Οι εραστές του 612

-Κλείσε τα μάτια σου…
-Γιατί;
-Θα δεις…κλείσε τα…


...κι εκείνη τα έκλεισε αφήνοντας τον εαυτό της να γίνει έρμαιο σε κάθε του επιθυμία… εκείνος της ακούμπησε απαλά τα χείλη και έβαλε τα χέρια του στην πλάτη της. Ένα τίναγμα που έγινε ερήμην της, του έδωσε να καταλάβει πως η πλάτη της είναι το σημείο που μόλις την ακουμπά την χτυπάει ρεύμα ηλεκτρικό. Έχοντας ακόμα το στόμα του μέσα στο δικό της, άφησε τα δάχτυλα του να σεργιανίσουν στη ραχοκοκαλιά της. Εκείνη παραδόθηκε εκεί, όρθια με την πλάτη της μουδιασμένη και σχεδόν ακουμπισμένη στον τοίχο.

Εκείνος άφησε την ανάσα του να κάψει κάθε γωνιά του κορμιού της. Από τα χείλη της στο λαιμό της και από εκεί στο στήθος της. Κι έτσι απαλά όπως τη χάιδευε έβαλε το δεξί της στήθος στη χούφτα του και της το έσφιξε. Εκείνη άνοιξε απότομα τα μάτια της και το βλέμμα της ήταν γεμάτο από πάθος και ξάφνιασμα. Άρχισε να τη φιλάει έντονα στο στόμα, σαν δυο εραστές που βρεθήκαν μετά από χρόνια. Την κόλλησε στον τοίχο με την πλάτη ενώ το χέρι του προσπαθούσε να τρυπώσει στο κέντρο του κόσμου της που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια της. Μια πνιγμένη κραυγή βγήκε από μέσα της.

Έγειρε λίγο το κεφάλι της προς τα πίσω με τα μάτια κλειστά. Έπειτα το σήκωσε και πάλι και άνοιξε τα ματιά της καρφώνοντας τα μέσα στα δικά του. Έφερε το πρόσωπο της σε απόσταση αναπνοής από το δικό του. Δε το άγγιζε όμως… τον κοιτούσε μέσα στα μάτια και βαριανάσαινε. Χωρίς να τη νοιάζει αν είναι προβλέψιμη, έβαλε το χέρι της μέσα από το παντελόνι του. Τον ένιωσε τόσο έντονα μέσα στο χέρι της, που νόμιζε πως αν λίγο τον χάιδευε θα γινόταν έκρηξη, σεισμός, χαλασμός. Εκείνος τη γύρισε βίαια με το στήθος στον τοίχο. Της έπιασε με το χέρι του το δεξί της πόδι και το σήκωσε ψηλά. Μπήκε μέσα της με δύναμη όσο πιο βαθιά γινόταν κι έμεινε εκεί για λίγη ώρα. Με τεντωμένο κορμί κολλημένο πάνω στην πλάτη της. Έσκυψε κάτι της είπε στο αυτί. Εκείνη γύρισε και πάλι το κεφάλι της, τον κοίταξε και χαμογέλασε δείχνοντας του πόσο πολύ της άρεσε αυτό που άκουσε…

…ένα της χαμόγελο σαν εκείνο ήταν ικανό να τον ανατινάξει. Άρχισε να μπαινοβγαίνει μέσα της όλο και πιο γρήγορα, ενώ εκείνη άφηνε το κορμί της να του προσφέρει όλη την ηδονή που μπορεί να κρύψει μια Γυναίκα. Άρχισε το σώμα της να «μιλάει» τρέμοντας. Μόλις εκείνος το ένιωσε πάνω του, ένιωσε επιβήτορας, και άφησε όλο το αίμα του που κυλούσε στο κορμί του να σωρευτεί σε ένα σημείο… στο σημείο που σε λίγα δευτερόλεπτα θα έσκαγαν τα πιο εντυπωσιακά πυροτεχνήματα και η νύχτα θα γέμιζε ουρλιαχτά πάθους και ηδονής………

27/11/07 18.14

φωτο: http://skystill.deviantart.com/art/So-Sex-90351273

Χωρισμός...

