Shhhhh

Unsmiling

 Ήρθε σήμερα κυριούλα απο Μυτιλήνη, και στα μέσα της εξέτασης άρχισε ένα ρατσιστικό παραλήρημα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες του νησιού, της είπα "Μα εσείς είχατε πολίτη υποψήφιο για Νόμπελ, πώς γίνεται  να τα λέτε αυτά" και νευρίασα λίγο με τον εαυτό μου, γιατί αποφάσισα, για όσο αντέξουν τα νεύρα μου, να μην έρχομαι σε διάλογο με τους απανθρώπους. Με δηλητηριάζουν ρε παιδί μου, πως το λένε. 

Συνέχισε να μιλάει μόνη της καθ' όλη τη διάρκεια της εξέτασης, στο τέλος μου είπε "Διαφωνώ με ό,τι  λένε και κάνουν" και της απάντησα "Κι εγώ διαφωνώ με ό,τι λέτε και κάνετε, αλλά δε σας αρνήθηκα την εξέταση" κι έφυγα αφού της έδωσα τις βασικές οδηγίες για τη συνέχεια του τσεκάπ της. Αγέλαστη, ανέκφραστη και αυστηρή. Να. Έτσι με κάνουν οι απάνθρωποι.

Photo by Nasos Karabelas

mind the gap

 

Και τον απολογισμό μας κάναμε

Και τα καλά κρατήσαμε

Και τα σκατένια είπαμε θα τα διώξουμε-τα είδαμε και αυτό είναι μια καλή αρχή

Και τις ήττες μας μετρήσαμε -πολλές οι ήττες μας πέρσι

Και τις απώλειές μας αγκαλιάσαμε -κυρίως αυτές

Και τις πληγές μας τις φιλήσαμε απαλά να μη πονάνε -γεμίσαμε φιλιά τουλάχιστον

Και μπροστά θα πάμε όσο και αν μας τραβούν πίσω από τα μαλλιά.

Είμαστε ακόμα εδώ.

Και αν είμαστε σπασμένοι σε σημεία,

Είμαστε όρθιοι.

Στα πόδια μας.

Photo by Nasos Karabelas

Big Fall

Καμιά φορά, αφήνω το αμάξι στη Τούμπα και περπατάω ως τη δουλειά. Κάθε φορά κάθομαι λίγο και αράζω εκεί στο ρέμα στην ΥΦΑΝΕΤ. Κοιτάζω λίγο το νερό, λίγο τα δέντρα, την πρασινάδα. Τα σκουπίδια δε τα βλέπω. Σχεδόν ποτέ. Έτσι, δε γουστάρω ρε παιδί μου. Προτιμώ τόσο να μη τα βλέπω, που αν κάποιος μου πει πως είναι τίγκα στο σκουπίδι, θα του πω πως δε ξέρει τί του γίνεται. Προτιμώ να φτιάχνω ιστορίες με αυτά αντί να μου χαλούν την αισθητική. Κρέμομαι απο τα κάγκελα, ακουμπάω πάνω τους, και καμιά φορά κάνω και κανένα τσιγάρο πριν συνεχίσω. Μ' αρέσει εκεί. Αν εστιάσεις κάπου ωραία, είναι λίγο σαν να μην είναι Παρασκευή, σαν να μη πας να βγάλεις κωλοοχτάωρο, σαν να μην είσαι στη Παπάφη, σαν να ετοιμάζεσαι για βουτιά απο ψηλά απο κάπου με θέα. Σήμερα είχα λίγο χρόνο παραπάνω. Ήπια και μια γουλιά καφέ κι έφτιαξα ιστορίες στο κεφάλι μου με πόδια εγκαταλελειμμένα, πόδια χωρίς ταίρι

Α waste of time

Σαν ανεκπλήρωτος χρόνος
γυρίζω πάντα όποτε θυμάμαι
για να μη ξεχάσω ποτέ
πως οι άνθρωποι,
οι άνθρωποι λέω,
δεν είναι τίποτα παραπάνω
πέρα απο τις σκιές που τρίφτηκαν ερωτικά
πάνω σε κάποια λερωμένα σεντόνια
ενός φθηνού ξενοδοχείου

Photo by 

Nasos Karabelas

Common Mortals

"Μην ψάχνεις μες τα μάτια μου, μια φλόγα να χορεύει το πάθος μου το έχασα, και κάπου αλητεύει."

