&@(*

Σηκώθηκα με περίεργη διάθεση σήμερα. Πραγματικά περίεργη, σχεδόν κλαμένη. Μάλωσα με τον Άη Βασίλη χτες βράδυ και φέτος θα ήθελα να τα είχα καλά μαζί του. Μόλις αλλάξει ο χρόνος, θα με πιάσει αγκαζέ και μαζί με τον χρόνο που θα φύγει η ζωή μου θ’ αλλάξει δεκαετία. Θα ήθελα να τον εξαγοράσω, να του κάνω όλα τα χατίρια, να του πω πως ήμουν καλό παιδί και τις τρεις αυτές δεκαετίες για να μου φέρει το πιο όμορφο δώρο του κόσμου…

Κόβω πατάτες για το αποψινοβραδυνό ρεβεγιόν και μαζί με αυτές κόβω και τα δάχτυλά μου. Ματώνω και γρήγορα ξεπλένομαι κάτω από μια βρύση που βρέχει αλατισμένα δάκρυα και η πληγές μου τσούζουν. Θέλω να ουρλιάξω, μα δε μπορώ. Τί θα πουν και οι γείτονες μέρα που είναι…

Απλώνω το χέρι και πέφτω πάνω σε ένα άλλο παγωμένο. Μια κρύα μύτη ακουμπά στο μάγουλό μου και μια ανάσα σαν φιλί ζεσταίνει την ατμόσφαιρα. Τα τζάμια της κουζίνας χνωτίζονται κι εγώ τα λερώνω με το δάχτυλο ζωγραφίζοντας λέξεις, αρχικά, καρδούλες, καμπάνες Χριστουγεννιάτικες, ένα τρενάκι, ένα άστρο, ένα αγγελάκι και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ένας νους…

Το φαγητό είναι μέσα στην κουζίνα. ‘‘Αγάπη μου! Ρίξε μια ματιά, σε λίγο έρχομαι κι εγώ!’’

Δε με καταλαβαίνω και πολύ σήμερα. Πιθανότατα ούτε κι εσύ.

Να θυμηθώ να πω τη μαμά να φέρει τριάντα κεράκια για τη φετινή τούρτα.

Φωτό: http://trackchick.deviantart.com/art/Christmas-72369429
Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2008 11.07

Ντύνω τη μοναξιά με τη λέξη της. Δε λέω, μου αρέσει η σιωπή μα η συγκεκριμένη κάνει τόσο θόρυβο που μου σπάει τα νεύρα. Είναι σιωπή απουσίας..

Πριν μια ώρα περίπου μπήκα στο σπίτι και ακόμα δεν έχω μιλήσει. Ούτε καν στον εαυτό μου. Άνοιξα την πόρτα και με είδα καθισμένη στη γωνιά του καναπέ μου να με περιμένω. Κι έκανα πως δε με είδα. Λες και είμαι τσακωμένη, μπήκα στην κρεβατοκάμαρα, έβγαλα τα ρούχα μου και βούλιαξα μέσα στη γεμάτη με ζεστό, σχεδόν καυτό, νερό. Έμεινα μέχρι πριν λίγο. Με το μπουρνούζι ήρθα και κάθισα δίπλα μου κι έκανα ένα τσιγάρο. Με κοίταξα λίγο ειρωνικά, λίγο αποδοκιμαστικά μέσα στα μάτια και αναγνώρισα τη μοναξιά μου...

Πήρα τη γόμα του μυαλού μου και την έσβησα. Αποφάσισα να μιλήσω σιωπηλά. Όπως πάντα δηλαδή. Όταν θέλω να εκφράσω τα πιο έντονα αισθήματα και συναισθήματα απλά σιωπώ…

…τραβώ προς τα έξω την καρέκλα στο γραφείο και κάθομαι μπρος στον υπολογιστή μου. Διαλέγω τραγούδια. Σιωπηλά. Ακούω ξανά και ξανά το ίδιο τραγούδι. Οι στίχοι του με συνεπαίρνουν και με ταξιδεύουν χιλιόμετρα. Μακριά από εδώ. Ίσως σε άλλη πόλη. Νιώθω μια γλυκιά μέθη από λικέρ κεράσι που έφτιαξε με τα χεράκια της η γειτόνισσα στο χωρίο και μου το χάρισε σε κάποια γενέθλιά μου. Κράτησε δυο χρόνια αυτό το ποτό. Και τώρα που πλησιάζουν τα τριακοστά μου γενέθλια έχω ακόμα ένα ποτηράκι να το πιω πριν ή μετά από αυτά, δεν έχω αποφασίσει.

