Επιστροφή....

Δεν υπήρχε ομορφότερος τρόπος να με καλοσωρίσει πίσω η πόλη μου απο εκείνον της καταρακτώδους βροχής που έριξε ο ουρανός μου μόλις το αυτοκίνητο πάρκαρε έξω απο την είσοδο της καθημερινότητας...

Κυριακή 27/7/08 17.22

φωτό:http://leonidafremov.deviantart.com/art/LATE-RETURN-115514544

Ζωής επιστροφή

Φεύγω για Διακοπές διαρκείας…

Πάω να συναντήσω και πάλι εκείνο το κορίτσι που καθόταν πέρσι, στην παραλία. Σε λίγες μέρες θα έχει γενέθλια, μια που ακριβώς τέτοια εποχή ξεκίνησε να ζει την πραγματική ζωή του…

Πάω να ακουμπήσω τις σκέψεις μου πάνω στη βρεγμένη πετσέτα της. Να βάλω τη μουσική της στ’ αυτιά μου, να κοιτάξω μαζί της τη ένωση του Ουρανού και της Θάλασσας στο τέρμα του κόσμου που πιάνει μια ματιά. Κι έπειτα να ταξιδέψω πέρα από αυτό γιατί τώρα ξέρω και μπορώ να το κάνω…

Πάω να ακούσω τα δυνατά γέλια και να νιώσω τον αέρα μέσα από το άγγιγμα των σκέψεων. Να γεμίσω με ζωή απλώνοντας τα χέρια μου στο άγνωστο. Να νιώσω το σώμα μου να ταλαντεύεται στα κύματα της θάλασσας αρμονικά και παθιασμένα. Να διαλογιστώ με τους ήχους των νερών να απολαύσω όλα τα δωρεάν της ζωής˙ τον ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο, το ηλιοβασίλεμα, την αυγή…

Φεύγω, μα πριν από αυτό, θα πάω να δω τη Γιαγιά μου που κι εκείνη έχει γενέθλια αύριο στη γέννηση της καινούριας της ζωής μακριά από τη δική μας. Θα πάω να τις ψυθιρίσω σιγανά πως, όπως πέρσι έτσι και φέτος, θα είμαι μαζί της κι εκείνη μαζί μου…

Δε ξέρω πότε θα βρεθώ ξανά εδώ Αγαπημένο μου Ημερολόγιο. Μπορεί να κάνω καιρό να σου ξαναγράψω. Μπορεί και όχι. Δε ξέρω. Δε δίνω υποσχέσεις πια στον εαυτό μου, ούτε σε ‘σένα. Η ζωή είναι μια αναθεώρηση συνεχής, γι’ αυτό κι εξελίσσεται. Το να εμμένω πεισματικά σε κάτι μόνο και μόνο επειδή το υποσχέθηκα με αφήνει πίσω στην εξέλιξή μου…

Χρόνια πολλά κορίτσι...http://enigma-omnia.blogspot.com/2007/10/blog-post_10.html

Φεύγω για Διακοπές διαρκείας…

Φωτό: http://firestorm333.deviantart.com/art/Dragon-DNA-52128782

Σάββατο 19/07/08 12.47

*()&#$(

Η ώρα είναι 06.40. Αυτή την ώρα οι περισσότεροι ονειρεύονται, άλλοι πάλι είναι ξύπνιοι. Κάποιοι λόγω υποχρεώσεων, κάποιοι από φόβο…



Αυτή τη μέρα που ξημερώνει, κάποιοι γεννάνε όνειρα και κάποιοι τα σκοτώνουν. Κι εγώ, ανάμεσα σε αυτούς να γρονθοκοπώ την απουσία σου μέχρι να ματώσει ξεψυχώντας στις παλάμες μου…

Τρίτη 15/07/08 06.42

φωτόhttp://lynnia.deviantart.com/art/just-hold-on-to-me-83265389

$%^^

Διακοπές ήμουν χτες το βράδυ… κάτω από την άγρια ομορφιά ενός καταρράχτη που στεκόταν μπροστά στα μάτια μου ορθωμένος και απόκρημνος γυμνός από τα νερά του. Γέμισε τα μάτια μου με δέος η γυμνή άγρια παρουσία του καθώς στα ορμητικά νερά του κάποιοι άφησαν τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους απογοητευμένοι άλλοι από κάποιον έρωτα άλλοι από τους ανθρώπους και άλλοι από την πουτάνα τη ζωή…

