Μοναξιά είναι να επιστρέψεις στο ριμαδιασμένο από ζωή σπίτι. Να κοιτάς δεξιά, αριστερά και να νιώθεις πως τόσο πολύ λείπουν οι φωνές από εκεί μέσα. Ακόμα και τα ουρλιαχτά μιας μάχης δακρύων ανάμεσα σε δυο ψυχές που πολεμούσαν και οι δύο να κρατηθούν από το ίδιο κλαδί καθώς εκείνο έσπαζε κάνοντας θόρυβο εκκωφαντικό, ξεχνώντας πως θα προτιμούσαν να πεθάνουν από το να μείνουν ζωντανές χώρια. Κι εγωισμός… εκείνος ο εγωισμός που σκληραίνει τις ματιές και υψώνει παγωμένους τοίχους. Ρουφάω μια τζούρα από το τσιγάρο μου και στραβοκαταπίνω. Αισθάνομαι τον καυτό καπνό να καίει τον οισοφάγο μου και πνίγομαι. Βήχω ανελέητα, νιώθω πως τα σωθικά μου θα βγουν από το στόμα, μα τα δάχτυλα τρέχουν μην τυχόν και πάει καμιά σκέψη χαμένη. Ανεβάζω λίγο το βλέμμα πάνω από το ύψος των ματιών και πετυχαίνει η ματιά τον καθρέφτη που έχω απέναντί μου. Τα μάτια μου είναι κόκκινα και κλαίνε. Από τον βήχα; Από τις αναμνήσεις ενός Σαββατοκύριακου εμπόλεμου; Από τα λόγια που είναι γραμμένα με μαύρο σπρέι στους τοίχους των σπιτιών; Γυρίζω το κεφάλι μου δεξιά και βλέπω κομματιασμένα γυαλιά να γίνονται θρύψαλα και να κόβουν τις πατούσες μου. Λίγο πιο κάτω, στο ενάμιση μέτρο χώματα από μια γλάστρα που παρασύρθηκε και αυτή από τα κύματα οργής που κατάπνιξαν ό,τι ζωντανό υπήρξε. Χτες το βράδυ, στο σαλόνι μου γινόταν ένας τραγικός χαμός και τώρα θρηνώ πάνω από τα πεθαμένα του κομμάτια. Εκεί, δίπλα στα γυαλιά αφήνω τη θλίψη μου. Πλάι στα χώματα αφήνω μια σταγόνα πόνου. Και ξεκινώ……πρώτα από την κουζίνα. Μαζεύω τα γυαλιά κι ένα μου τρυπάει το δάχτυλο. Το κοιτώ με απορία, λες και πρώτη φορά μου συμβαίνει. Η αλήθεια είναι πως είναι η πρώτη, κι ας μη θέλω να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου……έπειτα στο σαλόνι. Απαλά και τρυφερά πιάνω τις στιγμές και τις τοποθετώ πάνω στους καναπέδες για να μη πληγωθούν και άλλο. Σκουπίζω με αγάπη το πάτωμα και προσεκτικά παίρνω με το φαράσι όλα τα άσχημα και τα ξεχωρίζω από τα όμορφα. Να μη λερωθούν τα δεύτερα από τα πρώτα…Κάθομαι στον καναπέ και απολαμβάνω το ακατόρθωτο. Κάτσε πλάι μου. Αν κλείσω τα μάτια μου, θα με πας βόλτα πάνω σ’ ένα σύννεφο; Μόνο βγάλε τα παπούτσια σου… μόλις το καθάρισα…Φωτό: http://draunaturel.deviantart.com/art/Tears-47235076
Τρίτη 24/02/09 09.13
Η αγάπη είναι μαλακή σαν σύννεφο.. ακουμπάει πάνω σου χωρίς να σε πληγώνει. Και όταν κλαίει, γίνεται βροχή που πέφτει προσπαθώντας να σβήσει τα δυο κορμιά που καίγονται από πάθος…Κάνει κρύο σήμερα και ο ήλιος απλά σουλατσάρει σε έναν κόσμο παγωμένο. Τα δάχτυλά μου μοιάζουν με ξύλα που προσπαθούν να χτυπήσουν γράμματα σε ένα λερωμένο πληκτρολόγιο, μπας και δημιουργηθεί μια λέξη. Το γραφείο, σε πλήρη αταξία και αυτό, δεν έχει χώρο να ακουμπήσω δυο σκέψεις από εκείνες τις λάμπουσες