Έχω καιρό ν’ ασχοληθώ με το ενυδρείο μου. Η αλήθεια είναι πως μετά τη φυγή του Διογένη μου έφυγε λιγάκι η διάθεση. Νιώθω να βαριέμαι αυτή τη στιγμή. Σχεδόν τα πάντα…

Κλείνω… γεια…

Φωτό: http://autre-mouton.deviantart.com/art/ennuy-52566754
Προπαραμονή Χριστουγέννων 2008 20.17

Έχω κλείσει τα Χριστούγεννα μέσα στις σακούλες με τα δώρα. Τα περπάτησα μέσα στις ολοκαίνουριές μου μπότες χτες το απόγευμα. Τα φόρεσα πάνω μου μέσα στο καινούριο μου φόρεμα που μου έφερες εσύ. Κάθισα μπροστά σου και σε ρώτησα: ‘‘Είμαι όμορφη;’’ Κι έμεινες να με κοιτάζεις καθώς στριφογύριζα τραγουδώντας και χοροπηδώντας.

Το κρύο χτες ήταν τόσο τσουχτερό που έγινε αφορμή να κάνω την παγωνιά και την κυκλοφοριακή κίνηση τραγούδι. Να κλειδώνομαι μέσα σε μια αγκαλιά τυλιγμένη μέσα σε ένα πανωφόρι και να τραγουδάω με στίχους έκφρασης ελεύθερης, όσο εσύ γελάς σαν παιδί δίπλα μου. Να χορεύω σαν μικρό ξωτικό γύρω από το σώμα σου και πλάθω στίχους της στιγμής, που την επόμενη έχουν ξεχαστεί ήδη. Ο κόσμος απορημένος να κοιτά με μάτια κουρασμένα προς τους ήχους του γέλιου και η ματιές να κάνουν χάζι και να γίνονται κι αυτές γέλια δυνατά. Σαν έφηβους που τους απαγορέψανε την αγάπη κι εκείνοι το σκάσανε νιώθοντας την ελευθερία μιας στιγμής ανέμελης…

Περπάτησα μέσα στο κρύο και ανέβηκα πάνω σε λαμπιόνια Χριστουγέννων να ζεσταθώ από το λευκό, κόκκινο, μπλε φως τους. Ισορρόπησα πάνω σε πευκοβελόνες τρέχοντας παίζοντας ένα τρελό κυνηγητό με τη διάθεση μου. Την περίεργη μου διάθεση για σήμερα. Μη νομίζεις… δεν έχω και τα κέφια μου σήμερα. Μια Δευτέρα, ένα όνειρο εφιαλτικό, μια άδεια που τελείωσε και την επόμενη ίσα που την πιάνει το μάτι μου, μια απουσία, ένας αποχωρισμός, μια ανυπομονησία, ένας κόμπος, ένα κρύο, μια βροχή που λείπει από μένα για να ‘ρθει σε σένα…

-Βαρέθηκες να γράφεις.
-Απλά δεν έχω την ανάγκη…

…είχα πει κάποτε πως o πόνος είναι η μούσα. Και η αλήθεια είναι πως δε ξέρω αν αυτή τη στιγμή νιώθω πόνο ή ανασφάλεια. Ή αν πονάω λόγω ανασφάλειας. Ή αν νιώθω ανασφαλής λόγω πόνου. Ένα κουβάρι στο κεφάλι μου όλα. Το τραβάω από ‘δω, το τεντώνω από ‘κει και γίνεται ένας κόμπος που τελικά μοιάζει πιο πολύ με γόρδιο δεσμό που πρέπει να τον κόψω με σπαθί. Μα δε θέλω. Θα χαλάσω την κλωστή που ενώνει δυο σημεία πάνω σε έναν πελώριο κοσμικό χάρτη. Και κάποτε είχα διαβάσει πως ‘‘Δε γίνεται να κόβεις το σχοινί και όταν το δένεις ξανά, να έχεις την απαίτηση να μη φαίνεται ο κόμπος.’’ Θα βρω την υπομονή και θα τη βρω την άκρη. Ξέρω πως η δεξαμενή με τα αποθέματα υπομονής είναι μισοάδεια αλλά πάντα έτσι ήταν. Ποτέ δε φημιζόμουν. Πάντα ήμουν ανυπόμονη. Αλλά πάντα τα κατάφερνα…