Είναι μαγικός ο τρόπος, η διαδικασία και ο ρυθμός που αλλάζουν όλα στον κόσμο μου. Εναλλασσόμενα συναισθήματα. Θλίψη. Θυμός. Λύτρωση. Ανακούφιση. Στεναχώρια. Παράπονο. Δε ξέρω τι νιώθω.. δε ξέρω ΑΝ νιώθω.. η ζωή μου άλλαξε δρόμο μέσα σε 30 λεπτά στρίβοντας σε μια απότομη στροφή με χειρόφρενο..

«Οι άνθρωποι χωρίσουν.. Γιατί;» ρώτησα ανοίγοντας τα μάτια μου κι άλλο για να μην αφήσω τις μικρές σταγόνες θλίψης να κυλίσουν στο μάγουλό μου. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω.. «Οι άνθρωποι χωρίζουν γιατί καμιά φορά το να μένουν μαζί είναι τόσο καταστροφικό, όσο η στασιμότητα.» μου απάντησες. Έσκυψα το κεφάλι. Προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή μου δίχως εσένα. Μετά από τόσα χρονιά, χωρίς εσένα. Περίεργα όμορφο. Περίεργα οδυνηρό..

Με δυο αλλαξιές εσώρουχα και δυο πράγματα μέσα σε μια μικρή βαλίτσα, στάθηκες στην πόρτα. «Θα περάσω μέσα στην εβδομάδα να πάρω και τα υπόλοιπα» είπες κι έφυγες. Κλείνοντας πίσω η πόρτα άρχισα επιτέλους να κλαιω. Μα δε μπορούσα να μεταφράσω τα δάκρυα μου. Να αποκωδικοποιήσω τον λόγω ύπαρξης τους. Το μόνο που ήξερα είναι πως ήθελα να κλάψω…

Στέκομαι μόνη στο σπίτι που πριν χρονιά νοίκιασα μόνη μου. Που το περιποιήθηκα, το έντυσα, το φρόντισα με το δικό μου προσωπικό στοιχείο. Όταν ήρθες, στην αρχή σε ένιωθα για «εισβολέα» ήμουν αμυντική απέναντι σου. Τώρα.. τώρα νιώθω μονή. Τι μαλακία συναίσθημα η μοναξιά! Όταν την αποζητάς δεν έρχεται ποτέ! Όταν δε τη θες, μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο μαζί με τον παγωμένο αέρα και δεν είσαι σίγουρος ακριβώς αν κρυώνεις λόγω μοναξιάς ή λόγω αέρα. Όταν καταλάβεις…. Είσαι ήδη μονός…

Ξέρω πως δε θα βρεθείς ποτέ εδώ να με διαβάσεις. Γιατί αν και μετά από χρόνια κοινής ζωής, δε φαντάστηκες πως μπορώ να σου γράψω. Δε φαντάστηκες ποτέ αν έπεσες τυχαία ‘‘πάνω’’ μου διαβάζοντας με εδώ πως μπορεί να είμαι εγώ. Αλλά... δεν έχει σημασία… να θυμάσαι μονό πως δε πρέπει να ξεχνάς….

Δευτέρα 19/11/07 15.25

φωτο: http://pinkililli.deviantart.com/art/Ghosts-That-Broke-My-Heart-120706936

...για 'σένα...

Αλλάζεις, αν και αυτό δεν είναι κάτι που με ενοχλεί. Το αντίθετο θα έλεγα.. μου αρέσει να σε κοιτάζω όσο εσύ βρίσκεις τον δρόμο σου, ακόμα και αν αυτός σε παίρνει μακριά μου. Η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια. Άλλωστε έτσι δε σε αγάπησα ως τώρα; Χωρίς θυμούς, εγωισμούς, ανασφάλειες. Ο καθένας βρίσκει τον δικό του δρόμο. Έτσι κι εγώ πλησιάζω στην αφετηρία του δικού μου σιγά σιγά. Δε ξέρω αν συναντιέται κάπου με τον δικό σου σε κάποιο σταυροδρόμι. Μπορεί και όχι. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε μπορούμε να είμαστε μαζί.

