"Έσπασε η αγαπημένη μου κούκλα..."

Το μικρό ξωτικό βγήκε από την κρυψώνα του και άρχισε να χοροπηδάει γύρω της περιμένοντας ένα της χαμόγελο για να ανάψει το παιγνίδι για τα καλά.. Αλλά εκείνη σήμερα δεν είναι γελαστή. Δεν έχει καμιά όρεξη να παίξει μαζί του. Είναι θλιμμένη..
‘‘Τι έχεις;’’ Ρώτησε το μικρό ξωτικό. ‘‘Έσπασε η αγαπημένη μου κούκλα’’ απάντησε εκείνη. ‘‘Το πορσελάνινο πρόσωπό της έγινε κομμάτια…’’

Το ξωτικό κατέβασε το κεφάλι του. Προσπάθησε να την παρηγορήσει, αλλά μάταια. Δεν ήταν στεναχωρημένη…θλιμμένη ήταν. Με την κούκλα της ανάμεσα στα χέρια και με το κεφάλι σκυμμένο από πάνω με βλέμμα που δηλώνει άρνηση να πιστέψει…

Το ξωτικό έφυγε… μόνο και στεναχωρημένο… την αγαπούσε… πονούσε να τη βλέπει θλιμμένη…πήγε και κάθισε στη μοναχική γωνιά του πάρκου πάνω στην κούνια ακόμα πιο θλιμμένο από εκείνη...

29/12/07 11.46

φωτό: http://stuupid.deviantart.com/art/dolls-35419996

Ψάξε λίγο....

Ψάξε λίγο… ανάμεσα σε δίσεκτα λόγια που πόνεσαν κάποτε. Ανάμεσα στα μικρά συρτάρια που μέσα τους στριμώχτηκαν στιγμές αλλοτινές, εικόνες γεμάτες χρώματα ή και ασπρόμαυρες, φωνές χαρούμενες, κλάματα βουβά…

Ψάξε λίγο… κάπου εκεί ανάμεσα στα ντουλάπια που με προσοχή τακτοποιούσαμε όλα εκείνα που επρόκειτο να βγάζαμε προς τα έξω. Στιγμές φανταχτερές με μικρά κρύσταλλα που λαμπιρίζουν στολισμένα πάνω τους…

Ψάξε λίγο… ίσως κάτω από τον καναπέ, που έκρυβε όλα εκείνα που έπρεπε βιαστικά να κρύψουμε. Με το πόδι και χαμογελώντας σκουντούσαμε από κάτω του τη θλίψη της ημέρας, έναν έντονο τσακωμό, και μερικές φορές λέξεις οργισμένες ή πονεμένες που έμοιαζαν με οδυρμό, κάθε φορά που αντηχούσε στους τοίχους η λέξη ‘‘χωρισμός’’…

Ψάξε λίγο… ίσως βρεθείς στο πατάρι ανάμεσα στα κουτιά που φιλοξενούσαν τα όνειρα μας κάθε Χριστούγεννα. Είναι εκείνα που μας κάνανε θα αιθεροβατούμε πάνω σε μικρά συννεφάκια από βαμβάκι ή μετάξι και μας πήγαιναν πότε σε εκείνο το όμορφο μέρος και πότε στο άλλο. Τα όνειρα μας που μαζί τους θα βάζαμε φωτιά και θα καίγαμε όλο τον κόσμο. Τα όνειρα μας που τόσο μοιάζουν με εφηβικά…

Ψάξε λίγο... μπορεί εκεί πίσω από το βρεγμένο τζάμι που η βροχή του χάρισε για παρέα μικρά κρύα δάκρυα νερού που χορεύουν πάνω του ακανόνιστα και πότε πάνε από εδώ, πότε από εκεί, σαν να θέλουν να απατήσουν το βλέμμα σου. Πότε ακολουθούν μια μοιραία πορεία που χάραξε πριν κάποια άλλη σταγόνα, πότε κυλώντας όλες μαζί και γίνονται χείμαρρος που παίρνει κάθε σκόνη από το κρύο τζάμι, μαζί με τις σκέψεις μας που μας έκαναν τα ταξιδεύουμε μαζί σε μοιραία ταξίδια που τελικά δεν έγιναν ποτέ και σκονίστηκαν…

Ψάξε λίγο… κάπου θα βρεις το κορίτσι που με τόσο πάθος αγαπηθήκατε κάποτε…

φωτό: http://amatorka.deviantart.com/art/Look-At-Your-Game-Girl-141413097

20/12/07 09.27

Ό,τι ονειρευτήκαμε...