Φωτό: http://xxangelicfruitcakexx.deviantart.com/art/Grocery-Diva-43402205
Δευτέρα 22/12/08 12.17

-Φεύγω μικρό μου…
-Δε θέλω…

Κλείνω τα μάτια μπρος στη θέα μιας αντρικής ψηλόλιγνης φιγούρας που απομακρύνεται. Δε μου αρέσει το φευγιό. Όχι πια. Ούτε οι αποχωρισμοί μου αρέσουν. Ανέκαθεν. Κλείνω τα μάτια να φυλάξω πίσω από τα τείχη των βλεφάρων μου στιγμές ονείρων κάποιου ταξιδεμένου Σαββατοκύριακου. Όχι φευγιό. Όχι αποχωρισμούς. Μόνο στιγμές ονείρων…

Βρέθηκα κάπου στα σύννεφα και πάνω από εκείνα. Τα παρατηρούσα καθώς ανέβαινα πλάι σου στο χιονισμένο βουνό. Τα κοιτούσα να υπάρχουν από κάτω μας κρύβοντας μια ολόκληρη αεικίνητη ζωή μέσα σε ζεστά σπίτια ή σαλέ, όσο ο δικός μου χρόνος σταματούσε και με κρατούσε κρυμμένη μέσα στα υγρά σπλάχνα από ένα σύννεφο που έτρεχε γρήγορα προς το μέρος μου…

Τα χαμόσπιτα με τα κεραμίδια και τους καπνοδόχους που έβγαινε από αυτούς ο καπνός της ζεστασιάς των ανθρώπων έτρεφαν την περιέργειά μου μερικές φορές. Να μπω μέσα από μια χαραμάδα, να σταθώ έξω από κάποιο παράθυρο για να θυμηθώ κι εγώ πως ήταν η αναμονή των Χριστουγέννων στο χωριό. Θυμήθηκα για λίγο τη γιαγιά. Για λίγο ένιωσα ένα κρυσταλλάκι να κρέμεται στο έξω μέρος από τις βλεφαρίδες μου. Το αφήνω και πέφτει πάνω στο λευκό τραπεζομάντιλο δίπλα στο ποτήρι. Σηκώνω το κρασοπότηρο και πίνω στην υγεία μιας όμορφης σχέσης δυο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ.

Γυρίζω σπίτι πιασμένη από χέρι αντρικό που με στηρίζει. Νιώθω τρυφερή και σίγουρη. Παρατηρώ, χωρίς λέξεις, τα χρώματα της Φύσης και δε ξέρω που να πρωτοκοιτάξω για να ρουφίξω ομορφιά. Στο βουνό απέναντι; Στον ουρανό; Στο ποτάμι; Μήπως στα μάτια που βρίσκονται απέναντί μου;

Στέκομαι όρθια με τα μάτια κλειστά και χάνομαι σε μια αδηφάγα ηδονή που με καταπίνει. Γίνομαι σκόνη από άχνη και σκορπίζομαι στον αέρα. Μπαίνω ξανά στο σύννεφο, ταξιδεύω μαζί του, ανασαίνω μέσα του. Πέφτω και κοιμάμαι. Και αναρωτιέμαι αν το όνειρο στο οποίο ζω είναι το δικό μου ή είναι δανικό και κάποια στιγμή θα πρέπει να το επιστρέψω. Ανοίγω τα μάτια και βλέπω τις βλεφαρίδες σου μπλεγμένες να κοιμούνται.

