Guillotine

Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου, Θέλω να αντιμετωπίσω τον σκληρό εαυτό μου….

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Αλλά φοβάμαι…

Η οργή μου και ο θυμός μου

είναι τα μόνα μέσα

απέναντι στη αδυναμία

μου να μη κλαίω

και απέναντι στην

μαλακισμένη ανάγκη μου

να είμαι πάντα δυνατή...

photo

Fabella

Λιώνω σε θερμοκρασία περιβάλλοντος  ηφαιστείου. Περπατάω και αφήνω σταγόνες από το σώμα μου στο πάτωμα. Φοβάμαι μη σε πιάσει η μανία και με σφουγγαρίσεις προκειμένου να απαλλαγείς από μένα. Τα μάτια μου όσο πάνε και μικραίνουν· το παρατήρησες κι εσύ ε; Δεν έχω θέση εδώ πέρα το σώμα μου εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια προσεγγίσεις της δύναμης του εαυτού. Είμαι κουρασμένη ως τα ματοτσίνορα μου. Θα ήθελα να ήξερα να τα ανοιγοκλείνω σαν την Betty Boop και το προσπάθησα μέχρι τα εννιά μου και μετά βρήκα άλλο παιγνίδι πάνω μου κι εγκατέλειψα. Οι μύες των βλεφάρων μου ικετεύουν για έναν υπέροχο βαθύ ύπνο για ώρες. Και αν ονειρευτώ πάλι χαμένους παράδεισους; Νομίζω πως πέφτω σε κατάθλιψη μερικές φορές και καρφιτσώνω κι άλλες παραμάνες στα χαμόγελά μου. Με εκδικείσαι μέσω του πληρεξούσιου που σου έδωσα λίγο μετά τη γέννησή μου. Έσκυψα, δεν έσκυψα; Με καβάλησες, δε με καβάλησες; Πάτσι. Και μην ακούσω ξανά για υπολειπόμενα συναισθήματα. Ούτε για υπολειμματικές αναμνήσεις. Μετά από πόσο καιρό σαπίζουν οι αναμνήσεις; Και πως είναι; Όπως όταν ανοίγεις το ψυγείο και κάτι σου βρωμάει, κάτι σου βρωμάει αλλά δε ξέρεις τι; Και τώρα τι; Πρέπει να ψάξεις όλες τις αναμνήσεις να βρεις τη σάπια; Μερικές φορές αξίζει τον κόπο η μία να σαπίσει την άλλη και η άλλη την άλλη και η άλλη την άλλη μέχρι να μείνεις α-αναμνησίαστος για να ξεκινήσεις από την αρχή. Μη ψάχνεις λέξεις που δεν υπάρχουν για να καταλάβεις τι εννοώ. Βγαλμένες από το κεφάλι μου είναι γιατί βαθιά μέσα μου δε θέλω να με μάθει κανείς τελικά. Ούτε εγώ η ίδια. Προτιμώ να αυτοεκπλήσσομαι πετώντας λέξεις σαν ρουκέτες από εμετό ξεχαρβαλωμένων ανάκατων σκέψεων πάνω μου. Να λέω με δυνατή φωνή «Πως το έκανα αυτό;» Και ύστερα να κάθομαι να φιλοσοφώ πάνω στις πράξεις μου μονάχη. Δε κατηγορώ πια όσους πιστεύουν πως το σπίτι μου είναι στο ρετιρέ ενός σύννεφου. Αυτό δείχνω για γνώση, αυτό εισπράττω. Όταν κλαίει ο εαυτός  μου μόνο εγώ καταδέχομαι να τον ακούω. Τα βράδια μερικές φορές το κλάμα του γίνεται στριγκλιά και αποθεώνω τις πληγές των ανασφαλειών μου. Πριν μια βδομάδα έκλαψα και μπροστά στη μάνα. «Θα φύγω» της είπα με απόγνωση και βούλιαξε σαν από τσιμέντο μέσα της. Το μέλλον μου είναι καρμικά προκαθορισμένο και μένω τώρα εγώ με την επιλογή μου, ποιον δρόμο θα ακολουθήσω προς αυτό.  