Pleasantness

Μου αρέσουν αυτές οι Κυριακές. Που είναι πρωί, που φυσάει, που φυσάει πολύ, που είναι καλοκαίρι κι εγώ κρυώνω..

Intolerance

Βαρέθηκα να μιλάω για τα αυτονόητα. Πως να στο πω.. απο τότε που μπήκαν οι επιθετικοί προσδιορισμοί στη ζωή μας ξεχάσαμε την ανθρώπινη υπόσταση και ιδιότητα. Όταν βρίζω ανθρώπους, στην ουσία βρίζω τους επιθετικούς προσδιορισμούς τους. Είμαι μαύρος, είμαι χριστιανός, είμαι γιατρός, είμαι πρόεδρος, είμαι στρέιτ, είμαι λεσβία, είμαι Ελληνίδα, είμαι μάνα, είμαι μουσουλμάνα, είμαι καλή, κακή, είμαι γκομενάρα, είμαι εγωίστρια, είμαι ότι γουστάρω ανά περιόδους. Και ανάλογα με την ιδιότητά μου γίνομαι ότι είναι και οι άλλοι με τον ίδιο επιθετικό προσδιορισμό. Όμοια κατασκευασμένα ανδρείκελα δηλαδή. Μεγαλώνω στα σπλάχνα μου την μισαλλοδοξία. Τον πόλεμο. Πόσο ανώτερος πρέπει να αισθάνομαι που μπορώ να κρίνω τους πάντες. Και πόσο καλύτερος για να κατηγορώ τους πάντες ορίζοντας τη ζωή τους σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα. Όχι φίλε μου. Δεν είναι ο άνθρωπος που καταστρέφει τα πάντα. Ο άνθρωπος είναι μια χαρά ζώο στην τελική. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί γαμούν τις κοινωνίες, τον Πλανήτη, τα ζώα. Μη ψάχνεις για ανθρώπους. Κατασπαράχτηκαν απο την ίδια τους την οξυδέρκεια...

Παλέψτε για

να γίνετε διαφορετικοί

απο όλους τους

άλλους και

κυρίως απο αυτούς

που βρίζετε και μετά

παλέψτε τη 

διαφορετικότητά 

σας...

photo

Behind

Ναι, θα 'ταν ωραία να ήταν Σάββατο, να μη δουλεύαμε, να μη χρειαζόταν να φύγω ξημερώματα να επιστρέψω. Θα πίναμε καφέ, θα στρίβαμε τσιγάρα, θα συνεχίζαμε περίπου απο εκεί που το παρατήσαμε όταν το φως μου έτσουζε τα μάτια και με βασάνιζες για ώρα μέχρι να το σβήσεις. Είχα σχεδόν αποδεχτεί πως θα κοιμηθώ με μάτια τσουζμένα. Το πρωί που επέστεφα Θεσσαλονίκη έβρεχε και μπουμπούνιζε και άστραφτε. Να ξέρεις.

...σε λίγες μερες

αν μας αντέχει

ο ουρανός

θα ξαπλώνουμε πάνω

του...

Photo

Dreamers

Η πιο ωραία αίσθηση είναι εκείνη που γυρίζω το πρωί μετά απο μια πολύ ήσυχη νύχτα και ακούω το μουρμουρητό σου. Θέλω να μπω μέσα σου, να σταλάξω και να ξεχάσω όλα εκείνα που τριγυρνούν μέσα στα όρια της ελευθερίας μου και με ανελευθερώνουν. Τσούζουν τα μάτια μου λίγο απο τη νύστα, θέλω να ονειρεύομαι σκάλες που οδηγούν σε παραδείσους, θέλω παραδείσους χαμένους και κατασκευασμένες απο μικροσκοπικές ενοχικές στιγμές πάθους. Να εξομολογούμαι θέλω κάθε στιγμή τις αμαρτίες μου, είμαι ευτυχισμένη δίπλα σου σε καιρούς δυστυχίας, αμαρτία -το ξέρω-, αλλά είμαι ερωτευμένη με τα υπέροχα κύτταρα του δέρματός σου. Γύρισε μου την πλάτη. Λατρεύω να τρυπώνω απο πίσω σου, να τυλίγω τα χέρια μου γύρω απο τη μέση σου και να πιάνω το στήθος σου λίγο πριν κοιμηθώ για να διαβάσω τα πιο ωραία παραμύθια. Χτες ζήλεψα ως το ταβάνι τα κόκκινα χείλη της τύπισσας που σου τράβηξαν την προσοχή, ξεκατινιάστηκα μέσα μου, πιάστηκαν τα χείλη μου με τα δικά της μαλλί με μαλλί νίκησαν τα δικά μου γιατί τα δικά της ήταν βαμμένα, τα δικά μου όχι και στο τέλος τα δικά μου κράτησες για τα φιλιά σου. Μου αρέσουν τα καινούρια σου σταράκια, μου θυμίζουν καιρούς αναρχικούς, θα περιμένω να ξεφτίσει το πανί, να φαίνονται τα ξέφτια, το μαύρο να γίνει γκρι, το άσπρο πλαστικό να γίνει λιγότερο άσπρο, να ζωγραφίσω πάνω τους συνθήματα και αναρχικές καρδούλες με μαύρο μαρκαδόρο. Εφηβεία, εφηβεία, εφηβεία. Καμιά φορά φοβάμαι τα ξεχασμένα Εμείς, τα αφημένα Μαζί και τα πληγωμένα όνειρα. Φοβάμαι τις κατασπαραγμένες στιγμές που επιστρέφουν νικημένες να τιμωρήσουν τα σημεία παραίτησης. Όλα εκείνα που επενδύσαμε, που είπαμε θα καταφέρουμε Μαζί σε καιρούς Εγώ που το να επενδύσεις σε οτιδήποτε θέλει σκέψη γιατί χρεοκοπεί εύκολα, γιατί πληγώνει, γιατί ματώνει, γιατί φέρνει τούμπα τις ζωές, τους στόχους και μετά έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο μαζί και στο θέλω, στο εμείς και το εγώ. Ξέρω πως με κάποιον τρόπο θα νικήσει το μαζί. Δε ξέρω τί θα πρέπει να πληρώσω γι αυτό. Θα κοιτάξω τις οικονομίες μου και θα σου απαντήσω....