‘‘Δικό μου είναι…’’

Ψυθιρίζω και χάνομαι στα γαλάζια, βροχερά νερά του στοιχειωμένου ναυαγίου του…


Φωτό: Από το κινητό μου.
Δευτέρα 15/12/08 11.03

Πιστολάκι; Τσεκ.
Οδοντόβουρτσα; Τσεκ.
Οδοντόκρεμα; Τσεκ.
Τα καινούρια μου εσώρουχα; Τσεκ.
Παντόφλες; Τσεκ.
Τάβλι; Τσεκ.
Τράπουλα; Τσεκ.
Ξυραφάκια; Τσεκ.
Τα καλούδια της Ιωάννας από τον φούρνο της γειτονιάς; Τσεκ.
Φωτογραφική μηχανή; Τσεκ.
Φορτιστής κινητού; Τσεκ.
Ενυδατική; Τσεκ.
Τα CD για τον δρόμο; Τσεκ.
Το καλό μου το φόρεμα; Όχι τσεκ. Αυτό θα μου το φέρεις εσύ…

Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου...

Φωτό: http://sopbubblan.deviantart.com/art/Suitcase-74808385
Παρασκευή 12/12/08 17.21

Δείξε μου πώς να σ' αγαπάω
Δείξε μου πώς να σου το πω
Ό,τι άλλο πω φαίνεται άδειο
Ρίξε μου φως να τραγουδώ.
Μάτια μου κοίταξε τον κόσμο
και στη ματιά σου θα τον δω
Ό,τι έχεις νιώσει να το νιώσω
Ό,τι αγαπάς να το γευτώ

Σαν καράβι να σαλπάρω
Σαν αχός να ξαναρθώ
Σαν τραγούδι ν' αρχινήσω
Σαν ανέμη να στραφώ

Να ΄μουν ανάσα να σου λείπω
Να ΄μουν πετράδι στο λαιμό
Όμορφη σκέψη να φωτίζω
Ό,τι σκιάζει τον καιρό
Ν' απλώνω και να σε αγγίζω
να σε ζητώ και να ΄σαι εδώ
τα χείλη σου να βασανίζω
κι ας βασανίζομαι κι εγώ

Σαν καράβι να σαλπάρω
Σαν αχός να ξαναρθώ
Σαν τραγούδι ν' αρχινήσω
Σαν ανέμη να στραφώ...

Καληνύχτα Όνειρο αυτόφωτο… πάω να κοιμηθώ… έρχομαι να σε βρω…

Φωτό: http://poisongirl112.deviantart.com/art/I-Love-You-I-ll-Kill-You-10343065
Τετάρτη 10/12/08 24.21

Μπερδεύτηκες πάλι. Ακόμα κι εσύ, μπερδεύτηκες. Όχι, δε μου αρέσει ο χειμώνας. Δε μου αρέσει γιατί έχει κρύο. ! Το φθινόπωρο μου αρέσει. Η εποχή των βροχών και της αγκαλιάς. Επειδή γκρίνιαζα που δεν έλεγε να φύγει το καλοκαίρι να για να ρίξει μια βροχή; Έτσι νόμιζες; Τώρα να δεις γκρίνια που θ’ ακούς! Δε το μπορώ το κρύο… δε το μπορώ σου το λέω!

Περιμένω το τέλος της βδομάδας, όχι όπως οι περισσότεροι που περιμένουν απλά να ξεκουραστούν. Είπες πως θα βρέχει όλη την Παρασκευή και περιμένω την άφιξή σου μαζί της. Ο ερχομός σου της τελευταίες βδομάδες συνδυάζεται με στάλες σύννεφων τόσο που μου θυμίζει στίχους αγαπημένους. ‘‘Κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει’’. Να καθήσω και πάλι μέσα σου, μπροστά σε μια τζαμαρία σιωπηλή να ακούω την ανάσα σου που ρυθμικά ανασαίνει μαζί με δάκρυα χαράς από ένα μαύρο ταξιδεμένο σύννεφο που συνειδητοποίησε τον έρωτά του με τη Γη λίγα λεπτά πριν αφήνοντας τον πόθο του να ξεχυθεί πάνω της..

Με παρασύρει αυτή η αίσθηση της μεγαλοπρεπούς φυσικής συμφωνίας. Θα κλείσω τα μάτια μου και θα χαθώ μέσα της ακούγοντας τη μελωδία της. Θ’ ανοίξω τις πύλες του νου μου να χαθώ μέσα σε νότες από βογκητά παθιασμένα δυο εραστών που αγαπήθηκαν από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας τους. Θα τ’ ανοίξω και πάλι για να κρατήσω την αυτόφωτη λάμψη της στιγμής….