Τα όριά σου ίσως να είναι διαφορετικά από τα δικά μου και για ‘μενα η ελευθερία να εκφράζεται μέσα από διαφορετικά πράγματα. Εγώ νιώθω ελεύθερη. Δε ξέρω αν είμαι. Νιώθω όμως. Εσύ;

Δε θέλω το βήμα μου διπλά στο δικό σου δρομολογώντας το. Ούτε το δικό σου πλάι μου με αυτόν τον τρόπο. Θέλω απλά να πορευτούμε μαζί γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Όπου και να πας, ότι και να διαλέξεις ξέρεις πως δε θα χάσεις ούτε για μια στιγμή την πρώτη θέση στην καρδιά μου στην κατηγορία σου. Απλά.. να μη ξεχάσεις να περνάς όμορφα εκεί που θα βρεθείς…

Σαν γράμμα αποχαιρετισμού μου κάνει όλο αυτό. Δε ξέρω αν είναι έτσι. Νιώθω να τρέχει θλίψη από τα μάτια μου. Νιώθω το κορμί μου γεμάτο από αυτή. Δεν είμαι στεναχωρημένη. Θλιμμένη είμαι. Θλιμμένη που νιώθω την ανεπάρκεια να αντιμετωπίσουμε όλη την ομορφάδα της ζωής μας. Δε βαριέσαι…ίσως ήταν πολύ μεγάλο για τα μέτρα μας…




Βγήκα στο μπαλκόνι μου. Έχει πολύ ομίχλη έξω. Όπως και την προχτεσινή νύχτα. Βρήκα ευκαιρία να μείνω εκεί, πίσω από το «παραβάν» αυτής, που με κόβει από τον υπόλοιπο κόσμο. Βγήκα στον αέρα να γεμίσω τα πνευμόνια μου με ζωή έχοντας το πλεονέκτημα να είμαι αόρατη…

Μόνο για σήμερα δε θυμώνω.

Μόνο για σήμερα δεν ανησυχώ.
Μόνο για σήμερα δείχνω εκτίμηση.
Μόνο για σήμερα δουλεύω σκληρά με τον εαυτό μου.
Μόνο για σήμερα δείχνω καλοσύνη στους άλλους.

Παρασκευή 16/11/07 09.17

φωτο:http://mejjad.deviantart.com/art/friends-21287748

Το λάγνο φόρεμα της Νυχτας...

Από το βραδύ ακόμα η νύχτα φόρεσε ένα ημιδιάφανο πέπλο ομίχλης. Σαν να ήθελε να κρύψει κάτι. Σαν να ήθελε απλά να προκαλέσει φορώντας το αραχνοΰφαντο ρούχο της που άφηνε απροκάλυπτα, ότι βρίσκεται πίσω από εκείνο να φεγγίζει… χιλιάδες μικρά στολίδια που λαμπίριζαν στο κορμί της. Έχει έναν ερωτισμό αυτή η νύχτα. Με λάγνο ύφος σεργιανίζει στα σοκάκια των σκέψεων των ανθρώπων, μέχρι που βρέθηκε και στο δικό μου…

Έχω πολύ πρωινό ξύπνημα αύριο. Μα δε μου κάνει κέφι να πάω να κοιμηθώ νωρίς. Την απόλαυσα τη νύχτα. Έμεινα μαζί της ως τις πρώτες πρωινές ώρες ακούγοντας μουσική, καπνίζοντας, διαβάζοντας, χαζεύοντας, γράφοντας. Που και που, σήκωνα το βλέμμα μου και το άφηνα να χαθεί για λίγο στο σκοτάδι της προσπαθώντας να διακρίνει τι θα μπορούσε να κρύβεται κάτω από το φόρεμα της… μα… δεν ήταν μόνο το ρούχο της που δε το επέτρεπε, αλλά και τα κλειστά όρια της ελευθερίας της σκέψης και της φαντασίας μου που σκοντάφτουν συνήθως πάνω σε τοίχους διπλανών και απέναντι οικοδομών… Το καλοκαίρι στο μπαλκονάκι μου σήκωνα ψηλά το βλέμμα. Τώρα, δε τολμώ να το κάνω… βαρύς ο Χειμώνας του Βορρά..


