Hush

Είναι πρόστυχο να θες να γίνεις χείμαρρος

 και να μη βγαίνει λέξη...

Ruins

Όταν τα ισοπεδώνεις όλα, το μόνο που έχεις να

 αντιμετωπίσεις μετά είναι τα χαλάσματά σου... 

Villain

Κάτι παίρνει μορφή και αναπτύσσεται. Μέσα μου, έξω μου δε ξέρω, αλλά αναπτύσσεται. Απομονώθηκα απο το "λίπος" πριν επτά μέρες και αναπνέω με μεγαλύτερη ευκολία. Θα επιστρέψω όμως και θα κρατάω πάλι την αναπνοή μου μέχρι την επόμενη φορά. Στοιβαγμένοι οι άνθρωποι και οι Άνθρωποι σε ένα δωμάτιο τέσσερα επί τέσσερα να συνεννοούνται μεταξύ τους· δεν υπάρχει ρε σεις κοινή γλώσσα συνεννόησης, άλλη μιλάνε οι άνθρωποι και άλλη οι Άνθρωποι. Και το ξέρω στα σίγουρα, έχω υπάρξει και απο τους μεν και απο τους δε. Τόσα χρόνια μέσα ο ένας στον άλλο και μερικές φορές νομίζω πως δε καταλάβαμε τίποτα. Κοιταζόμαστε με απορία και περιγράφουμε τους κοινούς μας στόχους. Πρέπει να μιλήσω στον μπαμπά και όσο και αν λέω πως αυτό είναι το εύκολο κομμάτι ακόμα δεν έβγαλα κιχ. Άντε την άλλη φορά, άντε την επόμενη, μπαμπά κοίτα με στα μάτια, μιλάω, κάνε πως δεν άκουσες αυτό που λέω και ρώτα με "τι είπες;" φωναχτά, για να επαναλάβω απο έξω μου όλα όσα τόσο καιρό λέω απο μέσα μου κι έτσι να ξεκινήσω τη συζήτηση. Θέλει αρχίδια ρε μπαμπά αυτό που θέλω να σου πω, πέτα μου το γάντι όπως πριν τρία καλοκαίρια κι εγώ θα σου τα πω όλα με το νι και με το σίγμα, όπως και τότε. Την Πέμπτη θα γυρίσω πίσω στο "λίπος". Δε θέλω, όλοι εκεί μέσα μεταλλασσόμαστε σε κάτι άλλο απο αυτό που είμαστε γινόμαστε σκυλιά αγριεμένα. Με ενοχλούν όλοι και μόνο που υπάρχουν και αναπνέουν, μόνο που μου μιλούν, μόνο που η αναπνοή τους μπλέκεται με τη δική μου, αηδία να μπλέκονται οι αναπνοές των ανθρώπων αυθαίρετα, δε μπορεί να ενώνεται η αναπνοή του ενός που βγάζει σκατά απο το στόμα του με του άλλου που δε βγάζει. Μυρίζει ο τόπος απο πτώματα συνειδήσεων, σκέψεων και ιδεών, η ώρα δε περνάει με τίποτα αν δεν μάθεις ποια τον τρώει απο ποιον, ποιος τον τρώει γενικώς, ποιανής το μουνί είναι ξυρισμένο και ποιανής όχι, ουφ σας βαρέθηκα, ας μιλήσουμε λίγο για μουσική, για ποίηση για πολιτισμό, ουφ με βαρεθήκατε κι εσείς με την ψευτοκουλτούρα μου αλλά δε με νοιάζει τί κάνει η άλλη με το μουνί της, ή να το πω αλλιώς, με νοιάζει τί κάνει η άλλη με το μουνί της όσο σε νοιάζει κι εσένα η ποίηση, η μουσική και ο πολιτισμός. Αλλά δε φταις εσύ ρε κακομοίρα, εσένα το μυαλό σου είναι στις πατούσες και φτάνει μέχρι το μουνί σου, εγώ φταίω που κάθομαι και ακούω πόσο κακεντρεχής είσαι χωρίς να διαμαρτύρομαι, χωρίς να αποχωρώ, χωρίς να σου λέω πως όλα όσα λες είναι πίπες και καλές είναι και οι πίπες, όλα καλά είναι όταν γίνονται με μέτρο, εσύ είσαι μια πίπα απο το πρωί ως το βράδυ κι εγώ κάθομαι και σε ακούω λέγοντας "κάνε υπομονή, θα περάσει και αυτό το οκτάωρο", οκτάωρο-οκτάωρο περνάει η ζωή μου και τα μαλλιά μου πότε έγιναν τόσο άσπρα γαμώ το κέρατό μου; Πάχυνα, άσπρισα, γερνάω υπομονετικά να περάσουν τα οκτάωρα. Και βρίζω αυτούς που όλοι βρίζουν. Τίποτα σπουδαίο δηλαδή.

photo