Είχα πει δε θα κοιμηθώ μα τα μάτια μου κλείνουν. Ήσυχη η εφημερία μου η χτεσινή μα τώρα πια τα βλέφαρα βάρυναν και πάλι…

Κάπου σ’ ένα όνειρο θα περπατώ ξυπόλυτη…
Ψάξε με. Μπορεί και να με βρεις…

Φωτό: http://paeng.deviantart.com/art/rain-67475047
Τρίτη 09/12/08 08.47

Ο Έρωτας είναι ώριμο φρούτο που η γεύση του γεμίζει το στόμα με χυμούς φρεσκάδας από φιλιά με γλυκόξινη γεύση…


… είναι Άντρας. Δυνατός, με άγρια ομορφιά. Σε παίρνει στα χέρια του και σε υψώνει στις πιο ψηλές βουνοκορφές να θαυμάσεις τις πιο μαγικές Ανατολές του κόσμου όλου.

… είναι Γυναίκα. Τρυφερή και αδίστακτη. Σε χαϊδεύει, σε κοιμίζει στο στήθος της, σου τραγουδά το τραγούδι των Σειρήνων, σε αποπλανά. Σε γεμίζει με χυμούς ζωής κι έπειτα σε κάνει να νιώθεις ασφαλής μέσα στα γλυκά σπλάχνα της ανάσας της αγκαλιάς της.

… είναι απλότητα. Να έχεις τον ουρανό και να θες έν’ αστέρι. Να έχεις τον ωκεανό και να θες μια σταγόνα. Να έχεις τον κόσμο και να θες έναν άνθρωπο. Να έχεις το δάσος και να θες μια πόα. Να έχεις τη μουσική και να θες μια νότα. Να έχεις ένα τραγούδι και να ‘‘σκαλώνεις’’ στον στίχο. Τον στίχο εκείνο που ολοζώντανο φέρνει τον άλλον μπροστά σου.

… είναι γλυκό του κουταλιού. Σαν εκείνο της γιαγιάς στο ντουλάπι της κουζίνας. Είναι σπάνιο όσο και η συνταγή της. Μα εσύ ξυπνάς το βράδυ και πατώντας στις μύτες με το κουταλάκι στο χέρι, τρυπώνεις στα άδυτα μυστικά της και με κλειστά τα μάτια το απολαμβάνεις σαν εκείνο, το γλυκό το πρώτο φιλί.

…είναι μαργαρίτα. Πάντα βρίσκεις έναν τρόπο να καταλήξεις στο
‘‘μ’ αγαπά’’ ακόμα και αν κάνεις την πιο μεγάλη ζαβολιά. Ακόμα πιο μεγάλη και από τη μεγαλύτερη που έκανες στο ‘‘κρυφτό’’ στην παιδική σου γειτονιά.

… είναι κόκκινο. Με πάθος που βγαίνει από κάθε πόρο του κορμιού. Με αίμα που κυλά για να θρέφει ολόκληρη τη ζωή.

… είναι γέννηση. Μια ανάσα, ένα κλάμα, μια αγκαλιά τρυφερή, ένας πόνος, ένα δάκρυ, μια συγκίνηση, μια πληρότητα.


… είναι μια βόλτα στην παραλία. Εκεί στο παγκάκι μέσα στο κρύο του χειμώνα, κάτω από τις στάλες της βροχής…

Ο Έρωτας είναι η πνοή του θεού.

… είναι ένα παραισθησιογόνο αληθινό ψέμα.
… είναι σιωπή.
… είναι στιγμή.
… είναι Όλο…

"Ένας κόμπος η χαρά μου, κι όμως σαν θα 'ρθεις,
στάλα-στάλα θα στη δώσω για να δροσιστείς..."

Δευτέρα 08/12/08 14.57

φώτο:http://bunnis.deviantart.com/art/Love-is-54671516

Γράμμα απο εκείνον για εκείνη....

