-Άκουσέ τη… κλαίει… την ακούς;
-Ναι…
-Ναι…
Μουσικές αναπάντεχες με ακούμπησαν και μου αποσπάσανε την προσοχή από την καθημερινότητα μου… βρέχει… βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάζω ψηλά τον γκρίζο ουρανό να νιώθει ανακούφιση βρέχοντας, όπως εγώ, όταν κρατώ για μέρες τα δάκρυα κλειδωμένα κάτω από τα βλέφαρά μου για μέρες… τι μοναδικά εξαιρετική στιγμή…
Θυμάμαι ξεχασμένους και περασμένους έρωτες όταν βρέχει. Ο καθένας έχει κι ένα κομμάτι της καρδιάς μου, εκείνο που του αναλογεί. Κι όμως δε νιώθω κομματιασμένη. Έχω πολλά ακόμα να δώσω.
Κάθε σταγόνα της και μια θύμηση. Μια λησμονημένη ανάμνηση που σκάλωσε στη γωνιά των χειλιών μου κάνοντας κούνια κάτω από το χαμόγελό μου. Αναμνήσεις γεμάτες χρώματα και φως. Όμορφες και άσχημες, και τώρα που το σκέφτομαι οι όμορφες υπερτερούν. Λόγια τρυφερά, στιγμές ονειρεμένες…
Σκύβω λίγο πιο έξω και αφήνω τη βροχή να μουσκέψει το πρόσωπο μου. Θέλω να βγω και να περπατήσω ξυπόλητη πάνω στα πεζοδρόμια να πλατσουρίσω στα νερά της. Νιώθω μια υπεροχή, μια έντονη αίσθηση ελευθερίας. Νιώθω πως μπορώ να ρίξω το λάσο μου και να πιάσω ένα σύννεφο και να με πάρει σε μέρη αλλόκοσμα να με ξεναγήσει όσο ακούραστο με κουβαλάει πάνω του… Βροχή… βροχή μου… μείνε λίγο ακόμα…
Ανάβω τσιγάρο. Νιώθω λίγο ένοχη, άφησα μια δουλειά στη μέση. Μα υποτάσσομαι στο κάλεσμά της και αποφασίζω πως η δουλειά μπορεί να περιμένει. Η βροχή είναι ταξιδιάρα. Ελεύθερη σαν τα πουλιά. Δε περιμένει, δε ξαποσταίνει. Δεν έχει αφετηρία, ούτε προορισμό. Απλά ταξιδεύει. Πάνω σε γκρίζα μεγάλα σύννεφα…
Το υγρό χώμα ευωδιάζει. Μουσκεμένα φύλλα που έχουν κρεμασμένο ένα δάκρυ που πέφτει κι εκείνα αναπάντεχα τινάζονται και τραμπαλίζονται σε ένα χορό γεμάτο αρμονία και ρυθμό. Τιτιβίσματα πουλιών που βγήκαν από τις φωλιές τους μετά το γρήγορο πέρασμά της από τον κόσμο μου. Σταμάτησε να βρέχει. Κι εγώ γεμάτη από την ενέργειά της και ξεσκονισμένη από το νερό της γυρίζω και πάλι πίσω στην καθημερινότητά μου…
Πέμπτη 03/ 04/08 15.56
Θυμάμαι ξεχασμένους και περασμένους έρωτες όταν βρέχει. Ο καθένας έχει κι ένα κομμάτι της καρδιάς μου, εκείνο που του αναλογεί. Κι όμως δε νιώθω κομματιασμένη. Έχω πολλά ακόμα να δώσω.
Κάθε σταγόνα της και μια θύμηση. Μια λησμονημένη ανάμνηση που σκάλωσε στη γωνιά των χειλιών μου κάνοντας κούνια κάτω από το χαμόγελό μου. Αναμνήσεις γεμάτες χρώματα και φως. Όμορφες και άσχημες, και τώρα που το σκέφτομαι οι όμορφες υπερτερούν. Λόγια τρυφερά, στιγμές ονειρεμένες…
Σκύβω λίγο πιο έξω και αφήνω τη βροχή να μουσκέψει το πρόσωπο μου. Θέλω να βγω και να περπατήσω ξυπόλητη πάνω στα πεζοδρόμια να πλατσουρίσω στα νερά της. Νιώθω μια υπεροχή, μια έντονη αίσθηση ελευθερίας. Νιώθω πως μπορώ να ρίξω το λάσο μου και να πιάσω ένα σύννεφο και να με πάρει σε μέρη αλλόκοσμα να με ξεναγήσει όσο ακούραστο με κουβαλάει πάνω του… Βροχή… βροχή μου… μείνε λίγο ακόμα…
Ανάβω τσιγάρο. Νιώθω λίγο ένοχη, άφησα μια δουλειά στη μέση. Μα υποτάσσομαι στο κάλεσμά της και αποφασίζω πως η δουλειά μπορεί να περιμένει. Η βροχή είναι ταξιδιάρα. Ελεύθερη σαν τα πουλιά. Δε περιμένει, δε ξαποσταίνει. Δεν έχει αφετηρία, ούτε προορισμό. Απλά ταξιδεύει. Πάνω σε γκρίζα μεγάλα σύννεφα…
Το υγρό χώμα ευωδιάζει. Μουσκεμένα φύλλα που έχουν κρεμασμένο ένα δάκρυ που πέφτει κι εκείνα αναπάντεχα τινάζονται και τραμπαλίζονται σε ένα χορό γεμάτο αρμονία και ρυθμό. Τιτιβίσματα πουλιών που βγήκαν από τις φωλιές τους μετά το γρήγορο πέρασμά της από τον κόσμο μου. Σταμάτησε να βρέχει. Κι εγώ γεμάτη από την ενέργειά της και ξεσκονισμένη από το νερό της γυρίζω και πάλι πίσω στην καθημερινότητά μου…
Πέμπτη 03/ 04/08 15.56
φωτό:http://petr28.deviantart.com/art/night-sky-25221531
