Εγκλωβισμένη στην ιδέα της αποδοχής του να είμαι ελεύθερη για χρόνια, έγινα πιο ανελεύθερη από ποτέ. Τώρα πια δε με νοιάζουν οι γνώμες σας μικροαστοί και δήθεν κουλτουριάρηδες μιας γενιάς ξεπλυμένης από απόβλητα εργοστασιακών σκέψεων. Δε κρίνω. Ο καθένας κάνει αυτό το με το οποίο αισθάνεται άνετα. Μην ακούσω ποτέ ξανά όμως διαμαρτυρία για τη ζωή σας, γιατί απλά δε με αφορά. ΠΟΤΕ!
Ζω στην ευδαιμονία της ζωής μου έχοντας γραμμένα λίγο πιο πάνω από τα γόνατα όλα εκείνα που σας μάθανε και προσπαθήσατε να μου εντρυφήσετε αλλά ευτυχώς για ‘ μένα αποτύχατε. Ζω στην υπέροχη, τη βροχερή ζωή μου και αν καμιά φορά γκρινιάζω, μιζεριάζω, έχω τις μαύρες μου ή διαμαρτύρομαι είναι γιατί επιλέγω τη στιγμή να το κάνω. Μου αρέσει το μαύρο. Όσο και το άσπρο. Από επιλογή.
Δε φορτώνω τις ευθύνες μου σε ‘σας όπως προσπαθείτε τόσα χρόνια ανθρωπότητας να κάνετε όλοι εσείς οι φυγόπονοι και μίζεροι. Όταν ζω μέσα στα σκατά ξέρω τον τρόπο που θα βγω και δε ζητώ τους ώμους σας για να πιαστώ. Έτσι θέλω. Έτσι μου αρέσει. Δε ζητώ πια να με αφήσετε να ζήσω όπως θέλω, χέστηκα για την άδειά σας. Έμεινα μόνη από ‘σας μα δε με νοιάζει και καθόλου. Ο σκουπιδοτενεκές μου γέμισε και τον πέταξα στον κάδο έξω από το σπίτι μου. Έχω αυτό που θέλω. Τον Έρωτά μου τον Τεράστιο κάθε βράδυ στην ανάσα μου. Τα βογκητά μου ακούγονται ως ξετσιπωσιά στ’ αυτιά σας μα τις ανούσιες σιωπές σας τις κρύβετε κάτω από τους καναπέδες σαν μην τυχόν και τις δει η γειτόνισσα και σας χαρακτηρίσει. Έχω αυτό που θέλω. Τους δυο τρεις φίλους μου που ακόμα και να περάσουν αιώνες μέχρι την επόμενη συνάντηση είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα.
Σαν να με μούτζωσε η Θεός της Βροχής και πήγα κι ερωτεύτηκα τις σταγόνες τις με πάθος. Σαν φτυσμένος είναι αυτός ο τόπος. Ούτε κανείς είδε, ούτε που άκουσε ποτέ για τη βροχή τις τελευταίες μέρες. Η ψυχή μου έχει πάθει αφυδάτωση και οι σκέψεις μου θυμώνουν.
Τις προάλλες, Αγάπη μου, σου είπα πως αγαπώ κάθε φθόγγο που έχει η ανάσα σου καθώς βγαίνει από το στήθος σου. Χτες καθόμουν μπροστά στο τζάκι και παρατηρούσα πώς η φωτιά κατάπινε τα κούτσουρα κι εγώ σκάλιζα με τη μασιά τα κάρβουνα κι έμοιαζα να σκαλίζω τη ψυχή μου. Αναρωτιέμαι πως κατάφερνα και ζούσα χώρια σου αυτά τα τριάντα χρόνια κάθε μέρα του τελευταίου χρόνου που πέρασε και ήμουν δίπλα σου. Όχι, δε σβήνω όλους τους άλλους Έρωτες μου. Απλά μαζί σου είμαι πραγματικά ελεύθερη. Δε χρειάζομαι άδεια για να σκεφτώ. Δε χρειάζομαι αποδοχή. Ξέρω πως μ’ αγαπάς γι αυτό που είμαι…

Τετάρτη 28/10/09 14.14
Φώτο: http://katjafaith.deviantart.com/art/Red-Philosophy-of-Freedom-66540552

Embryo eng from illuzia.net on Vimeo.