'Ό,τι ονειρευτήκαμε...

...βρίσκεται πίσω απο τα κλειστά μας βλέφαρα....

Τρίτη 18/12/07 10.23

φωτό:http://lelaihah.deviantart.com/art/Some-happynes-131452277

Φεύγοντας...

-Μίλα μου…
-Τι να σου πω;
-Αυτή η σιωπή σου "τρυπάει" τ’ αυτιά μου…


Εκείνος κατέβασε το κεφάλι. Ήξερε πως η Μαρία έχει δίκιο. Πάει καιρός που εκείνη του ζητάει να συζητήσουν. Εκείνος όμως φυγομαχεί και μάλιστα με άκομψο τρόπο. Και αυτό κάνει τη Μαρία να φλέγεται από θυμό. Σαν να ‘‘γρατζουνάει’’ κάποιες χορδές στο μυαλό της και τις κάνει να πάλλονται ακατάστατα. Πήγε να σηκωθεί απότομα από τον καναπέ. Ένιωσε πως δεν έχει με τίποτα να ασχοληθεί πια μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Έβαλε τις παλάμες της στα γόνατα. Μια σκέψη την έκανε να σηκωθεί δύσκολα. Μια κούραση συσσορεύτηκε και ήρθε να αράξει στους ώμους της. Σηκώθηκε και χωρίς να μιλήσει έφυγε από το δωμάτιο και κατευθύνθηκε προς το γραφείο. Εκεί είναι το μόνο μέρος που οι σκέψεις της παίρνουν φωνή και εκφράζονται μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και ανούσιες τυπικές ερωτήσεις…

Άναψε το μεγάλο κερί που βρισκόταν στο πάτωμα και αμέσως φώτισε ο κόσμος της. Έβαλε λίγη απαλή μουσική και άφησε την φαντασία της να καλπάσει στα πιο πράσινα λιβάδια της φαντασίας της. Θα ήθελε να βρισκόταν κάτω από έναν καταρράχτη και να λούζεται. ‘Η σε κάποιο ξύλινο δωμάτιο ενός καταφυγίου μπροστά στο τζάκι πίνοντας κόκκινο ημίγλυκο κρασί διαβάζοντας ή γράφοντας. ‘Η απλά απολαμβάνοντας αλλόκοσμες εικόνες.

Κάποιοι στίχοι απο το τραγούδι ήρθαν και αναταράξαν λίγο τα νερά της ήσυχης λίμνης που κοιτούσε.

"Nothing to win nothing left to to loose"

Σαν λιβελούλα που πετούσε πάνω από τη λίμνη απολαμβάνοντας τις μοναδικές είκοσι τέσσερις ώρες ζωής που έχει και πετάχτηκε αιφνιδιασμένη από το κύμα που προκάλεσε η πτώση ενός βότσαλου μέσα στη λίμνη, τινάχτηκε και η Μαρία και σκέψεις αυτογνωσίας έκαναν την παρουσία τους αισθητή. Δεν ήρθαν τώρα. Υπήρχαν. Απλά παρέμεναν σιωπηλές, περιμένοντας, θαρρείς, μια συμφωνία από το Σύμπαν πριν αρχίσουν να χτυπούν δυνατά τα πόδια τους στο πάτωμα με ρυθμό για να υπενθυμίσουν ή να δηλώσουν πως βρίσκονται ήδη απέναντι της και ας πάλευε εκείνη να τις κλείσει μέσα στο κουτί της λησμονιάς. Ούτε κι

