαι όμορφες εικόνες με χρώματα. Έτσι, για να φτιάξω λιγάκι τη διάθεσή μου μέσα στην αφωνία που είχα θέσει τον εαυτό μου τις περισσότερες ώρες της ημέρας μέχρι να ξεπρηστούν έστω και για λίγο οι αδένες του λαιμού μου και να μπορώ να ανασάνω λιγάκι. Κάθε φορά που ο πυρετός έκανε μια βόλτα προς τα πάνω, άρχισα να τρέμω σαν το ψάρι κάτω από τις δύο χοντρές κουβέρτες και μέσα στις χνουδωτές κάλτσες μου και τις χειμωνιάτικες πιζάμες μου. Δεν ήξερα τι να ευχηθώ εκείνη τη στιγμή˙ να χτυπήσει πάλι 40άρι να τελειώνω από αυτό το αισχρό ρίγος ή να πέσει εντελώς και να γίνω καλά; Συνήθως διάλεγα το πρώτο. Δεν άντεχα. Ας ανέβει στους 40 πάλι και θα τον ρίξω με τον τρόπο μου. Και μόλις ανέβαινε και τα ρίγη μετατρεπόντουσαν σε ιδρώτα άρχισα και πάλι να πλάθω με το νου μου εικόνες. Ήμουν χαρούμενη εκεί, κι ας ήταν ψεύτικος κι εκείνος ο κόσμος, σαν τον ψεύτικο κόσμο που μου τάξανε όταν ήμουν μικρή…

Δε μπορώ άλλο… κουράστηκα… έχω και συσσωρεμένη κούραση πάνω μου, που με τραβάει και πάλι πάνω σε ένα κρεβάτι. Δε μπορώ άλλο στο κρεβάτι, δε μπορώ. Μα δε νομίζω να έχω και πολλές επιλογές. Δε θέλω να ταξιδέψω δε πολύχρωμες σκέψεις. Θέλω να ξαπλώσω δίπλα στις γυμνές μου αλήθειες…

Φωτό: http://momoko-asuka.deviantart.com/art/Illness-50990954

Κυριακή 10/08/08 09.02

Στην Κ

 

Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομη η κραυγή σου
και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
και εκείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί

Όταν θα αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε αγγίξεις το κορμί σου
και το 'βρεις τσακισμένο απ' τις πληγές
και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες να ακούσουν τη φωνή σου
και οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές.

Τετάρτη 06/08/08 20.02

Τσαντίλα (&$&@*$)@#$@($@_+)$#@_+#($@#)$&@(#&$*@#@)($)@_#($@#)_($@#_$)@#_$)

Η ζωή μας χωρίζεται σε δύο βασικούς δρόμους: Σε εκείνον που θέλουμε να ζήσουμε και σε εκείνον που ζούμε τελικά. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι φοβόμαστε το θάνατο, μα στην ουσία αυτό που φοβόμαστε περισσότερο απ’ όλα είναι ότι φοβόμαστε να ζήσουμε…

‘‘ Δε παίζεται έτσι το παιγνίδι Προφέσορα… υπάρχουν κανόνες. Αν τους ακολουθήσεις, είσαι θύμα. Αν πας κόντρα, τρως το κεφάλι σου. Τι κάνεις λοιπόν; Τους ξαναγράφεις μόνος σου…’’

Έτσι αποφάσισα κι εγώ. Να γράψω τους κανόνες μόνη μου. Χωρίς να ενοχλώ τίποτα και κανένα. Κάνεις αυτό που κάνεις και καλά κάνεις και το κάνεις. Άσε με κι εμένα να κάνω αυτό που θέλω όμως! ‘‘ Παρακαλώ αφήστε με μόνο, ακριβώς όπως εγώ σας αφήνω μόνους. Παρακαλώ επιτρέψτε μου την ελευθερία. Δεν εισβάλω απρόσκλητος στη ζωή σας ούτε κι εσείς θα έπρεπε να εισβάλετε απρόσκλητοι στη δική μου. Οτιδήποτε λέω είναι δικαίωμά μου να το πω. Εσείς έχετε το δικό σας δικαίωμα να εκφραστείτε’’ (Α, ρε Σωκράτη… Μεγάλος Δάσκαλος….)

