Απαρχή ζωής λέγεται. Σταμάτα-ξεκίνα. Πρώτη-Νεκρή. Μποτιλιαρισμένη σε φανάρι του περιφερειακού λίγο πριν την έξοδο Ευόσμου μεσημέρι Παρασκευής. Πρώτη-νεκρή. Τρέχω μπρος πίσω να προλάβω το φανάρι μη μου ξεφύγεις και σε χάσω. Πρώτη-νεκρή. Θα μείνω με το πρόσωπο χωμένο στη Γη. Γυρισμένη μπρούμυτα με την κοιλιά μου στο έδαφος. Από τον αφαλό μου θα απελευθερώνω όλη μου την ύπαρξη να βυθίζεται στη Γη μέχρι τα σωθικά της να αποθηκεύσουν τη μνήμη μου. Ανάλωση και κατανάλωση δικαιωμάτων. Οι ρόλοι τακτοποιημένοι και συγκεκριμένοι. Ο καθένας με έναν από αυτούς ανάλογα με την πτυχή που έχει να παρουσιάσει ανά περίπτωση. Πρώτη-νεκρή. Είμαι άνθρωπος. Δυο χέρια, δυο πόδια, δυο μάτια, δυο αυτιά, δυο φρύδια, δυο ζευγάρια βλεφαρίδες, δυο ρουθούνια. Μύτη μία. Όλα στη θέση τους. Και αν καμιά φορά κουτσαίνω είναι επειδή συμβαίνει να νιώθω πως γεννήθηκα με ένα πόδι και δε μπορώ να σε στηρίξω. Και όταν δεν σε φτάνω, είναι που έχω μόνο ένα χέρι και πρέπει να ισορροπώ. Απαρχή ζωής. Σταμάτα-ξεκίνα. Πρώτη νεκρή, πρώτη-νεκρή, πρώτη-νεκρή- νεκρή, νεκρή, νεκρή, νεκρή, νεκρή, νεκ…………
Έχω στην κατοχή
μου δυο
μικρά πορτοκαλί
κοχύλια.
