Κάθε φορά που φεύγεις, νιώθω μικρή και
ασήμαντη. Παίρνεις κάτι απο μένα, ένα πλευρό, μια βλεφαρίδα, ένα ρουθούνι,
πας-έρχεσαι, πας-έρχεσαι, λείπεις, μου λείπεις, το σώμα μου λείπει και αυτό απο
τη θέση του και μοιάζω με τη Γυναίκα-Αέρα που κανείς δε τη βλέπει, δε τη
μυρίζει, κανείς δε τη γεύεται. Μόνο για να νιώθομαι είμαι εγώ. Δεν είμαι για
χόρταση και το έχεις καταλάβει καλά μάλλον αυτό, γι αυτό και εξαφανίζεσαι.
Βαρέθηκα να ζω έτσι. Με τρείς κι εξήντα και να κρέμομαι απο τα παπάρια του καθενός. Θέλω
οικογένεια, αγκαλιά, αγάπη να φυτρώνει σαν κισσός να χωράει να κρατάμε και στην
άκρη, να βάζουμε στις τσέπες μας να είμαστε και να γινόμαστε σπάταλοι, να
μοιράζουμε στους άλλους, να χαρίζουμε μα ποτέ να μη δανείζουμε. Αν είχα λεφτά,
θα αγόραζα ένα μεγάλο οικόπεδο 4-5 στρέμματα, θα έχτιζα μέσα του ένα σπιτάκι
60-70 τμ απο ξύλο· το πιο οικολογικό και ενεργειακό σπίτι στον κόσμο θα ήθελα.
Να μη μπάζει απο πουθενά Χειμώνα τον Γενάρη. Όλο το υπόλοιπο θα ήταν ο κήπος
μου, τα λουλούδια μου, θα μάζευα όλα τα αδέσποτα του κόσμου. Και όποιο αλλο
ζωάκι αν ήθελε ας ερχόταν κι ας έμενε, πρόβλημα δεν έχω. Και όλα αυτά μπροστά
σε μια λίμνη. Με πλήγωσε πολύ η σκρόφα τη Νίκη, η μάνα, ο μπαμπάς μου κι εγώ.
Δε διασκεδάζω καθόλου πια με τα δεδομένα μου, δεν προσαρμόζομαι, δεν
ταυτοποιούμαι, δεν ανακαλύπτομαι. Γι αυτό και ξέρω πως θα είμαι απο αυτούς που
δε θα τη βγάλουν καθαρή ως το τέλος. Αλλά στ' αρχίδια μου. Είμαι άλλη απο αυτό
που πραγματικά θέλω. Θέλω να είμαι άλλη απο αυτό που πραγματικά είμαι. Έκοψα
και το γράψιμο και τώρα πια δεν αναλύομαι, δεν αυτοαναλύομαι, δε σκαλίζομαι με
το δάχτυλό μου, έχασα την ικανότητα της αυτοψυχανάλυσης, βρήκα τον Μήτσο ξανά
μα μου είπε πως έγινε φασισταριό και σωβίνι. Ποιός, ο Μήτσος. Απο Θεοδωράκη,
τώρα ακούει Σφακιανάκη. Α, και αυτός με πλήγωσε μετά απο όλο αυτό. Έχασα τον σύντροφό
μου στα πέντε χρόνια σχεδόν που είχαμε να βρεθούμε. Και μου λείπει ο Φίλος μου.
Που ζώο μου τον κάνανε τα ζώα. Αγάπη ρε. Μόνο Αγάπη. Ο κόσμος που ονειρεύεσαι
δεν έχει καμία σχέση με τον δρόμο σου.