Άνοιξα το βιβλίο μου. Διάβασα μόλις μια παράγραφο και το έκλεισα πάλι. Ουφφφφφ… δεν έχω όρεξη για διάβασμα, μα πρέπει να το κάνω κι αυτό κάποια στιγμή. Ούτε για γράψιμο έχω όρεξη. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να μη με ακούν όταν μιλώ επειδή όσο το κάνω ο συνομιλητής μου δε με ακούει γιατί σκέφτεται τι μπορεί να υπονοώ ή για να κερδίσει το χρόνο να σκεφτεί τι θα πει αυτός αργότερα. Αποτέλεσμα; Ο διάλογος να καταλήγει πάντα στην ερώτησή μου: ‘‘ Είπα εγώ κάτι τέτοιο;’’ Βαρέθηκα να εξηγώ και να μη με καταλαβαίνουν. Οι άλλοι έχουν πρόβλημα, ή εγώ; Και ποιος νοιάζεται; Όλοι είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας και ο καθένας είναι μοναδικός. Απλά δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει όλοι τη μοναδικότητά μας…

Βγάζω γκρίνια σήμερα και μάλιστα χωρίς να περιμένω περίοδο. Περίεργο για ‘μένα. Επίσης βγάζω και θυμό. Επίσης περίεργο. Τι μου συμβαίνει; Γιατί χρησιμοποιώ τα χτυπήματα κάτω από τη μέση; Ποτέ μου δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι ‘‘τη βρίσκουν’’ πληγώνοντας ο ένας τον άλλο. Όσο πιο πολύ σε ισοπεδώνουν, τόσο πιο πολύ το ευχαριστούνται. Και μη βιαστείς να διαφωνήσεις… κατά βάθος το ξέρεις πως έτσι είναι. Ο ένας φέρεται στον άλλο με τρόπο τέτοιο ώστε να τον κάνει να νιώσει άσχημα. Και όταν δε τα καταφέρνει, ξεκινάει τις βρισιές. Και όταν δε το καταφέρνει πάλι, χρησιμοποιεί τα χτυπήματα κάτω από τη μέση. Είτε γίνεται συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Κάνω λάθος; Εγώ όμως… εγώ νιώθω χάλια… το μετάνιωσα χίλιες φορές μα δεν έχω ούτε τα κότσια να έρθω να ζητήσω συγνώμη. Ή δεν έχω τα κότσια να παλέψω με τον θυμό μου. Και τέρμα οι δικαιολογίες. Απλά δεν έχω τα κότσια…

Οι δικαιολογίες σώθηκαν. Το ίδιο και η όρεξή μου αυτή τη στιγμή για γράψιμο. Νιώθω άσχημα, νιώθω γκρινιάρα, νιώθω θυμωμένη.

Αϊ σιχτίρ όλα!

Τετάρτη 06/08/08 24.41

φωτόhttp://queenenigma09.deviantart.com/art/anger-124968155

Διακοπές...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΑΡΤΗ ΙΟΥΛΙΟΣ 2008

Δευτέρα 21/07/08 22.59

Πρώτη μέρα Διακοπών. Έβαλα τη μπαντάνα μου στο κεφάλι, το μαυρο περσινό μου μαγιό, το καφτάνι που αγόρασα κι αυτό πέρσι και ξεκινώ διακοπές απο την αρχή της πρώτης μέρας...

Είχα χρόνια να θαυμάσω την Αυγή. Και σήμερα την απόλαυσα σε όλο της το μεγαλείο.

Μεγαλοπρεπής η Ήλιος βαμμένος στο κόκκινο-πορτοκαλί ένδυμά του, ξεπρόβαλε πίσω από τα βουνά ανάμεσα στα σύννεφα. Κι εγώ δίπλα στη Λένα με τα μάτια κλειστά λες και προσκυνούσα πλάι της το μεγαλείο του…