Απαλλάχτηκα πριν χρόνια από στέρφες απόψεις μπας και κάνω τον εαυτό μου γόνιμο αλλά έχω πολλά ακόμα άγονα υπολείμματα γνώσεων και τώρα ψάχνω ένα παιδί να του δείξω όλα αυτά που δε χρειάζομαι μήπως για εκείνο φανούν χρήσιμα. Και αν δε φανούν, να τα διδάξει σε άλλον. Τίποτα στα σκουπίδια. Ανακυκλώσιμη γνώση προς όφελος των μοιραίων και εξιδανικευμένων. Μέχρι να γίνει αντιληπτό πως ούτε μοιραίοι ήταν ούτε ιδανικοί· και κάπως έτσι ανακυκλώνονται οι άνθρωποι. Με τους ανθρώπους της ζωής μας δε ξέρω τι γίνεται αλλά μάλλον ανακυκλώνονται και αυτοί. Και λέγονται «άνθρωποι της ζωής μας» γιατί διεκδικούν κομμάτι στην κάρτα μνήμης του συναισθηματικού μας εαυτού. Το ξέρεις πως προχτές έμαθα για τα «ψεύτικα πάθη»; Είναι πνευματική ιδιοκτησία της Βιβής αυτός ο ορισμός. Είναι μια κατάσταση εικονική και αναληθής που αναπαράγεται με τρόπο τόσο ιδιαίτερο ώστε να μοιάζει τόσο μοναδικά υπέροχη που στον δέκτη προκαλεί ναυτία, ανασφάλειες, ζήλια, κτητικότητα, αϋπνία, πόνο, θυμό, φόβο και όλα αυτά για κάτι ανύπαρκτο. Σκοπός είναι η αφύπνιση όλων των αυτών των συν-αισθημάτων που συνδαυλίζουν την φωτιά που καίει στο κέντρο του κορμιού και την κρατούν σε εγρήγορση. Και γιατί όλο αυτό παρακαλώ; Γιατί είναι μέσα στους όρους του παιχνιδιού που αποδέχτηκες κάνοντας αβίαστα «κλικ» στο τετραγωνάκι για να ενεργοποιηθεί το κουμπί next. Μια φορά κάθισα και τους διάβασα. Το πιο βαρετό σεξ έβερ. Μέχρι να τους τελειώσω είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον για το παιχνίδι. Θέλω να θυμηθώ να γράφω ερωτικά γράμματα και ραβασάκια. Γιατί πρέπει πάντα να πιάνω την πιο απόλυτη πλευρά του κουβαριού για να βρω την άκρη; Γιατί βαρέθηκα τις μετριότητες. Η λέξη «μέσο» μου φέρνει πια στο νου μόνο τις λέξεις λεωφορείο- τραμ-τρόλεϊ- μετρό. Και κάτι από ποδόσφαιρο που δε το θυμάμαι πια. Πάντως όχι την κατάσταση που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο άκρα. Μου αρέσουν οι αστράγαλοί μου το καλοκαίρι. Ιδίως ο δεξής. Ξεγυμνώνουν κάτι σέξι που τον χειμώνα πέφτει σε νάρκη. Όχι από αυτές που εκρήγνυνται. Από εκείνες που κοιμάσαι για να μη θυμάσαι ποτέ όταν ξυπνάς. Σου φαίνονται χαζές οι διευκρινήσεις μου, ε; Θαρρείς πως εννοείται πως εννοώ το τάδε και όχι το δείνα. Θα στου πω κάτι για να ξέρεις. Τίποτα δεν εννοείται. Και αν δε το καταλάβεις ποτέ σου, άντε και γαμήσου.