που δε χρειάζονται τον ήλιο για να φέξουν ή να ζεστάνουν. Και το μυαλό όπως το γραφείο μου. Ακατάστατο και κρύο. Κι έχω κι αυτή τη συνήθεια τελευταία να περπατάω ξυπόλητη στα παγωμένα μάρμαρα του σπιτιού…Έχει μπολιαστεί ο νους με ανασφάλειες πόνου. Αν σου πω πως θέλω να μείνω μαζί σου μέσα σε μια ζωγραφιά με αποτυπωμένες τις μορφές μας για πάντα, θα με συγχωρέσεις; Φωτό: http://hesalainen.deviantart.com/art/Getting-cold-110566237
Παρασκευή και 13 Φλεβάρη στις 10.40
Να ‘μια πάλι. Περπατώ μέσα σε δρόμους πολύβουους κι έχω ήχο μα η ηχώ μου είναι βουβή. Ο νους παίρνει έμπνευση από την Πηγή που στερεύει κι αυτή αφήνοντας το μυαλό μου έρημο και ξερό τοπίο γεμάτο όρνεα που ψάχνουν πεινασμένα κι αυτά μια κουφαριασμένη σκέψη να κατασπαράξουν. Η πεινασμένη τους φωνή μου τρυπάει τα τύμπανα και κουφαίνομαι. Ούτε κι εγώ με ακούω πια…Ακούς νερά που πέφτουν από τις σκεπές των σπιτιών; Ανάμεσα στις στάλες ξυπνούν τα μάτια μου και κλαίνε. Ανάμεσα στα σύννεφα νυστάζουν τα όνειρά μου. Κι εγώ κάθομαι στον καναπέ μου και παρακολουθώ την παράσταση του να ζω. Τρώγοντας ποπ κόρν κοιτάζω τη πλοκή και κάνω πως καταλαβαίνω. Κουνώ το κεφάλι καταφατικά τη μία, αρνητικά την άλλη για να μη καταλάβουν οι τοίχοι του σπιτιού μου πως βγήκα από το θέμα. Θέλω να καπνίσω. Να περιμένω το διάλειμμα ή να φύγω από τώρα; Φεύγω τώρα. Περίμενέ με. Όσο και αν αργήσω να το κάψω…Δεν έχω νέα. Ένα ‘‘γεια’’ πέρασα να πω…Φωτό: http://fcuk-you.deviantart.com/art/if-i-m-just-bad-news-106413793
Δευτέρα 09/02/09 13.47
ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ - ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ.mp3 - Πολλές αγάπες γνώρισα, αγάπησα και χώρισα, μα όπου κι αν γυρνούσα, εσένα ζητούσα... Στα όνειρα τα χίλια μου, σε γύρευαν τα χείλια μου,σε γύρευε η ψυχή μου, οι πόθοι οι κρυφοί μου... Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα... πριν να γνωρίσω εσένα ... που πρόσμενα καιρό… Μα πώς φοβάμαι πως ίσως μια μέρα σε χάσω... γιατί να σε ξεχάσω... ποτέ δεν θα μπορώ.... Γείρε κοντά μου αγάπη γλυκιά μου, θέλω ακόμα ξανά να σου πω... Πόσο φοβάμαι πως ίσως μια μέρα σε χάσω... και πως να σε ξεχάσω... που τόσο σ' αγαπώ…Φωτό: http://amorfati.deviantart.com/art/on-the-sunny-side-of-you-83948855
Σάββατο 07/02/09 18.09
Μοναξιά είναι να επιστρέψεις στο ριμαδιασμένο από ζωή σπίτι. Να κοιτάς δεξιά, αριστερά και να νιώθεις πως τόσο πολύ λείπουν οι φωνές από εκεί μέσα. Ακόμα και τα ουρλιαχτά μιας μάχης δακρύων ανάμεσα σε δυο ψυχές που πολεμούσαν και οι δύο να κρατηθούν από το ίδιο κλαδί καθώς εκείνο έσπαζε κάνοντας θόρυβο εκκωφαντικό, ξεχνώντας πως θα προτιμούσαν να πεθάνουν από το να μείνουν ζωντανές χώρια. Κι εγωισμός… εκείνος ο εγωισμός που σκληραίνει τις ματιές και υψώνει παγωμένους τοίχους. 