Η σημερινή μέρα μου χάρισε Γαλήνη και Αρμονία. Έχω μια ευχάριστη διάθεση μα νιώθω κάτι να μου λείπει από το πρωί. Νομίζω πως μου λείπει η Λένα, που από χτες μέχρι σήμερα δε καταφέραμε να μείνουμε ούτε μια στιγμή μόνες μας. Μου λείπουν τα περσινά γέλια, οι φιλοσοφικές μας συζητήσεις˙ ακόμα και οι σιωπές μας μου λείπουν. Νιώθω λίγο κουρασμένη και νομίζω πως νιώθω λίγη μοναξιά. Συζητήσεις στα γρήγορα με δυο φευγαλέες λέξεις, ίσα ίσα να μπούμε στο νόημα και μετά ξανά διακόπτουμε. Μπορεί και να ‘‘ακούγεται’’ σαν να παραπονιέμαι˙ δε ξέρω μπορεί και να το κάνω κι όλας, μα είναι χαζό το παράπονό μου. Ήξερα πως θα ερχόμουν διακοπές με μια οικογένεια…

Η ώρα πήγε 23.17 και ο κόσμος πάει κι έρχεται στα σοκάκια της Σάρτης. Τα μαγαζιά είναι ακόμα ανοιχτά κι εγώ είμαι μόνη στο μπαλκόνι μου και γράφω. Σηκώνω λίγο το βλέμμα και παρατηρώ τις ζωές των ανθρώπων που σήμερα περπατούν δίχως τις έγνοιες τους… είναι διακοπές…

Κουράστηκα απόψε. Δε ξέρω γιατί, μα θέλω να κλάψω. Τα μάτια μου βουρκώνουν από μια θλίψη που ήρθε για επίσκεψη με το ‘‘έτσι θέλω’’ χωρίς να την προσκαλέσει κανείς. Αποφάσισα, μόλις, να την ονομάσω ‘‘Αγενή θλίψη’’

Παίρνω τη θλίψη μου γι’ απόψε και πάω να γείρω… αύριο πάλι θα σηκωθώ με τη Φίλη μου το χάραμα. Θα αδειάσω το κεφάλι μου και θα διώξω μακριά τη θλίψη μου με το ‘‘έτσι θέλω’’…Καληνύχτα…


Τρίτη 22/07/08 10.56

Γράφω σε ‘σένα επειδή το αγαπώ. Δεύτερη μέρα διακοπών κι εγώ έχω φτάσει το βιβλίο μου στο 1/3. Είμαι στην Τρίτη Επίγνωση και συνεχίζω. Το ξεκίνησα πάλι από την αρχή γιατί μετά τον καρκίνο στο πόδι του πατέρα είχα πολλά τρεχάματα και το άφησα πίσω.

Σήμερα η μέρα στο ξεκίνημά της ήταν βαριά. Δε καταφέραμε τελικά να ξυπνήσουμε.

Χτες η Λένα μου ζήτησε θεραπεία. Την ξάπλωσα στην άμμο εκεί που σκάει το κύμα, λίγο πιο πάνω. Με το που ξεκίνησα τη θεραπεία η θάλασσα σαν να αγρίεψε και η Λένα άρχισε να σκεπάζεται από κύματα. Έπειτα κι εγώ. Κρύωσε. Έτσι σταματήσαμε. Είπαμε να συνεχίσουμε σπίτι μα… προέκυψαν όλα όσα σου είπα χτες. Μοναξιά και Θλίψη. Έτσι ήρθε σήμερα, ξάπλωσε δίπλα μου κι εγώ της έδινα θεραπεία ενώ κοιμόμασταν.

Έκανα παύση από τις σκέψεις μου. Το μάτι μου στάθηκε να θαυμάσει την ομορφιά της απλότητας που στεκόταν όρθια στο απέναντι μπαλκόνι…


Στρίβω ένα τσιγάρο και συνεχίζω…



Χτες το βράδυ σε είδα στον ύπνο μου. Κάτι μου είπες μα δε μπορούσα ούτε να σε καταλάβω ούτε να σε ακούσω. Δε πρωταγωνιστούσες και στο υπόλοιπο ‘‘έργο του μυαλού’’ μου. Απλά θυμάμαι εσένα να βρίσκεσαι μπροστά μου, από το πουθενά, να μου μιλάς χωρίς να σε ακούω και μετά πάλι δεν υπήρξες πουθενά. Ήθελες απλά να μου πεις κάτι. Μα δε σε άκουγα.