Όταν βρεθείς με την πλάτη

κολλημένη στον τοίχο στο

μοναστηράκι από πάνω

να μη ξεχάσεις,

πως είπες θα ‘ρθεις

… αλλά δεν ήρθες…

redemptionem

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ' αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ' ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε
είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ' την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

...υποψιάζομαι

πως πάει 

και πιο κάτω...

 

 

Absentem

Θα πέσω και θα κοιμηθώ χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Θα εξυμνήσω τις ερωτικές μου επιθυμίες σε ονειρώξεις μια που η μήτρα μου αιμορράγησε νωρίτερα επιστρέφοντας στην αρχική της ημερομηνία. Μόνο που δε πονάω πια και χτες ένιωσα ανήσυχη για μια στιγμή αλλά σήμερα νιώθω σαν έφηβη βροχή μέσα μου. Φοβάμαι την έλλειψη της σταγόνας όσο λίγα πράγματα. Νομίζω πως τότε θα αρχίσω να γερνάω και δεν είμαι έτοιμη ακόμα, η ψυχή μου είναι μόλις δέκα ετών και δε χόρτασα ακόμα. Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως θα ζήσω πολλά χρόνια γιατί όλα μέσα μου μεγαλώνουν αργά. Έχω να κάνω μια άσκηση που αναφέρεται στον σκληρό εαυτό μου αλλά φοβάμαι τόσο πολύ να τον αντιμετωπίσω που όταν θα πρέπει να απολογηθώ, θα πω πως φοβόμουν περισσότερο από όσο πίστευα τελικά. Ζαλίζομαι. Μέσα στα κλειστά μάτια μου βλέπω αιωρούμενα σκουπίδια που μόλις πάω να τα κοιτάξω απομακρύνονται. Μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες ξύπνησα δύο φορές την ίδια ώρα. Για να κοιτάξω μήπως ξύπνησες αλλού. Για να πάρω παυσίπονο. Μέσα μου λιώνει η ζωή σαν βούτυρο σε μπεν μαρί. Στάζει και χάνεται. Προορίζομαι γι αυτό και όχι για το άλλο. Όλοι μου λένε το αντίθετο μα δε πιστεύω λέξη. Πείθω αυτόν που με αντάλλαξε με τον εαυτό μου να με επιστρέψει πίσω γιατί μου λείπει η γνώση του. Μου έλειψε η φωνή σου όταν μιλάει μόνο για μένα. Όταν μου αφιερώνεται. Και μερικά διάσπαρτα κομμάτια σκέψης μου έλειψαν να είναι στοιχισμένα σε σειρά για να βγάζω νόημα. Φοβάμαι μη ξεχάσεις τον τρόπο που χρωματίζω τα αποσιωπητικά μου. Όταν κουλουριάζομαι, κρυώνω. Όταν κρυώνω, τρέμω. Όταν τρέμω, στάζω. Κι όταν στάζω, κοκκινίζω μην τυχόν και με καταλάβεις. Κρεμασμένες οι ελευθερίες μου στα σχοινιά της μπουγάδας. Θα πιώ λίγο από το vivere pericolosamente που έχω στο ντουλάπι πάνω από τον φούρνο και θα βγω. Θα οδηγήσω με χίλια χιλιόμετρα την ώρα και σε τριάντα δεύτερα θα βρίσκομαι κάπου γύρω τριγύρω σου. Αλλά δε θα με αναγνωρίσεις. Θα παρατηρώ μόνο την κίνηση που κάνει το σώμα σου τη στιγμή του λάθους στην επιθυμία σου να με αγγίξεις για να με κάνεις να τρέμω πάνω σου βογκώντας. Και όταν φύγεις, θα κουτρουβαλήσω στα πόδια σου. Και όταν πέσεις θα γνωρίζεις πως τελικά με βρήκες…

…δε φοβάμαι μήπως δε

τα καταφέρω. Φοβάμαι

μη συνηθίσω την απουσία σου..

photo

Sed nolo me amorem subinde et forte fortuna deserere

Κέρδισες, ή όπως αλλιώς θέλεις πες το
Κι αν δυο-τρεις φορές σε είπα "αγάπη μου" - χεσ' το...

...όπου γης καταγής είμαι εγώ και μ' αρέσει
που και που να μιλάω στον βρόντο...


...ερωτεύτηκα μα αδιαφορώ
και συμβαίνει που και που να το αφήνω στην τύχη...

