Πάτησα ένα πεθαμένο αχινό και με δηλητηρίασε με τον θάνατό του. Γέμισα παντού δηλητηριασμένα αγκάθια θανάτου και τώρα φοβάμαι μήπως πεθάνω πριν να ζήσω. Έπαθα αχινόκοκκο. Και μη βιαστείς να κοροϊδέψεις γιατί όποιος κοροϊδεύει τον άλλον κοροϊδεύει τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό ήταν το πρώτο όπλο που προμηθεύτηκα από τη γειτονιά για την Α’ Δημοτικού προκειμένου να επιβιώσω στην σκληρότητα των παιδικών ανθρώπων. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως αυτό το ίδιο το όπλο θα το χρησιμοποιούσα για πάντα, λίγο διαφοροποιημένο. Από ενεργητική πρόταση έγινε παθητική και μετατράπηκε σε ‘‘Ό,τι κοροϊδεύω το λούζομαι’’. Μεγαλώνοντας κι άλλο κατάλαβα πως ό,τι κοροϊδεύουμε στον άλλο, ότι μας ενοχλεί στον άλλο βρίσκεται μέσα μας. Έφυγα όμως και πάλι από το θέμα μου. Έτσι έκανα πάντα και στην έκθεση αλλά πάντα γύριζα σε αυτό. Μόνο στη ζωή δεν επιστρέφω…
Λοιπόν που λες έπαθα αχινόκοκκο και όχι εχινόκοκκο. Ο αχινόκοκκος είναι η ασθένεια που παθαίνεις όταν πατάς πεθαμένους αχινούς. Το δηλητήριο περνάει από την πατούσα σου και προσβάλλει το μυαλό, το πνεύμα και το σώμα σου μέχρι τον τελευταίο κόκκο ύπαρξης. Το μυαλό σου ξερνάει δηλητηριασμένες σκέψεις, το πνεύμα σου πέφτει σε καταστολή και το σώμα σου παραπαίει. Μέχρι το τέλος. Μερικοί άνθρωποι αποκτούν τα σημάδια του αχινόκοκκου από έρωτα προδομένο ή ανεκπλήρωτο ή απογοητευμένο. Και αυτή η γραφή σε δεύτερο ενικό, ε; Λες και μιλάω για όλους εκτός από τον εαυτό μου ενώ στην ουσία μόνο σε αυτόν μιλώ. Έτσι έκανα πάντα. Μαλακία ο δεύτερος ενικός στη γραφή. Συνήθεια; Ναι… συνήθεια! Κατ’ ευθείαν να τρέξω να δικαιολογηθώ…
Σε όποιο σημείο της Γης και να βρεθώ πάντα εντοπίζω τη μεγάλη άρκτο. Κόμπλεξ επιβεβαίωσης πως βρίσκομαι πάντα στον ίδιο πλανήτη. Παλιότερα έβρισκα τη μικρή. Τη μεγάλη… ούτε για αστείο. Από ένα σημείο και μετά εντοπίζω τη μεγάλη και η μικρή εξαφανίστηκε μαζί με κάτι παιδικά όνειρα. Το έχω ξανά πει αυτό. Πότε; Αν με παρακολουθούσες θα ήξερες. Μια φορά η μεγάλη Άρκτος βρέθηκε στην πλάτη μου. Πως και δε την είχα εντοπίσει τόσα χρόνια; Είναι που δεν έχω μάτια στην πλάτη. Ή στον κώλο είναι η σωστή έκφραση; Θα ζωγραφίσω δύο έτσι για να μπορώ να βλέπω τα πάντα. Αλλά θα έχουν άλλη όραση. Έτσι όταν θα με κουράζει ο κόσμος θα τον βλέπω με άλλα μάτια και θα τον ερωτεύομαι κι έτσι δε θα τον μισώ που με μισεί και δε με αφήνει να ζήσω όπως θέλω. Αστυνομοκρατούμενη ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, οι κινήσεις περιορισμένες και αν είναι διαφορετικές από το προβλέψιμο υπάρχουν πίσω από την πόρτα του γραφείου δηλητηριασμένα βέλη που πετιούνται βάση τακτικής. Όλοι μου τα χώνουν για τις αντιλήψεις μου και πιο πολύ αυτοί που έχουν εισιτήριο διαρκείας στη ζωή μου κι έχουν ελευθέρας στο να πληγώνουν ανενόχλητοι. Κάτσε να δεις πως τους λένε… Α! Ναι! Οι δικοί μου άνθρωποι! Αυτοί…. Και όλοι με κρατούν στο όνομα μιας αγάπης, που δεν αντιλαμβάνομαι, με το στανιό. Η μάνα για να με κρατήσει στη ζωή της πρέπει να είμαι αυτή που θέλει σύμφωνα με τα πρότυπά της, εσύ στη δική σου σύμφωνα με τα δικά σου πρότυπα, ο πατέρας στη δική του σύμφωνα με τα δικά του και πάει λέγοντας ‘‘ Και αφού κανείς δεν ευθύνεται, αυξάνεται και πληθύνεται του ανθρώπου η συμμορία, ζούγκλα οικογενειακή’’. Αυτό. Ο καθένας σύμφωνα με τα πρότυπα του και στα παπάρια σας τα δικά μου πρότυπα αλλά δε πειράζει και πάλι φίλοι. Όλοι με αγαπάτε λοιπόν αρκεί να πετάει ο γάιδαρος και να είμαι αυτή που θέλετε. Και αν δεν είμαι, με κρατάτε πεισματικά και με κάνετε δυστυχισμένη. Αυτή θα είναι η τιμωρία μου που δεν είμαι ένα εκατομμύριο άνθρωποι μαζί για όσο επεξεργάζομαι τη δική σας τιμωρία να διεκδικήσω αυτό που είμαι κρατώντας μόνο εκείνους που έχουν τα κότσια να με θέλουν ως άνθρωπο και όχι ως εικόνα. Γιατί υπάρχουν και αυτοί. Κατάλαβες; Αλλιώς θα πίστευα πως είμαι τρελή...
Άσε που έχασα και το σώμα της Μεγάλης Άρκτου χτες πίσω από τα σύννεφα και κόνεψα να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Έψαξα να βρω εκείνον τον Φάρο που θα κατοικίσω και διαπίστωσα πως οι πιθανότητες να γίνω φαροφύλακας και να ζήσω στον Φάρο στο ακρωτήρι της Σαπφώς αγγίζουν τα όρια του μηδενός. Οι πιθανότητές σας με πονάνε, με πληγώνουν και εκτρώνουν τα όνειρά μου. Δεν είμαι άντρας, ούτε απόστρατος του Ναυτικού γιατί φαντάρος δε πήγα η ΕΣΣΟ μου δεν ήρθε ποτέ λόγω μιας βλάβης που είχα ανάμεσα στα πόδια μου και κατουρούσα καθιστή. Και παρόλο που δεν είμαι άντρας αλλά γυναίκα λέω αγγίζει τα όρια του μηδενός και όχι πως είναι μηδέν γιατί εγώ θα κάνω κατάληψη στον Φάρο και μόνο όταν αυτοκτονήσω από εκεί για τον χαμένο Έρωτα θα καταφέρει κάποιος να με βγάλει…
Δε λέω..