εκείνη ήταν σίγουρη για το αν τον αγαπούσε πια…

Άρχισε να σκέφτεται. Να σκέφτεται τόσο πολύ που το μυαλό της μούδιασε. Σηκώθηκε όρθια. Κοίταξε το ρολόι της. Ήταν εννιά το βράδυ. Τίναξε απαλά τους ώμους της να διώξει ό,τι περιττό κουβαλούσε μέχρι σήμερα. Ό,τι δεν της άνηκε και το κουβαλούσε επειδή κάποτε αποφάσισε να υποχωρήσει. Βγήκε από το γραφείο. Έριξε μια ματιά γύρω της. Όλα ξένα και ψυχρά. Άοσμα. Άγευστα. Ανέβηκε ως το υπνοδωμάτιο της. Άνοιξε τη βαλίτσα και έβαλε μερικά πράγματα μέσα. Όχι τόσο πρακτικά, όσο αναμνήσεις μιας μικρής ζωής πλάι σε εκείνον. Δε μπορούσε να τον κατηγορήσει που έπαψε να την αγαπάει!

Κατέβηκε τη μεγάλη ξύλινη σκάλα. Έφτασε μπροστά του. Του χάιδεψε απαλά το πρόσωπο, του χαμογέλασε και κίνησε προς την ξύλινη εξώπορτα που οδηγούσε έξω από το μεγάλο σπίτι της που όσο μεγάλο ή μεγαλύτερο και να ήταν δε θα έκανε τη φυλακή της πιο άνετη.

-Μαρία…;
-Μη πεις τίποτα. Όχι τώρα.
-Μη φεύγεις…
-Έχω φύγει εδώ και χρόνια…
-Κάθισε να μιλήσουμε.
-…
-Μίλα μου.
-…
-Αυτή η σιωπή σου, Μαρία, μου "τρυπάει" τ’ αυτιά

Τον φίλησε απαλά κι έκλεισε την πόρτα πίσω της διεκδικώντας το δικαίωμα να βρεθεί κάτω από εκείνον τον καταρράχτη ή σ' εκείνο το καταφύγιο που λίγες στιγμές πριν φιλοξενούσαν τα πιο φανταστικά ταξίδια της…


Δευτέρα 17/12/07 21.46

φωτο:http://cnv.deviantart.com/art/Prison-133706927

Χιονίζει..

Η ευτυχία μπορεί να κρυφτεί μέσα σε μικρές, τόσες δα, νιφάδες χιονιού που πέφτουν από τον ουρανό απαλά χωρίς το βάρος τους σχεδόν ασταμάτητα από χτες βράδυ…

Σάββατο 15/12/07 14.37

φωτό: http://haze717.deviantart.com/art/Snowing-in-March-156605127

Ο Πιανιστας

Το πρώτο πράγμα που κοίταξα προχτές σε σένα ήταν τα δάχτυλα σου.. τα δάχτυλα σου καθώς ακουμπούσαν πάνω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου σου. Το βλέμμα σου τα παρακολουθούσε με ευλάβεια ακολουθόντας τα σε κάθε τους κίνηση καθώς εκείνα ταξίδευαν πάνω στη σκακιέρα του κόσμου σου εκείνη τη στιγμή, ή σκαλώνοντας πάνω σε μια μελωδία ταξίδευαν σε κόσμους αλλοτινούς.

Θαύμαζα τα δάχτυλά σου κάθε φορά που εκείνα απαλά ακουμπούσαν τις νότες, σαν να ήθελαν να πουν ένα μυστικό ή απλά να χαρίσουν ένα χάδι. Ακόμα και της φορές που ακουμπούσαν δυνατά και βίαια τους βγάζοντας μουσικές γεμάτες πάθος. Θαύμαζα τους ώμους σου που σηκωνόντουσαν, το κεφάλι σου που έγερνε απαλά προς τα πίσω.

Δε σε ξέρω, μα…

...σε θαύμασα…

φωτό:http://indiae.deviantart.com/art/Dirge-pianist-update-71089839

Παρασκευή 14/12/07 10.57

Ξύπνημα

Η γρίπη κόλλησε πάνω μου σαν μωρό που έχει διάθεση να παίξει τη στιγμή που εσύ πρέπει να φύγεις. Είμαι μέρες τώρα έτσι.. Έρπω το κορμί μου που μοιάζει με κουφάρι, ανήμπορο να σταθεί όρθιο, όπως η Φύση του έμαθε πριν αρκετά χρόνια….