"Έχεις ζήσει στιγμές; Να είσαι μαζί με τον άνθρωπό σου και να μη θες να σηκώσεις το βλέμμα σου από πάνω του...
Να ξαπλώνεις δίπλα του και να τον κοιτάς...
Nα κοιμάσαι και να τον βλέπεις πάλι και να μη ξέρεις ποιο από τα δύο είναι το όνειρο...
Να κάνεις ταξίδια μόνο για αυτή την λίγη ώρα μαζί του...
Να σ' ακουμπά με το χάδι του και να έχεις τον κόσμο μέσα σου...
Να του λες σ'αγαπώ και να βρίσκεις λέξεις που μέχρι τώρα δεν τις γνώριζες...
Να γελάς ασταμάτητα...
Να μένεις στην σιωπή και εκείνη να λέει τα πάντα...
Να του λες ευχαριστώ που υπάρχεις... που βρέθηκες στο δρόμο του...
Να πιστεύεις ότι είναι μαγικός...
Να νιώθεις την όμορφη αύρα του από την πρώτη γνωριμία...
Να σου φαίνεται ελάχιστο το πολύ...
Να γίνονται ένα... ένα όμως, τα κορμιά... ένα...
Να νιώθεις τον έρωτα να ξεχειλίζει από παντού...
Να αγαπάς το πνεύμα του και όχι τον εξωτερικό κόσμο του...
Να αγαπάς το όλο του...

Αν τις γνωρίζεις τούτες τις στιγμές τότε καταλαβαίνεις τι περνάμε και οι δύο...........εκείνη και εγώ..... η σιωπή καθώς βυθίζονται τα μάτια του ενός στον άλλον λέει όλα τα παραπάνω. ...ξάφνου είδα τον κόσμο γύρω μου. Κάποιοι με χτύπησαν στην πλάτη και κάποιοι μου την γύρισαν. Άλλοι βλέπουν την δύναμη της συνήθειας και μου ζητούν να αλλάξω την γνώμη μου και άλλοι να μου δίνουν το χέρι τους. Αποφάσισα να γυρίσω και εγώ την πλάτη μου στην συνήθεια…"

Υ.Γ. Αυτό το κείμενο ΔΕΝ είναι δικό μου... σ'ευχαριστώ που μου το χάρισες...

Κυριακή 07/12/08 22.01

φωτό:http://elizabeth-caffey.deviantart.com/art/love-47472688

Οι μπλούζες μας!

...και η δική σου !

Σου μιλώ, μ’ ακούς; Σου ψυθιρίζω μικρές λεξούλες, τις βάζω στις παλάμες μου, τις πλάθω, τις κάνω μια μικρή μπαλίτσα που τη φυλάω για να την αφήσω στα χέρια σου. Φτιάχνω ένα γλυκό από αυτές, τις πασπαλίζω με κανέλα και τις στολίζω με μικρά κλαδάκια γαρύφαλλου και το κρατώ για έκπληξη που θα ανοίξει μπρος στα μάτια σου στα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής μου που ακόμα δεν ήρθαν.

Να σου πω τα νέα μου; Φτιάχνω μια γωνιά στο σπίτι για να κρύβεσαι τις ώρες που θα λείπεις. Θα τη στολίσω με λαμπιόνια και γκι. Και όταν τα Χριστούγεννα περάσουν, θα τη ζωγραφίζω με τα πιο όμορφα χρώματα που θα κλέψω ένα βράδυ όταν κοιμάσαι δίπλα μου από τον καμβά σου…

Θέλω να γίνω ταξιδιάρα Λιβελούλα, να διανύω τα χιλιόμετρα του αποχωρισμού, να βραχώ από πολύχρωμες βρόχινες ψιχάλες, να καθήσω στο δάχτυλό σου να ξεκουραστώ, κι έπειτα να γίνω ζωγραφιά στον ώμο σου. Να μπω στο κορμί σου να αφήσω το σημάδι του περάσματός μου από τα λευκά σου όνειρα. Να γεμίσω τη μια και μοναδική μέρα της ζωής μου από αιώνες της δική σου τραμπαλίζοντας πάνω σε βρεγμένα φύλα. Να μείνω εκεί και να σωπάσω μέχρι οι στιγμές μου να γίνουν λιγοστές και να πεθάνω πάνω στο νύχι σου…

Σε ζωγραφίζω με κάρβουνο πάνω σ’ ένα φύλο από το πρόχειρο τετράδιο του μυαλού μου. Τραβώ γραμμές καμπυλωτές για να σχηματίσω το χαμόγελό σου. Δημιουργώ βάθος για να πιάσω τη ματιά σου. Φτιάχνω μικρές γραμμές για να ζωγραφίσω τις βλεφαρίδες σου. Και σε κρατώ εκεί…

Δροσερό φιλί της λησμονιάς…

Σε ψάχνω σαν το νεογέννητο το στήθος της μητέρας....

