|
Τρέμοντας μην ζήσει μόνος του ως τα 80, μελαγχολούσε στο παράθυρο, σα να ‘χε μείνει πάνω σε ένα τρένο μία στάση πέρα από τον προορισμό του
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια, που τώρα δεν ζω παρά για να σ αναστήσω. Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια. Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ. Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό, το χάος μου, που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου.
Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου. Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα.
Μ’ άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα. Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά. Πως να πω ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στην πηγή σου;
Θέλω να έρθω να σε βρω. Είσαι γλυκιά και σ’ αγαπάω. Μονάχα όταν έρχεσαι να σε δω να φοράς τα ρούχα που μ' αυτά σε γνώρισα, έτσι σ αγάπησα, έτσι σε πίστεψα. Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική. Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας. Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια.
Σ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη, καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει.
Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν, μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε
Δεν έχω άλλα δάκρυα. Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου. Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη, είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω…
… Κι όταν δεν το μπορώ...
...αρρωσταίνω...
Απαγγελία: Γιώργος Κιμούλης
Κυριακή 20/04/08 10.35
