Προσμονή...

Η προσμονή γίνεται πυρωμένο σίδερο και καίει το δέρμα...

Η θύμηση γίνεται πόνος και προσπαθεί να πείσει τη λήθη να την πάρει στην αγκαλιά της για πάντα...
Η καρδιά αντιδρά μα το λογικό επιτάσσει τη διαγραφή των αναμνήσεων ως μοναδική λύση άμυνας απέναντι στον πόνο...
Πόλεμος...
Τα καυτά δάκρυα κυλούν ερήμην και αφήνουν το ίχνος της πορείας τους πάνω στο πρόσωπο...
Κάθε προσπάθεια υποταγής στο λογικό καταλήγει σε όλεθρο. Ο πόλεμος συνεχίζεται... Νικητής και ηττημένος θα υπάρξει άραγε;

20/07/07 14.13

φωτό: www.google.gr/images

Επιστρέφοντας...

Με το μυαλό να αρνήται να φύγει από τα σοκάκια του κόσμου που τριγυρίζει, θαρρείς σαν χαμένο, βουλιάζοντας ολοένα μέσα στις σκέψεις, μάζεψα το κορμί μου και το επέστρεψα σπίτι. Το "μπαμ" της εξώπορτας που έκλεισε πίσω μου, με επανάφερε βίαια στην πραγματικότητα, λες και κάποιος τρύπησε με βελόνα το συννεφάκι που βρισκόταν πάνω από το κεφάλι μου. Με μια "καλησπέρα ", βγάζω τα παπούτσια μου στην αποθήκη. Τα πόδια μου με οδηγούν στην κρεβατοκάμαρα. Βγάζω τα ρούχα μου που όλη μέρα με κρατούσαν ζεστό το σώμα μου κι αυτό ριγεί από το απρόσμενο αεράκι που μπήκε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Ανεβάζω ρυθμούς. Βάζω πιζάμες...

Πλησιάζω προς την κουζίνα. Ανοίγω το ψυγείο για να ταΐσω το άδειο στομάχι μου. Τίποτα δε μου κάνει κέφι. Παίρνω ένα μπουκάλι κρύο νερό και με λαχτάρα πίνω αχόρταγα νιώθοντας το να κυλά στον οισοφάγο μου και να πηγαίνει σε κάθε διψασμένο μου κύτταρο. Νιώθω και πάλι ρίγος. Μια σταγόνα έχασε το δρόμο της και κύλισε στο λαιμό μου. Τη σκουπίζω βιαστικά κλείνοντας το ψυγείο πίσω μου...

Έρχομαι στο σαλόνι. Ήχοι γηπέδου ηχούν στ' αυτιά μου. Βαριέμαι.......... κάνω login και αφήνω σκόρπιες σκέψεις να σχηματίσουν λέξεις. Βάζω να ακούσω το κομμάτι που πρόσφατα μου χάρισε η Φίλη μου... "Εγώ κι εσύ μαζί" Αν και η φασαρία του αγώνα συνεχίζεται μέσα από τα σχόλια της αθλητικής εκπομπής, εγώ ακούω το τραγούδι μου και την "κοπανάω" και πάλι από τα εγκόσμια βρισκόμενη με ανθρώπους που ήξερα από χρόνια και μου έλειψαν. Με ανθρώπους που ξέρω λίγο και με εξιτάρει αυτό, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να τους ανακαλύψω... Ένα τραγούδι για τον καθένα μου φέρνει στο μυαλό θύμησες.......

14/10/07 21:16

φωτό:http://browse.deviantart.com/?q=waiting&order=9&offset=24&offset=24#/dezyd7

Χάθηκα...

...ανοίγω τα μάτια. Κοιτώ χαμένη γύρω μου. Άγνωστο μέρος... άγνωστο και τρομαχτικό. Με φοβίζει, αλλά με γοητεύει η ιδέα πως έχω να ανακαλύψω κάτι καινούριο...

"Πως βρέθηκα εδώ;" αναρωτιέμαι. Με φέρανε; Ακολουθώντας το δρόμο μου έφτασα εδώ; Δε ξέρω. Προχωρώ.

Σκιές βιαστικές και πνοές τρεμουλιαστές περνούν από δίπλα μου. Με κοιτάζουν περίεργα, καχύποπτα, ίσως, και σιγοψυθιρίζουν... "Ποια είναι αυτή; Την ξέρει κανείς; Την έχει δει κανείς ξανά εδώ να γυροφέρνει;" Δεν απαντώ... προχωρώ...

Οι "σκιές" συνεχίζουν να με παρακολουθούν. Αισθάνομαι πως νιώθουν να τους απειλώ. Όπως το αίσθημα της απειλής κάθε ξένου ή διαφορετικού. Γυρίζω προς το μέρος τους. Χαμογελώ. "Χάθηκα μάλλον!" Τους λέω. Ξάφνου οι "σκιές" έγιναν χαμόγελο. "Όχι, δε χάθηκες... είσαι σπίτι σου" μου απαντάνε...

Φωτό: http://basia-almostthebrave.deviantart.com/art/Blackmago-lost-in-Venice-44408466

08/07/07 15.54