Δύσκολο το χτεσινό βράδυ. Με κούρασε πολύ στη δουλειά. Κοίταξα το ρολόι. 03.40. και περιμένω υπομονετικά να περάσει και αυτή η βάρδια. Μετά από μισή ώρα περίπου, κοιτάζω και πάλι το ρολόι. 03.45. Μέσα σε μισή ώρα δικής μου αντίληψης, πέρασαν μόλις πέντε λεπτά. Φρικαλέο! Δε θα τελειώσει ποτέ τούτο το βράδυ...
Κι όμως πέρασε. Πήγε 06.00 κι επιτέλους τελείωσα. Κατέβηκα να πάω στο αμάξι που μόλις εκείνη τη στιγμή παρατήρησα πόσο χαζά το είχα παρκάρει. Μια έντονη δροσιά μου τρύπησε το κορμί και ξύπνησε για τα καλά το μυαλό και το σώμα μου. Ή... έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Έφτασα σπίτι. Έπεσα για ύπνο...
Το ξυπνητήρι χτυπά και πάλι. 14.30. Πρέπει να σηκωθώ. Να ντυθώ, να πλυθώ, να φορέσω το καλό μου χαμόγελο να πάω να εργαστώ. Ένας ήχος, όχι άγνωστος, αλλά ανεπιθύμητος αυτή τη στιγμή, έρχεται στ'αυτιά μου. Βρέχει...
Βλαστημάω. Κρυώνω και προσπαθώ να εντοπίσω με το δέρμα μου στο μπαλκόνι τι ρούχα πρέπει να φορέσω. Όχι καλοκαιρινά πάντως. Σίγουρα όχι χειμωνιάτικα. Αρχίζω και θυμώνω... πέρασε και αυτό το καλοκαίρι...
Ανάκατες μνήμες διακοπών, μνήμες από την τελευταία μας έξοδο για ρετσίνα αυτό το καλοκαίρι, στο "μπιτ παζάρ". Μνήμες από εκείνη τη ρετσίνα που μάλλον καθόρισαν κάποια πράγματα στη ζωή μου..."Τελικά, σε όλα τα πράγματα που με δρομολόγησαν φέτος το καλοκαίρι ήσουν παρών. Ακούς;" Τι να σημαίνει αυτό... ;
Συνεχίζοντας να βλαστημώ ξεκινώ τη μέρα μου. Το κουρασμένο αλλά ταυτόχρονα ακούραστο κορμί μου πήγε μέχρι τη κουζίνα για καφέ. Η μέρα ξεκίνησε. Πίνω μια γουλιά καφέ, κοιτάζω μια στιγμή έξω από το παράθυρο ενώ ανακατευτώ τον καφέ μου με το κουταλάκι έτσι ώστε καφές, γάλα, ζάχαρη να γίνουν ένα. Την επόμενη στιγμή ξεκινώ τη διαδικασία αποχώρησης. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Αρνούμαι να βγάλω τις ροζ χειμωνιάτικες πιζάμες μου. Κρυώνω! Δε θέλω να αφήσω το σπίτι μου τώρα που βρέχει. Αλλά δε γίνεται διαφορετικά...
Με γκρίνια αναπόφευκτη, και μπόλικο εκνευρισμό, λόγω κούρασης, μάλλον, ξεκίνησα αυτή τη μέρα.
...καλό χειμώνα....
07/09/07 15.17
http://nanami-yuki.deviantart.com/art/In-the-Rain-5092885