Άνοιξα τα μάτια μου. Κοίταξα στο κινητό μου την ώρα. 05.47. Την ώρα που χάραζε ο καινούριος Ήλιος. Κι εγώ έπρεπε να ήμουν εκεί. Αλλά δεν ήμουν. Μου ήρθε η φιγούρα σου και πάλι στο νου μου. Ήθελες να μου πεις κάτι στον ύπνο μου τη στιγμή της Αυγής. Μα δε σε άκουγα. Ήταν σύμπτωση που μου μίλησες την ώρα που έπρεπε να σηκωθώ για να πάω στην παραλία να καθαριστώ απ’ ό,τι άχρηστο υπήρχε πάνω μου από την προηγούμενη μέρα; Από τη Μοναξιά μου ή την ‘‘Αγενή Θλίψη’’ μου; Μήπως τελικά καλά έκανα που δε πήγα σήμερα; Μήπως τελικά δεν έπρεπε να πάω; Αυτό μήπως μου είπες; Ή μήπως ήταν καθαρή σύμπτωση; Η Πρώτη Επίγνωση λέει πως δεν υπάρχουν συμπτώσεις…Ήθελες κάτι να μου πεις στο όνειρό μου, μα δε σε άκουγα…

…αλήθεια…

…τι με ήθελες;


Τετάρτη 23/07/08 12.51
Ο Ουρανός το χάραμα είναι υπέροχος! Είναι μαγικό να βλέπεις τον Ουρανό σκούρο γαλάζιο με ένα υπέροχο φωτεινό Φεγγάρι! Το πιο λαμπερό Άστρο του δικού μας κόσμου ήρθε να φωτίσει το δικό μας κομμάτι Γης μα ακόμα δε πρόβαλε. Κι όμως η φωτεινότητά του φάνηκε μόλις η Γη έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της.

Ο Ουρανός που άγγιζε την πιο ψηλή κορυφή του Άθως άρχισε να κοκκινίζει. Κι εγώ μπροστά του καθισμένη οκλαδόν, ευχαριστούσα το Σύμπαν που εκείνη τη στιγμή υπήρχα για να τον δω. Νομίζω πως όσες φορές και να δω το ξημέρωμα, θα νιώθω την ίδια μαγεία, την ίδια ανάγκη για ευγνωμοσύνη.

Αυτή τη στιγμή ο Ουρανός είναι γεμάτος από μαύρα σύννεφα που είναι έτοιμα να ρίξουν μια βροχή λυτρωτική. Και στο βάθος του ορίζοντα κάποια άλλα σύννεφα, άσπρα, βαμβακένια, έρχονται να πουν στους ανθρώπους πως ο Ουρανός δε θύμωσε, απλά θέλει να κλάψει από μια θλίψη που γεννά παράπονο. Οι άνθρωποι τον λησμόνησαν. Πόσοι άραγε από εμάς έχουμε ανάγκη να κοιτάζουμε την απεραντοσύνη του; Μάλλον την ξεχάσαμε αυτή την ανάγκη. Όλοι με τα μάτια καρφωμένα στη Γη μείναμε για χρόνια…


Διακόπτω. Το βράδυ πάλι…


Επέστρεψα και συνεχίζω. Η ώρα είναι 19.53 (περίεργο μα πάντα στο τέλος κάποιας ώρας γράφω…) κι εγώ έβαλα το αγαπημένο μου φόρεμα και σε λίγο θα πάω βόλτα με τη Λένα. Ο Ουρανός συνέχισε να είναι ‘‘βαρύς’’ καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας μα ο Ήλιος πιο δυνατός από τα σύννεφα άνοιγε δρόμους να φανεί και πάλι ανάμεσα από αυτά. Σήμερα τράβηξα όμορφες φωτογραφίες…
Έμειναν μόλις εκατό σελίδες για να τελειώσω το βιβλίο μου. Η ‘‘Ουράνια Προφητεία’’ με έβαλε σε σκέψεις. Βρίσκομαι λίγο πριν την Έβδομη Επίγνωση και κάποια πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Κάποια άλλα θέλουν ακόμα ‘‘δουλειά’. Μέχρι τώρα αυτό που θα ήθελα να ταυτίσω με τον εαυτό μου τον ανώτερο, είναι η Τρίτη Επίγνωση. Να νιώσω όλον τον Φυσικό κόσμο να είναι ένα κομμάτι του σώματός μου. Να ενώσω το φυσικό μου σώμα με το συνεχές σύστημα Ενέργειας κι έπειτα να μπω στην Έκτη Επίγνωση και να διαπιστώσω τον ρόλο μου στο ‘‘Θέατρο Ελέγχου’’ της τωρινής ζωής μου… ανυπομονώ να τελειώσω και τα τέσσερα βιβλία που έβαλα στη σειρά. Και μετά; Τι; Με τρομάζει λίγο το μετά μα δεν ασχολούμαι μαζί του. Ασχολούμαι με το ‘‘Εδώ και Τώρα’’˙ ξέρεις εσύ. Με το ‘‘μετά’’ θα ασχοληθώ όταν έρθει η ώρα του να γίνει ‘‘τώρα’’. Μέχρι όμως το ‘‘μετά’’ να γίνει ‘‘τώρα’’ θα συνεχίζω κανονικά αυτό που ξεκίνησα.