Σήμερα σηκώθηκα νωρίς. Στις 07.30 ήμουν ξύπνια και σύρθηκα κάτω από την παρατημένη κουβέρτα του καναπέ. Έπιασα να διαβάζω το βιβλίο, που παράτησα μαζί με την κουβέρτα, στον τριθέσιο καναπέ του σαλονιού μου. Έχει συννεφιά σήμερα. Βρέχει. Έπεσε το μάτι μου λίγο προς την μπαλκονόπορτα. Έχω κάτι λιγοστά ρούχα έξω απλωμένα. Δε ξερώ αν βρέχονται κάτω από την τέντα αλλά δεν έχω ούτε διάθεση, ούτε κουράγιο να πάω να το διαπιστώσω…


Μέσα από την κουζίνα μου ακούω το «κλικ» του βραστήρα που μου δηλώνει "φωνάζοντας" πως το νερό έχει βράσει. Σηκώνομαι και σέρνοντας το κορμί μου πάλι πηγαίνω στην κουζίνα. Βάζω στην κούπα μου, που γραφεί το όνομα μου, μια κουταλιά καφέ, τρεις ζάχαρη μαύρη, και μπόλικο γάλα. Ρίχνω το καυτό νερό κι έρχομαι πάλι να πλαγιάσω.


Πριν φτάσω στον καναπέ μου, κάνω μια στάση να δω τι κάνουν τα ψαράκια μου μέσα στο ενυδρείο. Με τούτα και με ‘κείνα δε ξέρω καν αν τα τάϊσα χτες. Το διαπίστωσα όταν όλα όρμηξαν προς την επιφανεια του νερού στα πρώτα φυλλαράκια τροφής. Αν το έκαναν αυτό χωρίς να τα ρίξω τροφή, θα έλεγα πως πρόκειται για ομαδική αυτοκτονία . Εγώ δε με αντέχω τόσες μέρες άρρωστη. Αυτά θα με άντεχαν;

Κάθομαι και τα παρατηρώ. Μετά τον χαμό του Ισίδωρου, του γατόψαρου μου, νιώθω λιγάκι άδειο το ενυδρείο μου. Εκείνος μου έκανε παιχνίδια και νάζια. Πολλές φορές νόμιζα πως είχε πεθάνει. Κολυμπούσε στο νερό ακόμα και ανάποδα. Έτρεχα προς το μέρος του, άνοιγα το καπάκι, έβαζα απαλά το δάχτυλο μου πάνω του κι εκείνος τρομαγμένος άρχισε να τρέχει και να κρύβεται ανάμεσα στα φυτά και στο ναυαγισμένο στοιχειωμένο πλοίο στο κέντρο του «κόσμου» του. Χαμογελούσα. Πάλι με ξεγέλασε. Μονό που μια μέρα… όταν τον ακούμπησα δε σάλεψε πια….Ένας ολόκληρος υδάτινος κόσμος βρίσκεται στη γωνιά του σαλονιού μου. Από την Κατερίνα που πρόκειται να γίνει μητέρα και αναρωτιέμαι πως κουβαλάει το κορμί της και κολυμπάει με τέτοια κοιλιά, μέχρι τον Προκόπη, το σαλιγκάρι που προχτές πήρε «αγκαλιά» το θερμόμετρο και το έκανε βόλτες… περίεργος τρόπος ζωής τελικά.. Περίεργος… χμμμ… διαφορετικός, διορθώνω….


Πηγαίνω και πάλι με την κούπα στο δεξί μου χέρι γεμάτη ζεστό και λαχταριστό καφέ προς τον καναπέ. Ξαπλώνω. Αφήνω την κούπα στο γραφείο μου, φοράω τα γυαλιά οράσεως μου και συνεχίζω να "λερώνω" με υπογραμμίσεις και σημειώσεις το βιβλίο που κρατώ στα χεριά μου…

Κυριακή 09/12/07 10.05

φωτό:http://shathas.deviantart.com/art/Sick-130722676

Μοναξιά και Μοναχικότητα...

...υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho "Από τη μοναξιά στη μοναχικότητα"  

φωτό:http://hatemypoisionedkiss.deviantart.com/art/Devon-smoking-61314549

@@@

Προχωρώντας στο μονοπάτι μου ένιωσα στα μέσα πως βαδίζω κάπου λάθος… δε μου θυμίζει τίποτα ο δρόμος πια. Και ο,τι περίμενα να βρω ξαφνικά νιώθω πως κάπου το έχω χάσει. Σε κάποιο σταυροδρόμι ίσως. Ξέχασα πως η ζωή δεν είναι μόνο ευθεία και συνεπαρμένη από τα καινούρια χρώματα, ήχους, εικόνες, κάπου… κάπου έκανα λάθος….

Ανοίγω την πόρτα της ψυχής και του μυαλού μου. Εκείνη κλείνει πίσω μου. Προχωρώ πιο μέσα. Κοντοστέκομαι. Γυρίζω πίσω. Πίσω να δω αν η πόρτα έκλεισε καλά. Πιάνω το χερούλι. Το γυρνάω ελαφρά. Η πόρτα άνοιξε. Τότε, χωρίς καν να το σκεφτώ, γυρίζω δυο φορές το κλειδί. Κλείδωσα. Δε ξέρω γιατί. Οι γύρω μου άλλαξαν και μου φεύγουν κι εγώ κλείνομαι μέσα στο μεγάλο κάστρο του εαυτού μου και μάλιστα διπλοκλειδώνω; ‘Η μήπως… άλλαξα εγώ και τους έφυγα; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα… πάντα ασυνεπής στις απαντήσεις μου όταν ο εαυτός μου, μου βάζει δύσκολα…

‘‘Όταν το παπάκι γεννήθηκε, όλα τα άλλα το κορόιδευαν επειδή δεν ήταν κίτρινο με ράμφος μικρό. ‘Ήταν άσπρο. Με ράμφος διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Όλοι το φωνάζανε «ασχημόπαπο» επειδή ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα… Μεγάλωνε, και τότε ανακάλυψε πως ήταν διαφορετικό επειδή απλά δεν ήταν παπί αλλά κύκνος.’’.

Έτσι λέει το παραμύθι. Αλλά τι γίνεται όταν μεγαλώνεις όντας κάτι διαφορετικό αλλά αποφασίζεις να γίνεις ένα με τα υπόλοιπα μέλη, και δε φαίνεσαι δα και τόσο διαφορετικός, αλλά ξέρεις πως όπως και να το κάνουμε είσαι; Τι γίνεται όταν αποφασίσεις να διεκδικήσεις το δικαίωμα της διαφορετικότητας σου; Ξέρεις πως αν ψάξεις καλά, θα βρεις και τους «δικούς» σου. Μα όταν τελικά ανακαλύπτεις πως ποτέ και πουθενά δε τους συνάντησες, προς τα πού να κοιτάξεις; Που να κατευθυνθείς; Και αν πάρεις ένα μονοπάτι που νομίζεις πως είναι σωστό, τι κανείς αν και όταν ανακαλύψεις ότι δεν είναι;

Προχωρώ στο βάθος του εαυτού μου. Νιώθω όμως πως όσο πιο βαθιά του μπαίνω, τόσο πιο πολύ χάνομαι σε έναν κόσμο που βρίσκεται μέσα μου, αλλά είναι εντελώς ανεξερεύνητος ακόμα. Θέλω να ρουφήξω τη γνώση του, μα κοντοστέκομαι λιγάκι. Ας μη φανώ εντελώς παρορμητική αυτή τη φορά. Ας προσέξω λίγο. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο… πρέπει να αναπληρώσω o,τι έχασα, να θυμηθώ o,τι ξέχασα, να φροντίσω o,τι αμέλησα, ενώ ταυτόχρονα να μη ξεχάσω να ζήσω το παρόν μου.