Calciamenta

Τσούζουν λίγο τα μάτια μου από χτες. Θα ήθελα να μη ξημέρωνε τόσο νωρίς το πρωί μόνο για σήμερα. Για σήμερα που έχασα τον εαυτό μου στα πλακάκια του μπάνιου καθώς φορούσα την αντηλιακή. Με αποστόμωσαν μερικές λέξεις που είπα κι έχασα τη φωνή μου σχεδόν για το υπόλοιπο της μέρας. Τα χείλη μου πληγιάστηκαν και πάλι και θα με κρατήσουν τιμωρημένη μέχρι να πάρω πίσω όλα όσα είπα. Μη μου πιάνεις τα μαλλιά. Δε μου αρέσει σου λέω! Πιάσε μου την πλάτη, εκεί δε θα σου μιλάω μέχρι να μου πεις. Ακούω την αναπνοή σου στη διαπασών. Μου τρυπάει τ’ αυτιά τη καρδιά σου και το τρέμουλο του κορμιού σου μου προκαλεί ναυτία. Μικραίνουν τα μάτια μου τόσο που βλέπω όλο τον κόσμο έξω μέσα από τις κόρες των ματιών μου και ξέρω πως δεν είναι γιοί, κόρες είναι το αποφάσισα όταν ήμουν στο σεμινάριο του καλού μου του Φρανκ. Σήμερα μου είπαν στη δουλειά πως με το δεξί παίρνεις λεφτά κι εγώ άφησα την αριστερή, κι άρχισα να ξύνω τη δεξιά μου παλάμη. Οφθαλμαπάτη, μη φανταστείς. Σήμερα θα μιλήσω στον αόρατο φίλο που είχα ως τα πέντε. Ενηλικιώθηκε μαζί μου και τώρα μπορεί και μου τα χώνει άφοβα κι εγώ ατρόμητη στέκομαι όρθια μπροστά του σε θέση αντεπίθεσης. Μου μοιάζω λίγο εσένα. Μαζεύω όλο το κορμί μου στο κέντρο μου. Κουλουριάζομαι και περιμένω απλά την παραμικρή κίνηση για να ξεδιπλώσω το κορμί μου με φόρα και ορμήσω πάνω σου και γαντζωθώ από την πλάτη σου με τα νύχια μου κι εσύ θα αφήσεις μια κραυγή όμοια με τη δική μου. Έπιασα έναν καρκίνο σήμερα όταν έκανα εξέταση σε μια Γυναίκα. Με τα ίδια μου τα χέρια, αλλά δε το είπα σε κανένα. Στον δεξί μαστό της. Σεβασμός σε άξιο αντίπαλο. Παρηγορητικά λόγια στο πάτωμα του υπολογιστή. Και μια μικρή με τράβηξε από το μπατζάκι της στολής μου και μου ζήτησε να την πάω στην τουαλέτα. Να σου συστήσω τον αόρατο φίλο μου. Κάθεται πότε εδώ και πότε εδώ. Άσπρισαν οι κρόταφοί του αλλά έχει πάντα το ίδιο σαρκαστικό χιούμορ. Και από τότε που μαλώσαμε δε ξαναμιλήσαμε ποτέ. Χτες τη νύχτα καθόμουν στο κρεβάτι της κρεβατοκάμαρας κι έκλαιγα με λυγμούς πιάνοντας το δεξί μου χέρι. Άκουγα τη φωνή σου να γελάει με τον πόνο μου. Πονάω γαμώ το κέρατό μου κι εσύ γελάς. Τράβα μέσα. Φύγε! Δε μπορώ να ακούω τον σαρκασμό σου. Δε θυμάμαι πότε έκλαψα τόσο πολύ από σωματικό πόνο. Νομίζω κοντά στα έξι. Τότε που είχα σπάσει για δεύτερη φορά το χέρι μου στο ίδιο σημείο. Με τον ίδιο τρόπο της υπεροψίας. ‘‘ Μπορώ και μόνη μου….’’. Και τώρα που ακόμα γελάς εγώ νιώθω απελευθερωμένη από έναν κόμπο στον δεξί μου καρπό που κουβαλούσα εδώ και δύο δεκαετίες τουλάχιστον. Κοίτα το χέρι μου! Κουνιέται έτσι κι έτσι κι έτσι. Κοίτα! Χωρίς φόβο! Κοίτα! Απλά δεν είχα φανταστεί ποτέ μου πόσο πολύ πονάει ένας κόμπος όταν σπάει. Ειδικά όταν έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι ενός σημείου του κορμιού μου. Κοίτα με, χωρίς να γελάς, κοίτα με πόσο ελεύθερη μπορώ να κινούμαι μέσα μου! Νυχτώνει και μου έλειψε μια βόλτα με το αμάξι στο κέντρο τη πόλης χωρίς φωνές. Παρατηρώ κάθε λογής χρώμα που περνάει από δίπλα μου και γίνομαι σοφότερη. Ανακαλύπτομαι μέσα σε συμπεριφορές φευγαλέες χωρίς κανένα ίχνος παρελθόντος. Στριμωγμένη στη σειρά περιμένω τουλάχιστον τρία φανάρια καιρό μέχρι να ξεκινήσω και πάλι από την αρχή. Τόσο απέχω από τη γνώση σου. Τρία φανάρια χρόνος. Σε έχω φανταστεί να με παρατηρείς από απόσταση ακόμα και όταν είσαι κάπου γύρω μου. μου αρέσει η ιδέα να με κοιτάς με κάποιον τρόπο κι επιστρατεύω όλη τη γοητεία μου για να σε αποπλανήσω.  Είχα ξεχάσει το χαμόγελό μου στον κάδο ανακύκλωσης που πέταξες τις προάλλες από αφηρημάδα. Είχα πάνω από δυο μέρες να φερθώ όπως μου ταίριαζε και ξαφνικά νιώθω έξω από τα νερά μου. Και σήμερα που είπα πως θα κολυμπήσω φοβήθηκα πως η περίοδός μου πάλι θα καθυστερήσει κι αν πάει πάνω από δύο βδομάδες θα κρατήσω παρακαταθήκη ένα ωάριο ακόμα πριν το τέλος. Άλλαξα σεντόνια σήμερα. Μου λείπουν κάτι με ροζ τριαντάφυλλα, κάτι πορτοκαλί με πράσινο και κάτι με μπλε καρδούλες. Περίεργο να μου λείπει κάτι που δεν ήταν δικό μου ποτέ. Ίσως επειδή έκανα πως ήταν σαν δικό μου γι αυτό να μου λείπει. Και τώρα που μπορώ και περπατάω ξυπόλυτη χωρίς να ανατριχιάζω και τόσο μπορώ να πω πως έρχεται το καλοκαίρι…

Θέλω καινούρια

καλοκαιρινά

σανδάλια

Από το Μοναστηράκι

νούμερο τριάντα οκτώ

και μισό.

 photography