Σήμερα το βράδυ μετά τη βόλτα μας, πήγαμε με τη Λένα σε ένα μπαράκι που έιχαμε πρωτοκοιτάξει προχτές. Ήμασταν οι μόνοι θαμώνες του μαγαζιού κι έτσι καθήσαμε εκεί που θέλαμε. Για την ακρίβεια εκεί που ήθελα, η Λένα απλά δε μου χάλασε το χατίρι. Μόλις παραγγείλαμε το ποτό μας, μια αστραπή έλαμψε πίσω από την πλάτη της Λένας. Εκείνη με κοίταξε κι εγώ έκανα την αδιάφορη. Μετά και μια βροντή. Με κοίταξε και πάλι κι εγώ χωρίς να την κοιτάξω, χαμογέλασα. Δεν είπε τίποτα. Και μετά χοντρές ψιχάλες βροχής ήρθαν κι έπεσαν πάνω μας.


Τακ…
Τακ…
Τακ…τακ...
Τακ…τακ…τακ... τακ...
Τακ…τακ…τακ… τακ...τακ...τακ...
Τακ…τακ…τακ...τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ...τακ...τακ...τακ...τακ...


Σήκωσα το κεφάλι μου κι άρχισα να γελάω. Κοίταξα τη Λένα που συνοφρυώθκε. Δε της αρέσει να βρίσκεται κάτω από τη βροχη. Και πιο σωστά, σιχαίνεται να βρέχεται από τη βροχή. ‘‘ Γιατί το κάνεις αυτό; Πως το κάνεις;’’ Ρώτησε όσο εγώ γελούσα δυνατά. Ήρθε η κοπέλα του μαγαζιού να μας πει να μπούμε μέσα για να μαζέψει από έξω τα πράγματα. Φαινόταν φανερά δυσαρεστημένη. ‘‘Αυτή φταίει!’’ της είπε η Λένα. ‘‘ Εγώ φταίω’’ απάντησα για να την επιβεβαιώσω…

Ακούω το αγαπημένο μου τραγούδι αυτη την εποχή. Δεν υπάρχει περίπτωση να το ακούσω και να μη σεργιανίσουν σκέψεις στο νου μου...


Πέμπτη 24/07/08 21.06

Πίσω από τα βουνά πηγαίνει ο Ήλιος να ξεκουραστεί. Έκανε πολύ δουλειά σήμερα. Είχε να παλέψει με έναν δροσερό άνεμο όλη την μέρα προκειμένου να ζεστάνει τα κορμιά των ανθρώπων. Ήταν τόσο δροσερή η μέρα, που δε μου έκανε κέφι να μπω στη θάλασσα. Ήμουν πάνω στη σεζλόνγκ και διάβαζα. Απέχω μόλις πενήντα σελίδες πριν το τέλος.

Αυτό που με μαγεύει στην Αυγή, με μαγεύει και στη Δύση. Μου αρέσει να χαζεύω έναν Ουρανό στα δυο κομμένο˙ στα δεξιά μου ξεπρόβαλαν τα πρώτα άστρα ενώ στ’ αριστερά μου ο Ουρανός έχει ένα χρώμα σκούρου μα φωτεινού γαλάζιου. Μου αρέσει που έτσι σταδιακά και αρμονικά η Μέρα δίνει τη θέση της στη Νύχτα και η Νύχτα στη Μέρα…

Σήμερα έβγαλα τις πρώτες μου φωτογραφίες με τη Λένα. Σχεδόν τέσσερα χρόνια Φίλες και μια φωτογραφία μαζί της δεν είχα!