Τα ματιά μου βάρυναν. Μαζί τους και το κορμί μου. Σχεδόν έρποντας, από την κούραση και τη νύστα, φτάνω στο κρεβάτι μου. Το σώμα μου έπεσε σαν κουφάρι πάνω στο στρώμα. ‘Ήθελα να μείνω εκεί μέρες και να κοιμάμαι μα… το τηλέφωνο χτύπησε και μια απλή, χαμηλή φωνή από την άλλη γραμμή μου λέει: «Καλημέρα! Πήγε 06:00 η ώρα! Έχετε αφύπνιση!». Η απάντηση στη χαμηλόφωνη καλημέρα μου ήταν μια ξερή ευχαριστήρια καλημέρα…

Άνοιξα τα μάτια. Διαπίστωσα πως η νύχτα ακόμα φορούσε τα καλά της. Σαν να μη μεσολάβησε ο ολιγόωρος ύπνος μου. Σαν να ήταν εκεί, διπλά μου και να με περίμενε μέχρι να ξυπνήσω. Σαν να με παρατηρούσε όσο κοιμόμουνα. Λες και ήθελε κάτι να μου πει. Αλλά δεν ήταν σίγουρη. Έτσι λάγνα και σκοτεινή μου έκανε παρέα όσο ετοιμαζόμουν για να πάω να εργαστώ. Και αργότερα, χωρίς να βγάλει το διάφανο φόρεμα της, έδωσε τη σειρά της στη μέρα. Αλλά τι να το κάνεις… ρούχο «δανεικό» δεν είναι τόσο όμορφο πάνω στη Μέρα όσο στη Νύχτα. Λες και της είναι πολύ μεγάλο το φόρεμα. ‘Η πολύ μικρό. Μερικά πράγματα είναι μοναδικά γιατί έτσι πρέπει να είναι…

Η Ερωτιάρα Νύχτα πήγε για ύπνο. Η Μέρα ήρθε να φωτίσει τον κόσμο και να τον ξεμπροστιάσει. Κι εγώ που δεν έχω πια που να κρύψω τις σκέψεις μου, αποφάσισα πως πρέπει απλά να το αποδεχτώ……

Πέμπτη 15/11/07 14.23

 φωτο:http://silent-reverie.deviantart.com/art/Night-Butterflies-22529921

Στο σπίτι των εκπλήξεων...

...πέρασα το χτεσινό βράδυ. Ένα σπίτι που όπως πολύ χαρακτηριστικά μου είπες "ποτέ μη πεις πως κάτι αποκλείεται να το βρεις εδώ..." και ναι.. πόσο δίκιο έχεις...

Το σπίτι "κοιμήθηκε". Η σιωπή απλώθηκε ήρεμα, μόνο εμείς στην αρχή δε μπορούσαμε να τη νιώσουμε. Ένταση. Διαφωνίες. Μέχρι που παλέψαμε κι όλας στο τέλος. Αλλά όλα αυτά είναι κομμάτι της βραδιάς...

Οι καρέκλες πήραν τη θέση τους κάτω από τον αποροφητήρα που μαζεύει τη νικοτίνη, την πίσσα, την κάπνα, τα λόγια μας, τα μυστικά μας, τις σκέψεις μας από τον χώρο. Το φως του άναψε. Καθίσαμε στις καρέκλες μας, άπλωσα τα πόδια μου πάνω στον πάγκο, πάνω από τα δικά σου, κι εσύ κάθισες αναπαυτικά... η βραδιά μας ξεκίνησε. Γυναίκες τόσο διαφορετικές μα που τόσο μοιάζουν. Εσύ δυναμική, με πάθος για ζωή, κυνική, σκληρή. Εγώ νοσταλγική, τρυφερή, ονειροπόλα, ρομαντική. Ό,τι έλειψε απο τη μία βρέθηκε στην άλλη...

Τα φώτα όλα έσβησαν. Μόνο το κερί έκαιγε και προσπαθούσε να φωτίσει τις στιγμές μας. Έστριψα ένα τσιγάρο για 'μένα. Κι ένα για 'σένα. Αλλά δε το είδες... " Ένα έστριψες;" με ρώτησες. Σε κοίταξα αποδοκιμαστικά. Δεν απάντησα. Παρατήρησες λίγο καλύτερα. "Φίλη μου.. έστριψες και για 'μένα; " Σε κοίταξα ξανά. "Φυσικά...!" σου απάντησα...

