Καμιά φορά, αφήνω το αμάξι στη Τούμπα και περπατάω ως τη δουλειά. Κάθε φορά κάθομαι λίγο και αράζω εκεί στο ρέμα στην ΥΦΑΝΕΤ. Κοιτάζω λίγο το νερό, λίγο τα δέντρα, την πρασινάδα. Τα σκουπίδια δε τα βλέπω. Σχεδόν ποτέ. Έτσι, δε γουστάρω ρε παιδί μου. Προτιμώ τόσο να μη τα βλέπω, που αν κάποιος μου πει πως είναι τίγκα στο σκουπίδι, θα του πω πως δε ξέρει τί του γίνεται. Προτιμώ να φτιάχνω ιστορίες με αυτά αντί να μου χαλούν την αισθητική. Κρέμομαι απο τα κάγκελα, ακουμπάω πάνω τους, και καμιά φορά κάνω και κανένα τσιγάρο πριν συνεχίσω. Μ' αρέσει εκεί. Αν εστιάσεις κάπου ωραία, είναι λίγο σαν να μην είναι Παρασκευή, σαν να μη πας να βγάλεις κωλοοχτάωρο, σαν να μην είσαι στη Παπάφη, σαν να ετοιμάζεσαι για βουτιά απο ψηλά απο κάπου με θέα. Σήμερα είχα λίγο χρόνο παραπάνω. Ήπια και μια γουλιά καφέ κι έφτιαξα ιστορίες στο κεφάλι μου με πόδια εγκαταλελειμμένα, πόδια χωρίς ταίρι