Μέσα στο σκοτάδι έπιασα το χέρι της Λένας. Φοβήθηκα για μερικά δευτερόλεπτα, μα δε της το είπα. Καθόμουν μαζί της κάτω από τις ψιχάλες του καταρράκτη προσπαθώντας να κρατήσω εκείνη τη στιγμή για πάντα. Κι αφού οι σιωπές μας πήραν φωνή προχωρήσαμε γυμνές από τις σκέψεις μας στο κοντινό παγκάκι κοιτώντας πέρα από τις σκιές του ορίζοντα. Κάποιες φορές βλέπαμε άλλα πράγματα. Μα κάποιες άλλες, νομίζω ακριβώς τα ίδια…

Μέσα στα δυνατά γέλια μας και τους καπνούς από τα σέρτικα τσιγάρα μπήκε το σκοτάδι ανάμεσά μας και μας κύκλωσε˙ λες και ήθελε να μας κρατήσει εκεί, κρυμμένες από όλα τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου, από όλα τα άσχημα που ήρθαν από όλα τα άσχημα που θα ‘ρθουν. Περίεργο, μα νομίζω πως ζήσαμε κοινή ζωή εμείς οι δύο. Λες και κατοικούσαμε στο ίδιο κορμί για χρόνια, ζώντας σε παράλληλο Σύμπαν η μία και η άλλη. Μου μιλά και ζω από την αρχή την ιστορία της μέχρι το τέλος αυτής… νομίζω και η Λένα…

Η ώρα του γυρισμού ήταν εξ’ ίσου μαγική με εκείνη του πηγαιμού. Ένιωθα πως πάτησα στην Ιθάκη που αφού το κατάφερα, δε με νοιάζει ακόμα και να γυρίσω πίσω στα τσιμεντένια κλουβιά. Τα φώτα του αυτοκινήτου τυφλώνουν τους περαστικούς και καθώς οι μουσικές συνοδεύουν ρυθμικά τους στίχους των κομματιών που αγγίζουν την ψυχή μας, επιστρέψαμε και πάλι στον κόσμο που οι άλλοι νομίζουν πως ανήκουμε….


Φωτό: http://sweetdreams-x.deviantart.com/art/Friendship-never-ends-91537765

13/07/08 19.14

Χωρίς λόγια... άκου μόνο...

Σάββατο 12/07/08 20.03

φωτό:http://annaphotix.deviantart.com/art/Meditation-136805313

Βήματα...

Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω… και αναρωτιέμαι… γιατί δε προχωρώ;

Πήρα φόρα και κύλησα σε κατηφόρες που επιτέλους ήρθαν. Σαν πέτρα που δε χορταριάζει ποτέ έτρεξα να βρω φτηνές δικαιολογίες να ακουμπήσω στο μαξιλάρι του ύπνου μετά από χρόνια αϋπνίας…

Προχωρούσα, νόμιζα, μα βρέθηκα σε μέρη γνώριμα που άφησα πίσω μου μαζί με τις ανασφάλειές μου στο βελούδινο κουτάκι της μοναξιάς. Και πάλι βρέθηκα στα ίδια. Μα… πως…;

Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω… και αναρωτιέμαι γιατί δε προχωρώ;

Φωτό: http://xxcaiterlynxx.deviantart.com/art/foot-steps-of-the-past-88839717

Σάββατο 12/07/08 14.42

...

Κοιτάς μακριά μα δεν μου λες τι βλέπεις

Μιλάς σωστά μα δεν μου λες τι ξέρεις

Έτσι κι εγώ δεν θα σου πω ποτέ μου

Πως πάντα θα σε αγαπώ

Κι αναζητώ στα λυπηρά τραγούδια

Μα δεν μπορώ να βρω άλλα καινούρια

Τι ήταν κι αυτό το ξαφνικό Θεέ μου

Πήρα μονόδρομο ακριβό

Και κάνω ευχές σαν πέφτουνε τα αστέρια

Μα εσύ δεν θες να 'ρθεις τα καλοκαίρια

Σβήσε κι αυτό το όνειρο χαμένο

Κουράστηκα να νοσταλγώ

φωτό:http://cracow.deviantart.com/art/westia-29101232

Δευτέρα 07/07/08 23.08

Αθέτηση υπόσχεσης...

