Phallus

Είναι και αυτά τα ανδρείκελα που βουτάνε μέσα στο ζελέ της ωραιοπάθειας για μη δημιουργηθούν χάσματα στη ψεύτικη ρωγμώδη μάσκα τους και φανερωθεί όλη η σκατίλα. Μα η σκατίλα δεν φανερώνεται μόνο από τις ρωγμές. Βρωμάει. Πάντα βρωμάει. Ακόμα και αν κάνεις πως δε μυρίζεις. Σε χλευάζω, σε κράζω και γελάω μαζί σου ανθρωπίσκε. Μου προσφαίρεις μοναδικές στιγμές ευφορίας όταν σκέφτομαι τη γελοία σου ύπαρξη. Πόση μιζέρια να χωρέσει πια μέσα σε μια ζωή; Απ’ όπου και να σε πιάσω βρωμάς φορμόλη. Πιο πεθαμένος από τον λαιμό και κάτω δεν υπήρξες ποτέ όσο από από το λαιμό και πάνω.

photo by Nasos Karabelas

Disarmonia

Panic

Και ο κόσμος μακραίνει

Και ο κόσμος απλώνει

Καταλαμβάνει χώρο από τον χώρο μου

Και στενεύουν τα όριά μου

Με πιάνει ασφυξία και κλωτσάω

Κυνηγάω τους ανθρώπους με τη σκούπα και το φαράσι

Και μου φεύγουν και διασκορπίζονται στο πάτωμα

Με πιάνει υστερία, παντού άνθρωποι στο πάτωμά μου

Παντού άνθρωποι

Δε χωράτε ρε εδώ μέσα

Μόνο ένας ακόμα το πολύ

Ξουτ γαμημένοι, ξουτ ξουτ

Παίρνω την ηλεκτρική και στουμπώνει ένας στο σωλήνα

Μπουκώνει η ηλεκτρική,

Μπουκώνω κι εγώ

Με πιάνει πανικός

Αστυφύλαξ, ποιον πρέπει να λαδώσω για να μπω απομόνωση;

photo by Nasos Karabelas

Mirrage

Υπακοή σε κανόνες φυσικής αλλοτρίωσης.

Γιατί έτσι ορίζει η φύση της κατάστασης.

Σκλάβοι.

Σκλάβοι παντού.

Όλα επιφανειακά. Δήθεν.

Μα εκεί, εκεί στο βάθος

Στα άδυτα μυστικά του Εγώ

Τίποτα απ’ όλα όσα αντιλαμβανόμαστε δεν υπάρχει

Και ταυτόχρονα υπάρχουν Όλα.

Όλα όσα αρνηθήκαμε από φόβο μη θεωρηθούμε κάτι διαφορετικό

Από αυτό που αυτοπροσδιορίσαμε και αυτό προγραμματισαμε να είμαστε.

Και όταν φτάσεις εκεί, ω, τι Θλίψη να βλέπεις το Εγώ να σε χλευάζει.

Γιατί δεν υπάρχει κανόνας. Ούτε ορισμός.

Εκεί, παγιδευμένος ως το τέλος να σπαρταράς

Νομίζοντας πως είσαι προγραμματισμένος για ένα πράγμα μόνο.

Είμαστε ό,τι επιλέγουμε συνειδητά.

Και το επεξεργαζόμαστε μέχρι να γίνει δέρμα μας.

Όλα τα άλλα είναι ένα ωραιοποιημένο Τίποτα

Για να δένουμε τα μάτια μας

Να μη βλέπουμε την κατάντια.

Πολλοί από μας, θα πεθάνουμε μόνοι από χρόνια.

Η μεγαλύτερη γελοιότητα  

Είναι το να πιστεύεις για τον εαυτό σου 

Πως εισαι κάτι ξεχωριστό και όχι κάτι μοναδικό 

Και κάπως έτσι χάνεται η υπόσταση.

Χλευάζω με μικροπρέπεια. 

Συγνώμη για την αναίδειά μου. 

photo by Nasos Karabelas