Βλέπω μια βαριά πόρτα, διάφανη. Πίσω από αυτή είσαι εσύ. Κάθομαι αντίκρυ σου και σε κοιτάζω. Δεν απλώνω το χέρι μου. Ξέρω πως είμαι από τη μια μεριά της πόρτας κι εσύ πάω την άλλη. Πως από συνοδοιπόροι βρεθήκαμε ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη, ακόμα δε ξέρω. Μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει. Μάλλον δεν είχαμε δει πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είμαστε και μεταξύ μας. «Τα αντίθετα έλκονται» .. συμβιώνουν όμως; Μπορούν να πορευτούν μια ολόκληρη ζωή; Και η φιλία είναι για μια ζωή. Όπως και η συντροφικότητα. Όπως και η αγάπη. Μη προσπαθήσεις να με πείσεις. Ούτε να με βοηθήσεις μη προσπαθείς.. απλά.. δε γίνεται.. απλά δε μπορείς. Διαφορετικός τρόπος σκέψης. Με τον τρόπο σκέψης σου θα μπορούσες να βοηθήσεις τον εαυτό σου σε μια παρόμοια περίπτωση. Όχι εμένα…

Σκαλίζω με βελόνα τις μνήμες μου.. εκείνες ματώνουν… νιώθω πως πρέπει να βρεθώ και πάλι αντιμέτωπη με αυτές. Ίσως εκεί μέσα βρω τις απαντήσεις μου. Ίσως ψάχνοντας ανακαλύψω την ύπαρξη του εαυτού μου. Ίσως την ύπαρξη ενός διττού εαυτού…

02/12/07 15.57

Φωτό: http://thecreeps.deviantart.com/art/walking-man-42996000

Προδοσία...

Εκεί κρυμμένη σε μια γωνία βρισκόταν πάντα. Κοιμόταν τόσο απαλά που μια μικρή ηλιαχτίδα της καινούριας ζωής μπορούσε να την αφυπνίσει. Και τότε… σαν κόκκινος δράκος που ελλοχεύει καρτερικά έρχεται και χορεύει πάνω από τα σκουπίδια της συντρημιασμένης ζωής…

Μοναξιά. Πόνος. Θυμός. Οργή. Απογοήτευση. Λέξεις απλές, μικρές, συναισθήματα σύνθετα, μεγάλα. Γιγαντιαία βλέποντας τα, όντας μικροσκοπικός μπροστά τους, επειδή αιφνίδια μπήκαν με το ‘‘έτσι θέλω’’ στην καθημερινότητα της ζωής. Λέξεις κοινές. Συναισθήματα που είχα ξεχάσει πως υπάρχουν. Με ‘‘πιάσανε’’ στον ύπνο και με λυγίσανε. Δεν ήμουν προετοιμασμένη. Δε πίστευα πως…

‘‘ Θα έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτική’’ σκέφτηκα, δεδομένου οτι ήμασταν παλιοί γνωστοί , πως και στο παρελθόν δώσαμε τα χέρια με την προδοσία σε μια συνάντηση γνωριμίας που θα ήθελα να μη την είχα κάνει ποτέ. Εγώ με κατεβασμένα μάτια ψάχνοντας τις απαντήσεις στα παπούτσια μου, κι εκείνη κοιτώντας με, με χαιρέκακο γέλιο...μα τη σημασία έχει; Μήπως πρόσεξα και ποτέ; Σχεδόν πάντα λειτουργούσα και λειτουργώ παρορμητικά. Τι να γίνει… έτσι είμαι…

Προσπαθούσα να θυμηθώ αν ο πόνος της προδοσίας που προέρχεται από φίλο ή από εραστή είναι μεγαλύτερος. Αδιέξοδο. Ακόμα δε κατέληξα. Προσπάθησα να βρω απαντήσεις. Μάταια. Δεν υπάρχουν. Ούτε κι εσύ υπάρχεις πια…

01/12/07 16.22

φωτό:http://gardenofbadthings.deviantart.com/art/The-Betrayal-151201504