...το  ξέρω

πως μια μέρα θα

με θυμάσαι 

σαν να μη

με είχες ξεχάσει

ποτέ...

photo

Giver

Here's your chance
I give you what you want
I am a giver

Here's your chance
to tell me what you want
I'm a forgiver

When nobody's around
I try not to care
I must deliver

When nobody is home
I will knock at the door
I'm a pretender

Here's your chance
I give you want
I am a giver

Here's your chance
to tell me what you want
I'm a forgiver

When nobody's around
I try not to care
I must deliver
When nobody is home
I will knock at the door
I 'm a pretender

So here we stand
like flowers in the cold
wilt and wither

Here's your chance
tell me what you want
I'm a forgiver

State Of Dreaming

Μια αλλαγή, δυο και πάμε παραπέρα. Οι ανάγκες μου χτυπούν κόκκινο κι εγώ χτυπάω τα χέρια μου στους τοίχους. Φως και κόκκινο. Με αποχρώσεις κρότου. Μου λείπουν δυο σταγόνες απο τον ιδρώτα σου για να φτιάξω το ξόρκι της απεραντοσύνης. Ακροβατώ στην περιοχή του τρίτου σου ματιού μπας και με δεις να μοιράζομαι στο τώρα, στο μετά και στο ύστερα. Ο κόσμος βρωμίζει μωρό μου, όσο πάει και βρωμίζει, οι άνθρωποι μυρίζουν ιδρωτίλα και φορμόλη, τα μυαλά σαπίζουν, χύνονται στα πλακάκια του μπάνιου, τρέχω να καθαρίσω, επιστρέφεις μεθαύριο. Θέλω να γίνω ενέργεια, καθαρή αγνή ενέργεια, να ταξιδεύω χωρίς εισιτήριο, διαβατήριο και ταυτότητα στο Σύμπαν. Βαρέθηκα να κωλοχτυπιέμαι εγκλωβισμένη μέσα στους δοκιμαστικούς σωλήνες των κατασκευασμένων σεναρίων σωτηρίας. Λες και ζήτησα ποτέ μου να σωθώ. Δε θέλω να σωθώ ρε, να ζήσω θέλω, δε ξέρω πως γράφεται και πως προφέρεται αυτό το συναίσθημα στα ανθρώπινα. Ξεφωνίζω αναρχίες, κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και χλευάζω μαζί μου όλο το ανθρώπινο είδος - ελάτε, δείξτε μου όλοι σας πόσο καλύτεροι είστε απο όλους, δείξτε μου την ανωτερότητά σας, το πόσο έξυπνοι είστε, το πόσο σωτήρες φαίνεστε. Σφαγιάστε τα ιδανικά σας, διαφωνήστε για να υπερασπιστείτε τα λάθη σας. Δείξτε μου πόσο με καταλαβαίνετε, σίγουρα μπορείτε είστε όλοι εξυπνότεροι εμού κι εγώ η εξυπνότερη όλων γιατί τελικά βρισμένοι και υβρίζοντες είμαστε όλοι ίδιοι. Μόνο που στην επόμενη ζωή μας κάποιοι απο εμάς θα γεννηθούν κουνουπίδια...

..μωρό μου

ραντεβού την Κυριακή

στη γωνία

που ορίζει

το τέλος του

κόσμου...

Photo

Mine

Δε φοβάμαι, τ' ακούς;
Ήσουν, είσαι και θα είσαι δική μου...

Raise awareness

Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκτήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία.
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί Ξέρω και Μπορώ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους "ληστές"
Η μοναξιά τους "απροσάρμοστους"
Το προϊόν την "ανάγκη"¨
τα σύνορα τους στρατούς
Όλα ιδιοκτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκτήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ, μπορώ, μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω
Απλώνω τα χέρια
στον Έρωτα στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ

Κατερίνα Γώγου

photo

Passers

Wonderland

Δεν έχω γράψει κάτι πέρα απο ερωτόλογα για σένα. Τρυφερά και απαλά. Κλείνω τα μάτια και βλέπω εικόνες, εικόνες φωτεινές, χρωματιστές και ομιλούντες. Μου λείπει να τριγυρίζεις μέσα στα πόδια μου σαν ζουζούνι πολύχρωμο που κάνει θόρυβο, μου λείπει να κουρνιάζεις στο πλάι μου, μου λείπει να κουλουριάζεσαι γύρω μου σαν αγνή ενέργεια... 

...σε τοποθετώ

 εδώ

κι εδώ

κι

εδώ... 

photo