Νιώθω όπως κι άλλες φορές. Όπως συχνά πυκνά. Νιώθω βουβή. Από τότε που ζω δίπλα στα δάχτυλά σου ξέχασα να μιλώ. Οι λέξεις μοιάζουν τόσο δύσκολες όπως όταν ήμουν περίπου ενός έτους και ας είμαι τώρα σχεδόν τριάντα ένα. Πω πω… τριάντα χρόνια μετά, και ακόμα δεν έμαθα να προφέρω συλλαβές.
Πως λέμε’‘ Έρωτας’’ με λέξεις; Πως λέμε ‘‘Σ’ αγαπώ’’; ‘‘Σε μισώ’’; ‘‘Σε θέλω’’; Πως λέμε ‘‘Θέλω να με βάλεις από κάτω σου, κι έπειτα από πάνω σου, κι έπειτα μπροστά σου κι έπειτα ξανά από πάνω σου και να με γυρίζεις βόλτες όλο το βράδυ να γνωρίσω τα καινούρια σοκάκια του κορμιού σου που μου τα κρατάς έκπληξη για την πρώτη μας επέτειο’’; Πως λέγεται το ‘‘Γαμώ την πουτάνα μου πάμε να φύγουμε από όλους και από όλα κι έλα να μείνουμε πάνω σε μια συλλαβή που τελειώνει σε ωμέγα’’;
Χτες πάλι κοιμηθήκαμε στον καναπέ. Να δεις που στο τέλος θα στραβολαιμιάσουμε κι έπειτα οι λέξεις θα βγαίνουν στραβές από στραβό στόμα. Ήδη πονάει ο αριστερός μου όμως και φταις εσύ γι αυτό, γιατί τα βράδια σου απλώνω την πλάτη μου κι εσύ τη χαϊδεύεις. Κι εμένα μου αρέσει αυτό. Κι έτσι δε κουνιέμαι καθόλου, μένω εκεί, στηριγμένη στο ένα οστάριο του χεριού με όλο το βάρος μου και απολαμβάνω τα δάχτυλα σου καθώς κυλούν πάνω μου. Και μερικές φορές πιάνομαι. Αλλά κάνω πως δε καταλαβαίνω ότι πιάνομαι. Το παίζω αδιάφορη και μου γυρίζω την πλάτη κι εμένα…
Αύριο θα παίξουν κρυφτό οι ανασφάλειές μου με τις δικές σου. Δε ξέρω ποιες θα κρυφτούν καλύτερα και δε θα φανερωθούν. Αν δε τις βρούμε ποτέ, τότε θα ξεχαστούν και θα πάψουν να υπάρχουν. Θα λείψω. Για πρώτη φορά εγώ. Θα πάρω όμως το χέρι σου στη βαλίτσα μου να με χαϊδεύει όσο εγώ θα φοβάμαι μη σε κερδίσει κάποια με πιο ωραία φωνή από τη δικιά μου. Κάποια που θα ξέρει να μιλά και όχι να γράφει. Κάποια που θα μπορεί να φτιάξει λέξεις με συλλαβές. Μα ξέρω πως μόλις πέσω με μια βροχή, θα θυμηθείς πως οι Σειρήνες ήξεραν απλά να τραγουδούν κι όχι ν’ αγαπούν…
Φεύγω. Πάω στη σιωπή να σε περιμένω για μεσημεριανό….

Φώτο: http://todiefor666.deviantart.com/art/Waiting-For-Rain-92570510
Πέμπτη 08/10/09 10.51