Λόγια πολλά, συζητήσεις ατελείωτες, γέλια πνιγμένα για να μη ξυπνήσουν τα παιδιά και ο σύζυγος, μελαγχολικές στιγμές, όμορφες στιγμές, στιγμές έντονες με πάθος για ζωή. Στιγμές κινηματογραφικές. Το φως έσβησε πάλι για λίγο. Μόνο το κερί έμεινε. Μετά από λίγο άναψε ξανά..

Η ώρα πέρασε πια. Πήγε 04.30. Πρέπει να κλείσουμε τη βραδιά μας. Αύριο έχει πρωινό ξύπνημα. Η μία ακολουθούσε την άλλη προς το πίσω μέρος του σπιτιού που οδηγεί στα υπνοδωμάτια. "Καλό βράδυ φιλενάδα" μου είπες και πήγες προς τα δεξιά. "Να ονειρευτείς όμορφα απόψε" σου απάντησα και πήρα την αντίθετη πορεία...

Οι ακατάστατες ζωές των δυο γυναικών πήγαν να ονειρευτούν ακούγοντας τον αέρα που λυσσομανούσε έξω και τις νανούριζε.......

Σάββατο 10/11/07 16.27

φωτό: http://deadlycase.deviantart.com/art/Friends-75581135

Όνειρα....

Σαν ξωτικά έρχονται και μαζεύονται γύρω μου χοροπηδώντας, τραγουδώντας και γελώντας. Όνειρα Κόκκινα σαν Φωτιά. Άσπρα σαν Αγνότητα. Όνειρα Ροζ, ανακατεμένα με Πάθος και Παιδικότητα. Όνειρα όμορφα, τόσο όμορφα που δε θυμάμαι πως να τα αντιμετωπίσω και φοβάμαι μήπως από τον φόβο μου να βρεθώ απέναντι τους τσιμπήσω το μπράτσο μου και ξυπνήσω ξαφνικά....

Ο χειμώνας έχει αυξάνει τους ρυθμούς άφιξής του. Το σπίτι μου έχει ντυθεί στα χειμωνιάτικά του. Η γωνιά των κεριών μου άναψε και φέτος για να ζεστάνει τη χλιαρή μου διάθεση και να φωτίσει τη θαμπή ασπρόμαυρη και μουντή εικόνα των ματιών μου. Προχτές πήγα και αγόρασα καινούριο θερμοστάτη για το ενυδρείο μου. Χειμώνιασε. Κάνει κρύο πια...

Πάνω που εκείνη ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει το κρύο και αυτού του χειμώνα μόνη, ξαφνικά, ένα Σαββατόβραδο είδε ένα όνειρο. Ένα όνειρο με έναν Άντρα με βαθυγάλανα μάτια. Τη κοιτούσε επίμονα. Αμήχανα σχεδόν. Όταν σήκωνε το βλέμμα της προς τα εκείνον, εκείνος κοιτούσε το δικό της για λίγη ώρα και μετά χαμήλωνε και πάλι τα μάτια του. Δε μιλούσε πολύ. Τη κοιτούσε όμως. Πότε με ερωτισμό, πότε αμήχανα, πότε με απορία. Εκείνη κάθε φορά προσπαθούσε να μαντέψει. Ήθελε να πλησιάσει μα τη σταματούσε το αόρατο χέρι του φόβου...

Πέρασε έτσι απέναντι του και αμίλητη ολόκληρο το βράδυ. Ώσπου εκείνος σηκώθηκε. Πλησίασε προς την έξοδο του δωματίου. Εκείνη σηκώθηκε από πίσω του και τον ακολούθησε προς την έξοδο. Κοιτάχτηκαν πάλι στα μάτια. Εκείνος έσκυψε και της φίλησε το στόμα. Εκείνη, στο όνειρο της, έκλεισε τα μάτια της να απολαύσει την ευδαιμονία της ονειρικής εκείνης στιγμής. Όταν άνοιξε τα μάτια της ο Άντρας είχε χαθεί από μπροστά της...

"Περίεργο όνειρο" σκέφτηκε. Ζωντανό όσο και οι επιθυμίες της...

Πάω να ξαπλώσω να ονειρευτώ.......

Τετάρτη 07/11/07 17.17

φωτό:http://dante-mk.deviantart.com/art/dreams-106118592