Όπως τότε, το 1995. Όταν πρωτοάκουσα αυτό το τραγούδι και άλλαξα από τα ακούσματα μου μέχρι εσένα. Την πρώτη φορά που με παράτησες και πήγες με το σούργελο την Λίτσα για καφέ. Εσύ. Με μια Λίτσα. Σας είχα πετύχει στη Ραψωδία στον Λευκό Πύργο, η Λίτσα με τα ωραία της λευκά Σταν Σμίθ τα καθαρά, κοίταξα λίγο τα σταράκια μου, η Λίτσα με τη κοντή φουστίτσα να φαίνονται οι ποδάρες της και με το κορμάκι το ντεκολτέ να φαίνονται οι βυζάρες της, κι εγώ με το κολάν μου και με ένα παρτάλι φορεμένο από πάνω μου πράσινο σμαραγδί. Μετά κοίταξα τα αθλητικά σου. Μετά εσένα. Είχες μείνει με τα μάτια σου καρφωμένα πάνω μου με ενοχή προδότη, ποτέ μου δε κατάλαβα γιατί ένιωσες προδότης, δεν ένιωθα καθόλου προδομένη. Είχες ότι σου άξιζε απλά εκείνη τη στιγμή. Και όσο κοιτούσα μια τα Στάν Σμίθ της Λίτσας, μια τα σταράκια μου, μια τα αθλητικά σου, σε πήρε χαμπάρι και η άλλη έτσι που καρφώθηκες και γυρισε να κοιτάξει. "Γεία σου Χρυσό μου" μου είπε. Χρυσό μου. Μπλιαχ. "Γειά σου…. χρυσό μου" της απάντησα, σε κοίταξα, σου έκανα το ειρωνικό νεύμα με τα μάτια που όποτε το έκανα νευρίζες τόσο που ήθελες να με σπάσεις στο ξύλο, χαμογέλασα κι έφυγα. Και μετά ξαναγύρισες. Και μετά εγώ δεν είχα κάτι να σου δώσω. Έφυγα έτσι απλά. Απλά και αθόρυβα. Όπως η κοπάνα από το σχολείο.

Photo by
Nasos Karabelas

Annihilation

Είμαστε πλασμένοι για να μην έχουμε ποτέ αυτό που θέλουμε

Είναι η κινητήριος δύναμη του μυαλού απέναντι στην εξέλιξη

Που οδηγεί στην ανθρωποφαγία ανελέητα σταθερά

Ο λαιμός μου γεμίζει σημάδια από δαγκωματιές

Οι ρώγες μου το ίδιο

Μια ανολοκλήρωτη στιγμή που ποτέ δεν ολοκληρώνεται

Με σκοπό ένα τέλος που δεν έρχεται τόσο εύκολα όσο θα περίμενα

Κι έχω πρόβλημα στο συκώτι

Έχω πρόβλημα στην καρδιά και στους πνεύμονες

Οι ρώγες μου πονάνε

Με έναν πόνο τόσο φυσικό που το μυαλό μου δεν τον αναγνωρίζει

Μια που ως άνθρωπος έχω χάσει την υπόσταση μου από τη στιγμή της γέννησης

Και γαλουχήθηκα να ζω σε κοινωνία που απεχθάνομαι

Παρέα με ένα είδος που καταπίνεται από μέσα.

Όπως διάβασα στη Μποβουάρ

“Ευχαρίστως θα πέθαινα αν ήτανε να δω το τέλος της ανθρωπότητας”

Τρώγοντας πασατέμπο – δικό μου αυτό-

Πιάνοντας σου το χέρι και γελώντας

Να βλέπουμε μαζί το πιο οριστικό τέλος να έρχεται.

Αλλά όχι με κλαψομουνιές.

Με γέλια. 

Photo by Nasos Karabelas