Ο ύπνος μου χτες ανήσυχος... ένας εφιάλτης που νόμιζα πως ποτέ δε θα τελείωνε, ούτε με το πρώτο φως της ημέρας, έβαλε το μυαλό μου στη διαδικασία να πλάθει και πάλι σενάρια.. σκέφτομαι... σκέφτομαι πολύ τελευταία...
Η απουσία είναι η μόνη παρουσία σου κι εγώ, πριν ακόμα ανοίξω τα μάτια μου ψάχνω την κρυψώνα σου. Ψάχνω να βρω σε ποια γωνιά τρύπωσες και δε μπορώ πλέον να σε εντοπίσω. Κρύφτηκες πάλι... που κρύφτηκες πάλι;
Ανοίγω τον υπολογιστή. Κάθομαι μπροστά στην οθόνη με το κεφάλι μου γερμένο πάνω στην ανοιχτή παλάμη του αριστερού χεριού μου που στηρίζεται με τον αγκώνα πάνω στο ετοιμόρροπο γραφείο μου. Ψάχνω πρωινές μουσικές να ακούσω... και.. βρήκα την απουσία σου...
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής, όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής, όταν στα πρόσωπα του κόσμου, βλέπω το πρόσωπο σου, όταν το δάκρυ μου στο χάρισα κι έγινε δικό σου. Όταν το «εγώ» μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό, όταν ξέρω πως υπάρχω μα δε γίνεται να ζω, όταν μέσα μου κοιτώ, βλέπω ένα απύθμενο κενό, γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ…
Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής, κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω και όταν με πρόδωσε έπρεπε να την σκοτώσω…
Θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω, έκλαιγε όλη η πλάση και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει και όταν πλέον σε είδα, είπα πως βρήκα την ελπίδα αλλά μάλλον είχα βρει και ακόμα παλλακίδα
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε κι αυτή, όταν έδωσα κι ένιωσες το πρώτο μας φιλί, μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά και τώρα εξέπνευσα, εξέπνευσα, τη σχέση τον καπνό, δόθηκα και προδόθηκα ψάχνοντας για τον θεό, μες από την ένωση δυο σωμάτων, μέσα απ’ την αγάπη, αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη.
Μοναχά έφτασα στα άκρα, σ’ εδιωξα από κοντά μου, προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου, προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου, αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου…
Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής, κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω και όταν με πρόδωσε έπρεπε να την σκοτώσω…
Θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω, έκλαιγε όλη η πλάση και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει και όταν πλέον σε είδα, είπα πως βρήκα την ελπίδα αλλά μάλλον είχα βρει και ακόμα παλλακίδα
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε κι αυτή, όταν έδωσα κι ένιωσες το πρώτο μας φιλί, μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά και τώρα εξέπνευσα, εξέπνευσα, τη σχέση τον καπνό, δόθηκα και προδόθηκα ψάχνοντας για τον θεό, μες από την ένωση δυο σωμάτων, μέσα απ’ την αγάπη, αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη.
Μοναχά έφτασα στα άκρα, σ’ εδιωξα από κοντά μου, προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου, προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου, αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου…
Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ανεμίζουν και τα πράσινα σου μάτια τ’άπειρο ν’ατενίζουν, θυμάμαι το χαμόγελο σου, τα δυο σου χείλη, όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι. Να ‘ταν η απόσταση γυαλί κι ο χρόνος ψεύτης. Να ήμασταν πάντα μαζί κι όταν στα χέρια μου πέφτεις να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα, τα θρύμματα απ’ τα ποιήματα, αιωνία καταλύματα…
Να ‘ταν ανέγγιχτη η στιγμή που τώρα έχει χαρακτεί, να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή, ένας σταυρός ειν’ όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω, το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω
Γυαλίζω τα όσα χώρισα, μπροστά μου σε συγχώρησα, πιστή συνοδιπόρισα το ξέρω ολιγόρισα και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια…
Αγνόησα προχώρησα με βλέμμα θολωμένο. Κάθε βραδύ ξυπνώ και μέρα παθαίνω. Δε ξερώ τι περιμένω, πάντως όχι να φανείς, αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής…
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής, όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής, όταν στα πρόσωπα του κόσμου, βλέπω το πρόσωπο σου, όταν το δάκρυ μου στο χάρισα κι έγινε δικό σου. Όταν το «εγώ» μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό, όταν ξέρω πως υπάρχω μα δε γίνεται να ζω, όταν μέσα μου κοιτώ, βλέπω ένα απύθμενο κενό, γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ…
Να ‘ταν ανέγγιχτη η στιγμή που τώρα έχει χαρακτεί, να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή, ένας σταυρός ειν’ όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω, το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω
Γυαλίζω τα όσα χώρισα, μπροστά μου σε συγχώρησα, πιστή συνοδιπόρισα το ξέρω ολιγόρισα και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια…
Αγνόησα προχώρησα με βλέμμα θολωμένο. Κάθε βραδύ ξυπνώ και μέρα παθαίνω. Δε ξερώ τι περιμένω, πάντως όχι να φανείς, αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής…
Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής, όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής, όταν στα πρόσωπα του κόσμου, βλέπω το πρόσωπο σου, όταν το δάκρυ μου στο χάρισα κι έγινε δικό σου. Όταν το «εγώ» μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό, όταν ξέρω πως υπάρχω μα δε γίνεται να ζω, όταν μέσα μου κοιτώ, βλέπω ένα απύθμενο κενό, γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ’ αγαπώ…
"Η απουσία-Νέα Τάξη Πραγμάτων"
Πέμπτη 24/01/08 08.59
Πέμπτη 24/01/08 08.59
φωτό:http://www.deviantart.com/