Φωτό: http://nenya.deviantart.com/art/Dragonfly-Words-291833
Παρασκευή 05/12/08 12.01

Κάπου ανάμεσα σε στίχους που τρυπάνε σαν πρόκες, κάπου μέσα σε ένα στεγνό φιλί με στυφή γεύση λησμονιάς, βρήκα μια δικαιολογία για να μπολιάσω το στεναχωρημένο μυαλό μου με στιγμές ανεμελιάς. Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μου τραγουδά ‘‘ανάθεμά σε Έρωτα’’ κι εγώ χαμογελώ με δανικό χαμόγελο που παίρνω από τα χείλη σου από το πρωί…

Ένα ταξίδι που ενώνει την καρδιά με το νου, ακολουθούν τα βήματά μου μια κατεβαίνοντας, μια ανεβαίνοντας, μία σκάλα στριφογυριστή. Πότε με οδηγούν εκεί ψηλά, πάνω από τα σύννεφα να περπατώ με τα βαμβακένια μου γοβάκια, πότε στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής μου και στα σκοτάδια της απουσίας. Κι ένα γέλιο από ένα πρόσωπο που τόσο θα ήθελα να φιλήσω απόψε…

Μια διαδρομή Αθήνα Θεσσαλονίκη που δε θα γίνει, μια εκδρομή σε ένα πέτρινο σπίτι που αργεί αιώνες. Είμαι υπερβολική; Μπορεί και να είμαι. Μα έτσι είναι αυτά τα πράγματα… το μυαλό φτάνει σε απόσταση αναπνοής από το όριο της υπερβολής και ο Έρωτας σαν παραισθησιογόνο από ένα σκληρό ναρκωτικό, το ωθεί πέρα από αυτά…

Απόψε θα ήθελα να κοιμηθώ σε κρεβάτι δίπλα σε μια αγάπη πελώρια που θα με κοιτάει χαϊδεύοντας με απαλά με τα βλέφαρα. Θα ήθελα να χαϊδευτώ από ακροδάχτυλα στα μαλλιά.. Μα αντ’ αυτού, ο ύπνος θα έρθει απόψε στο δωμάτιο 127 της πολύβοης Κλινικής. Ο Μορφέας θα σεργιανίσει το κορμί μου σαν εραστής δευτέρας διαλογής…

Δεν έχει σημασία τι κάνω. Συνέχεια ξεχνώ να σε ξεχάσω...

Σήμερα σε περίμενα…

Φωτό: http://ursula-snoot.deviantart.com/art/Forgetting-102032142
Πέμπτη 04/12/08 19.14

Σταγόνες ηδονής και πάθους στα σεντόνια… μυρωδιές ευωδιαστές από κορμιά που πριν λίγο αγαπήθηκαν. Και σιωπή…

Μια διαδρομή γεμάτη με στιγμές τραγουδιστές που γεμίζουν τα χιλιόμετρα…
Μια εκδρομή στο κέντρο της πόλης. Και σιωπή…

Ένα ξέφρενο φιλί σε κάποιο σκοτεινό ροκάδικο που κράτησε χρόνια.
Μια τρυφερή αγκαλιά και μια ρουφηξιά από το άρωμα των μαλλιών μου με τα μάτια κλειστά. Και σιωπή…

Ένα ποτό στο στέκι μου να γνωρίσεις τις αγάπες μου. Τη μουσική και την αμεσότητα.
Μια μελωδία από μια αντρική φωνή που με μεθάει. Και σιωπή…

Μια ζωγραφιά μιας γυναίκας που κάθεται στη γωνιά της στον καναπέ και μιλάει στο τηλέφωνο που μου μοιάζει…
Ένα χαμόγελο σαν χάδι. Και σιωπή…

-Να σε ρωτήσω κάτι;
-Ναι…
-Είσαι μαγικός;
-Όχι…

Φωτό:http://bealtaine.deviantart.com/art/Silence-from-Afar-101745527
Δευτέρα 01/12/08 22.26