Πίσω από τη χλωμάδα του αφηρημένου σου προσώπου έκρυψα κάθε μου επιθυμία που σε αφορούσε. Δε νιώθω σαν να χώρισα από έναν άνθρωπο. Νιώθω σαν να χώρισα την ίδια μου τη ζωή από κάτι που είχε τόσα πολλά να μου δείξει ακόμα…

Είχα υποσχεθεί πως δε θα γράψω ξανά για ‘σένα. Αλλά σιγά, σάμπως είναι και η πρώτη φορά που αθετείται μια υπόσχεση; ‘Η μήπως είναι η πρώτη φορά που την αθετώ εγώ; Οι υποσχέσεις είναι λόγια του αέρα. Κρατάνε τόσο όσο χρειάζεται για να νιώθουμε καλά. Όσο πρέπει δηλαδή. Μετά εξατμίζονται σαν τα πρώτα ερωτικά λόγια που μετά από χρόνια δε τα θυμάται κανείς.

Από την περασμένη Πέμπτη νιώθω μια συνεχόμενη παρουσία δίπλα μου. Με βάζει μέσα της, με περικυκλώνει, μα νιώθω όμορφη και ασφαλής. Νιώθω οικεία μαζί της, δε μου προκαλεί το άγχος του αγνώστου. Σχεδόν νιώθω να με ακουμπά καθώς ο αέρας πυκνώνει τόσο πολύ γύρω μου, που νομίζω πως μπορώ να τον κόψω με μαχαίρι. Εσύ είσαι; Εσύ πρέπει να είσαι… δε μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος αυτό…

Πρέπει να σου λείπω… κι εμένα μερικές φορές, πολύ. Τόσο που τα μάτια μου γίνονται βροχή χωρίς να το καταλαβαίνω καν. Σχηματίζουν ρυάκια στο πρόσωπο μου, το χαρακώνουν, κι ύστερα σαν μικρό διαμαντάκι κρέμονται στον λαιμό μου πριν καταλήξουν μέσα στην παλάμη μου…

-Έφυγες;
-Νιώθεις μοναξιά;
-Όχι…
-Τότε είμαι ακόμα μαζί σου…

Κλείνω… είσαι εδώ, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, είσαι εδώ…

Φωτό: http://ifounddarkness.deviantart.com/art/Broken-promises-63163960
Κυριακή 06/07/08 08.21

Ξέχασα να σε σκοτώσω πιο νωρίς...

Περπατώ αργά στις μύτες των ποδιών μου και σαν γάτα αθόρυβα σε πλησιάζω…σε παρατηρώ από πίσω κι έρχομαι όλο και πιο κοντά σου. Κάθε βήμα μου προς το μέρος σου μου φέρνει μια ξεχασμένη εικόνα στο μυαλό, όπως τις ταινίες, που κάνουν ανασκόπηση σε παρελθονιτκούς καιρούς.

Λες και κάνω χιλιόμετρα για να σε πλησιάσω, οι μέρες περνούν δίπλα σου ανούσια πλέον. Η ομορφιά έγινε μια γυναίκα στα μαύρα κακοχτενισμένη και ο έρωτας πικρό πρωινό τσιγάρο.

Σε πλησιάζω και τα μάτια μου γεμίζουν από βροχές αλλόκοτες που πότε γίνονται καταιγίδες με λυγμό, πότε απαλές ψιχάλες που παίζουν με τον άνεμο νοσταλγώντας. Θυμάμαι και πλησιάζω… πλησιάζω και θυμάμαι….

Στα επόμενα βήματα θα βρεθείς μέσα στα χέρια μου. Μετρώ τις τελευταίες στιγμές που έφτιαξε έντεχνα το μυαλό μου περιμένοντάς σε. Σε βλέπω μπροστά μου. Πλησιάζω κι άλλο… ανοίγω τα χέρια μου με λαχτάρα να σε κλείσω μέσα μου. Γυρίζεις, με κοιτάς και σε σκοτώνω…

…πριν πεθάνω πρώτη εγώ….

Φεύγω Έρωτα… δυστυχώς φεύγω. Ελπίζω να μη γυρίσω να σε κοιτάξω ποτέ. Ελπίζω να μη πισωγυρίσω. Κι αυτή τη φορά, κάνε μου τη χάρη εαυτέ μου, μην αναθεωρήσεις…

Φωτό: http://ilfranzo.deviantart.com/art/Io-uccido-I-kill-41287774

Πέμπτη 03/07/08 08.03