Έχω έναν τεράστιο πόνο στη διάθεσή μου όμοιο μ’ εκείνον του ακρωτηριασμού. Χτες το βράδυ έκλαιγα μέχρι να ξυπνήσω και το μαξιλάρι μου θέλει πλύσιμο με αφαλατικό, γιατί αν κατά λάθος ακουμπήσω την άκρη της γλώσσας μου μπορεί και να λυσσάξω. Δε θυμάμαι αν έβγαλα κουβέντα από την ώρα που σηκώθηκα, θυμάμαι πως η πρώτη γουλιά καφέ μαλάκωσε τον οισοφάγο μου από τα άπειρα τσιγάρα που κάπνισα χτες προσπαθώντας να κατανοήσω το πριν, το μετά, και κάπου στη μέση το τώρα. Μαλάκωσε όλη την υπερβολή που πέρασε από τις φλέβες των χεριών μου και ξέσπασε στα δάκτυλά μου κι έπειτα στο αυτό και στο εκείνο. Και μια στεναχώρια με γεύση χολής χοροπηδάει κάτω από τη γλώσσα μου.
Νομίζω πως η πιο εποικοδομητική περίοδος της ζωής μου ήταν η περίοδος του ‘‘τι είναι αυτό’’ ,
-Μαμά τι είναι αυτό;
-Ποτάμι.
-Τι είναι ποτάμι;
-Ποτάμι είναι ένας δρόμος που τον έφτιαξε η Φύση και περνάει, από εκεί όχι αυτοκίνητα αλλά, νερό.
-Και ποιό ποτάμι είναι αυτό;
-Ο Αξιός.
κι έπειτα η περίοδος του ‘‘γιατί’’
-Και γιατί μαμά το λένε Αξιό;
-Εσένα γιατί σε λένε Μπέμπα;
-Ααααααα……..
Κάθε φορά που έλεγα ’‘Αααααα…..’’ κατανοούσα.
Όταν πήγα σχολείο από πομπός ερωτήσεων έγινα δέκτης. Και τώρα έπρεπε να δίνω εγώ απαντήσεις και μάλιστα σωστές. Σωστές για ποιόν; Δε ρώτησα ποτέ μου. Και ο δάσκαλος ρωτούσε κι εγώ απαντούσα. Αλλά ο δάσκαλός μου δεν ήταν σαν τους άλλους δασκάλους και αυτό τον έκανε πιο προσιτό σε ‘μένα αλλά και πιο δύσκολο ταυτόχρονα. Οι ερωτήσεις του δεν αφορούσαν μόνο την Ιστορία και τα Τεχνικά αλλά και κάτι άλλο που μερικές φορές το έψαχνα στο βιβλίο κάτω από το γραφείο μου και ο κ. Δημήτρης με μάλωνε. Έψαχνα στο βιβλίο των μαθηματικών μια απάντηση για τον Έρωτα που δε βρήκα ποτέ. Κι εντάξει. Αποφοίτησα χωρίς να θυμάμαι πια ποια είναι η πρωτεύουσα της Ευρυτανίας, αλλά σίγουρα θυμάμαι και ξέρω τι φοβάται περισσότερο ο άνθρωπος στη ζωή του. Όχι να πεθάνει. Όχι. Σίγουρα του είναι πιο εύκολο να πεθάνει από το να ζήσει. Να ζήσει αυτό που θέλει, να απολαύσει το τώρα του, ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί και στα τσακίδια ο κόσμος. Αλλά όλοι οι άλλοι είναι πιο σημαντικοί από τα όνειρά του. Γιατί αν τα όνειρά του είναι κοινωνικώς μη αποδεκτά στο διάολο και τα όνειρα, ο κόσμος να μην έχει να λέει. Και αν αποφασίσεις να στείλεις στο διάολο τον κόσμο για να μην έχουν να λένε τα όνειρα, ποια είναι η τιμωρία;
Μεγαλώνοντας σταμάτησα να ρωτάω. Και αυτό γιατί μαζί με ‘μένα μεγάλωναν και τα Γιατί. Και όσο συνεχίζω να μεγαλώνω, τόσο πιο πολύ μεγαλώνουν τα γαμημένα και άντε να βρεις απαντήσεις σε ερωτήματα ‘‘Γιατί με πονάς; Γιατί δε μ’ αφήνεις να κάνω αυτό που θέλω;’’ Και άντε τώρα να βρεις απαντήσεις που δε γράφτηκαν ποτέ σε κανένα βιβλίο. Και αφού τα βιβλία λένε πάντα το σωστό, μια από τις πιο σταθερές αξίες του σχολείου, άντε τώρα να βρεις εσύ όχι μόνο τη σωστή απάντηση αλλά και το βιβλίο που την έχει. Κι αν τη βρεις ποτέ, πες τη και σε μένα…
Τρίτη 23/02/10 09.18
Φώτο: http://frecklefaced29.deviantart.com/art/Wickermoss-Back-Tray-25090445