(Ήρθαν τα παιδιά… κλείνω…)



Επέστρεψα. Η ώρα είναι 21.36 και μόλις γύρισα σπίτι τρισευτυχισμένη! Πήρα δύο ζευγάρια πανέμορφα σκουλαρίκια! Η Λένα σήμερα με αποκάλεσε shopingholic! Δηλαδή επειδή αγόρασα τρία ζευγάρια σκουλαρίκια, δυο μπαντάνες, δύο τσάντες, δύο θήκες για το κινητό μου, δύο πορτοφολάκια, τρία κορδονάκια για το πόδι μου, ένα φόρεμα, ένα μουσικό όργανο που βγάζει ήχο με τον άνεμο, και δύο δαχτυλίδια ξύλινα πρέπει να με αποκαλεί έτσι; Πληγώθηκα………….

Η αλήθεια είναι πως μου έκανα αρκετά δώρα φέτος καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Από χαζούλικα μικροπράγματα, μέχρι βιβλία. Δε ξέρω τι μ’ έπιασε φέτος. Χρόνια είχα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Έστω κι ένα ξύλινο δαχτυλίδι. Νομίζω πως μου το χρωστούσα.

Η ώρα πέρασε κι εγώ θα ξυπνήσω νωρίς αύριο. Σ’ αφήνω με ένα ευχάριστο συναίσθημα στο μέρος της καρδιάς….



Παρασκευή 25/07/08 20.17

Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο έφυγε η Γιαγιά μου. Το ξέχασα, ίσως γιατί τη μνημονεύσανε πέντε μέρες πριν.

Περίπου την ίδια μέρα κι εγώ γεννήθηκα στην ύπαρξη του καινούριου εαυτού μου, πριν από ένα χρόνο.

Σήμερα είναι η προτελευταία μέρα των διακοπών μου. Αυτή η άδεια μου φάνηκε τεράστια, ίσως λόγω των πολλών γεγονότων που διαδραματίστηκαν μέσα σε αυτή. Δε μπορώ να πω πως ξεκουράστηκα, ούτε και στις διακοπές. Μη φανταστείς πως έκανα τίποτα συνταρακτικό, το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνούσα πάνω στην ξαπλώστρα. Διάβαζα απλά πολλές ώρες και αυτό όπως και να έχει με κούρασε. ‘‘Η Ουράνια Προφητεία’’ έφτασε στο τέλος της και μπήκε μέσα μου ολόκληρη, άρχισε να βγάζει τις πρώτες ρίζες, πριν το δέντρο της Επίγνωσης γίνει ένα με το νου και το κορμί μου. Θα μεγαλώνει μαζί μου.

Σήμερα υπάρχει αρκετός κόσμος γύρω μου και αυτό μ’ ενοχλεί λιγάκι. Μου αρέσει να σου γράφω˙ σχεδόν σου μιλώ. Μα τώρα πρέπει να σε αφήσω…




Σάββατο 26/07/08 18.30 Μόλις ήρθα να γιορτάσω τα πρώτα μου γενέθλια. Όπως και πέρσι έτσι και φέτος, βρέθηκα πάλι μπροστά στη θάλασσα πάνω στην πετσέτα μου. Το Άθως ορθώνεται απέναντί μου και αυτό, η θάλασσα, η μουσική, το μολύβι, το τετράδιό μου και η πετσέτα μου είναι οι φετινοί μου καλεσμένοι. Το ήξερες πως σήμερα έχω γενέθλια; Το ήξερες... και ήταν όμορφα… έτσι όπως ήθελα… σαν να μη πέρασε μια μέρα από τότε…

Ακούω το τραγούδι της Γιαγιάς μου. Μάλλον άκουγα το τραγούδι της Γιαγιάς μου. Μαζί με τους δικούς μου καλεσμένους ήρθαν και δύο απρόσκλητοι. Η Λένα και η Μαρία… κλείνω….

Παρασκευή 03/08/08 09.21